Ο Ζακ Ντελόρ, ο γνωστός ως «πατέρας» του ευρώ και εξέχουσα προσωπικότητα της γαλλικής αριστεράς, πέθανε σήμερα σε ηλικία 98 ετών. Η κόρη του, Μαρτίν Ομπρί, μοιράστηκε την είδηση με το Γαλλικό Πρακτορείο, αποκαλύπτοντας ότι έφυγε ειρηνικά στον ύπνο του σήμερα το πρωί στην κατοικία του στο Παρίσι.
Αφού κατείχε τη θέση του υπουργού Οικονομικών κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Φρανσουά Μιτεράν από το 1981 έως το 1984, ο Ντελόρ διέλυσε τις προσδοκίες της αριστεράς αρνούμενος να συμμετάσχει στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 1995, παρά το γεγονός ότι ευνοήθηκε ευρέως στις δημοσκοπήσεις.
Σε συνέντευξή του στο περιοδικό Le Point το 2021, είχε πει, «Δεν τρέφω καμία λύπη», ενώ ταυτόχρονα αναγνώρισε, «Δεν δηλώνω ότι οι πράξεις μου ήταν σωστές». Εξήγησε περαιτέρω την επιθυμία του για ανεξαρτησία και την αίσθηση του να είναι διαφορετικός από αυτούς που βρίσκονται κοντά του, δηλώνοντας: «Η προσέγγισή μου στην πολιτική διέφερε από τον κανόνα”.
Από τον Ιανουάριο του 1985 έως τα τέλη του 1994, ο Ζακ Ντελόρ, ισχυρός υποστηρικτής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατείχε τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τρεις θητείες, ξεπερνώντας όλους τους προηγούμενους κατόχους της θέσης.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις Βρυξέλλες, ο Ντελόρ ανέλαβε τον κεντρικό ρόλο του αρχιτέκτονα, διαδραματίζοντας κρίσιμο ρόλο στον καθορισμό της σύγχρονης Ευρώπης που γνωρίζουμε σήμερα. Τα επιτεύγματά του περιλαμβάνουν τη δημιουργία της ενιαίας αγοράς, την υπογραφή των συμφωνιών Σένγκεν, την εφαρμογή της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης, τη δημιουργία του προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών Erasmus, τη μεταρρύθμιση της κοινής γεωργικής πολιτικής και την έναρξη της Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής Ένωση, οδηγώντας τελικά στη γέννηση του ευρώ.
Τον Μάρτιο του 2020, επανέλαβε την έκκλησή του προς τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προτρέποντάς τους να επιδείξουν μεγαλύτερη ενότητα κατά τη διάρκεια της προκλητικής περιόδου της επιδημίας του Covid-19. Μέσω κοινωνικών οργανώσεων, υποστήριξε την ενίσχυση του ευρωπαϊκού φεντεραλισμού μέχρι την κορύφωσή του, τονίζοντας την ανάγκη για αυξημένο θράσος απέναντι στο Brexit και τις επιθέσεις διαφόρων λαϊκιστικών κινημάτων.
