17 Ιανουαρίου 1929
Ο Ποπάι, ένα ναύτης με υπερτροφικά μπράτσα και παράξενη προφορά, κάνει το ντεμπούτο του στο κόμικ «Thimble Theatre», που δημοσιεύεται στην εφημερίδα New York Journal.
Για την ακρίβεια, ο Ποπάι ήταν κάθε άλλο παρά ο πρωταγωνιστής του κόμικ. Η ιστορία «έτρεχε» ήδη εδώ και μία δεκαετία, με βασικούς χαρακτήρες την Όλιβ Όιλ, τον αδερφό της Κάστορ Όιλ και τον σύντροφό της, Χάρολντ Χαμγκρέιβι.
Όμως όταν ο δημιουργός της, E.C. Seegar, χρειάστηκε έναν ναύτη για μια από τις ιστορίες του, αυτός σύντομα θα επισκίαζε τους άλλους ήρωες της.
Ο Ποπάι άρεσε τόσο πολύ στο κοινό, ώστε ενώ ο Seegar δεν είχε διστάσει να τον «σκοτώσει», αναγκάστηκε να τον επαναφέρει, μερικούς μήνες αργότερα.
Σε μία εποχή που από τα έργα έλειπαν οι καθημερινοί ήρωες, αυτός ο γυναικάς μετανάστης με τα δυνατά μπράτσα και τους τραχείς τρόπους, κέρδισε τους αναγνώστες της εργατικής τάξης και έγινε ο πρωταγωνιστής του κόμικ.
Ο Ποπάι, έτσι όπως τον είχε φανταστεί ο Seegar, είχε μια παραξενιά. Λάτρευε το σπανάκι. Κάποιες φορές, όταν χρειαζόταν να σώσει κάποιον ή να αντιμετωπίσει έναν πολύ δυνατό κακό, ο ήρωας άνοιγε μια κονσέρβα σπανάκι, την καταβρόχθιζε και αμέσως αποκτούσε εκπληκτικές δυνάμεις.
Και ενώ ο Seegar είχε χρησιμοποιήσει το κόλπο με το σπανάκι μόνο μερικές φορές, όταν το 1933 ο Ποπάι εμφανίστηκε σε μία σειρά κινουμένων σχεδίων στον κινηματογράφο, οι δημιουργοί της είχαν φροντίσει να συμπεριλάβουν το «μυστικό όπλο» του σε κάθε επεισόδιο.
Όποτε ο ήρωάς τους βρισκόταν αντιμέτωπος με κάποια αδύνατη κατάσταση –συνήθως έπρεπε να σώσει την Όλιβ Όιλ από κάποιο κίνδυνο- άνοιγε μια κονσέρβα σπανάκι και αναλάμβανε δράση.
Τη δεκαετία του 1960, ο Ποπάι έκανε το πέρασμα στην τηλεόραση και εκεί γνώρισε τεράστια επιτυχία, φτάνοντας σε ένα ακόμα μεγαλύτερο κοινό.
Και τότε, συνέβη κάτι αναπάντεχο. Οι πωλήσεις του σπανακιού στις ΗΠΑ αυξήθηκαν κατά 30%. Τα παιδιά, που αντιπαθούσαν τα λαχανικά, πείστηκαν να τρώνε σπανάκι γιατί το έτρωγε ο Ποπάι.
Ο ναυτικός πούλησε τόσο σπανάκι, ώστε έγινε άγαλμα στο Crystal City του Τέξας, που θεωρείται η παγκόσμια πρωτεύουσα του λαχανικού.
Όμως γιατί αποφάσισε ο E.C. Seegar να κάνει το σπανάκι το «μυστικό όπλο» του Ποπάι; Δεν ήταν κάποιο κόλπο του marketing ή μια συμφωνία του με τους παραγωγούς του λαχανικού, αλλά το αποτέλεσμα ενός επιστημονικού λάθους.
Πίσω στο 1870, ο Γερμανός χημικός Erich Von Wolfe είχε αναλάβει να μελετήσει την παρουσία σιδήρου στα πράσινα λαχανικά. Κατά την καταγραφή των ευρημάτων του, ο επιστήμονας έκανε ένα λάθος. Ξέχασε μια υποδιαστολή, και έτσι αντί να γράψει ότι τα 100 γραμμάρια σπανάκι περιέχουν 3,5 μιλιγκράμ σιδήρου, έγραψε ότι περιέχουν 35 μιλιγκράμ. Εάν ίσχυε κάτι τέτοιο, όποιος κατανάλωνε 100 γραμμάρια θα ήταν σαν να έτρωγε ένα μικροσκοπικό κομμάτι από έναν συνδετήρα.
Και όμως, για χρόνια, κανείς δεν αμφισβήτησε τα στοιχεία αυτά. Όταν τα λανθασμένα νούμερα δημοσιεύτηκαν, δημιουργήθηκε ένας ολόκληρος μύθος γύρω από τη θρεπτική αξία του σπανακιού.
Αυτός ο μύθος προφανώς επηρέασε τους δημιουργούς του Ποπάι, που με τη σειρά του εκτόξευσε τις πωλήσεις του λαχανικού.
Το λάθος διορθώθηκε τελικά το 1937, όταν κάποιος τσέκαρε τα νούμερα του Von Wolfe. Όμως η ζημιά είχε ήδη γίνει. Ο μύθος του σπανακιού ήταν πια ασταμάτητος – Και ο Ποπάι είχε βάλει το χέρι του.
