Ο συγγραφέας του διάσημου ελέφαντα κινουμένων σχεδίων Μπαμπάρ, Laurent de Brunhoff, ο οποίος αναβίωσε τη δημοφιλή σειρά βιβλίων με εικόνες του πατέρα του για έναν βασιλιά ελέφαντα, πέθανε σε ηλικία 98 ετών.
Ο δημιουργός του Μπαμπάρ, De Brunhoff, ο οποίος ήταν από το Παρίσι και μετακόμισε στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1980, πέθανε την Παρασκευή στο σπίτι του στο Key West της Φλόριντα, αφού βρισκόταν σε ξενώνα για δύο εβδομάδες, σύμφωνα με τη χήρα του, Phyllis Rose.
Μόλις 12 χρονών όταν ο πατέρας του, Jean de Brunhoff, πέθανε από φυματίωση, ο Laurent ήταν ενήλικας όταν χρησιμοποίησε τα δικά του δώρα ως ζωγράφος και αφηγητής και κυκλοφόρησε δεκάδες βιβλία για τον ελέφαντα που βασιλεύει στο Celesteville. Προτιμούσε να χρησιμοποιεί λιγότερες λέξεις από ό,τι ο πατέρας του, αλλά οι εικονογραφήσεις του μιμούνταν πιστά το απαλό, συγκρατημένο ύφος του Jean.
«Μαζί, πατέρας και γιος έχουν πλέξει έναν φανταστικό κόσμο τόσο απρόσκοπτο που είναι σχεδόν αδύνατο να εντοπιστεί το πού σταμάτησε ο ένας και πού ξεκίνησε ο άλλος», έγραψε η συγγραφέας Ann S Haskell στους New York Times το 1981.
Η σειρά έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και διασκευάστηκε για ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα και κινούμενα σχέδια όπως το Babar: The Movie και το Babar: King of the Elephants. Στους θαυμαστές περιλαμβάνονταν όλοι, μέχρι και ο Σαρλ ντε Γκολ.
Ο De Brunhoff θα έλεγε για τη δημιουργία του, «Babar, c’est moi» («αυτός είμαι εγώ»), λέγοντας στο National Geographic το 2014: «Είναι όλη μου η ζωή, για χρόνια και χρόνια, ζωγράφιζα αυτό τον ελέφαντα».
Η απήχηση των βιβλίων δεν ήταν καθολική. Μερικοί γονείς απέφευγαν από το δημιούργημα στο ντεμπούτο, The Story of Babar, the Little Elephant, σχετικά με τη μητέρα του Μπαμπάρ που πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από κυνηγούς. Πολλοί κριτικοί χαρακτήρισαν τη σειρά ρατσιστική και αποικιοκρατική, επικαλούμενοι την εκπαίδευση του Μπαμπάρ στο Παρίσι και την επιρροή του στο (υποτιθέμενο) καθεστώς του που βασίζεται στην Αφρική. Το 1983, ο Χιλιανός συγγραφέας Ariel Dorfman θα αποκαλούσε τα βιβλία μια «σιωπηρή ιστορία που δικαιολογεί και εκλογικεύει τα κίνητρα πίσω από μια διεθνή κατάσταση στην οποία ορισμένες χώρες έχουν τα πάντα και άλλες χώρες σχεδόν τίποτα».
«Η ιστορία του Μπαμπάρ», έγραψε ο Dorfman, «δεν είναι άλλη από την εκπλήρωση του αποικιακού ονείρου των κυρίαρχων χωρών».
Ο Adam Gopnik, ανταποκριτής του New Yorker με έδρα το Παρίσι, υπερασπίστηκε τον Μπαμπάρ, γράφοντας το 2008 ότι «δεν είναι μια ασυνείδητη έκφραση της γαλλικής αποικιακής φαντασίας, είναι μια αυτοσυνείδητη κωμωδία για τη γαλλική αποικιακή φαντασία και τη στενή σχέση της με τη γαλλική εγχώρια φαντασία».
Ο ίδιος ο De Brunhoff αναγνώρισε ότι θεωρούσε «λίγο ντροπιαστικό να βλέπεις τον Μπαμπάρ να πολεμά με μαύρους στην Αφρική». Μετάνιωσε ιδιαίτερα για το Πικ-νικ του Μπαμπάρ, μια έκδοση του 1949 που περιελάμβανε χοντροκομμένες καρικατούρες μαύρων και Αμερικανών αυτοχθόνων, και ζήτησε από τον εκδότη του να την αποσύρει.
Ο De Brunhoff παντρεύτηκε δύο φορές, πιο πρόσφατα με την κριτικό και βιογράφο Phyllis Rose, η οποία έγραψε το κείμενο σε πολλές από τις πρόσφατες εκδόσεις του Μπαμπάρ, συμπεριλαμβανομένης της κυκλοφορίας του 2017 Babar’s Guide to Paris, που ήταν και το φινάλε.
Ο De Brunhoff είχε δύο παιδιά, την Anne και τον Antoine, αλλά ο συγγραφέας δεν έγραφε συνειδητά για νέους. «Ποτέ δεν σκέφτομαι πραγματικά τα παιδιά όταν κάνω τα βιβλία μου», είπε στη Wall Street Journal το 2017. «Ο Μπαμπάρ ήταν φίλος μου και εφεύρα ιστορίες μαζί του, αλλά όχι με παιδιά σε μια γωνία του μυαλού μου. Το γράφω για μένα».
