Περίμενε απάντηση σε αίτηση για τη δουλειά των ονείρων της 48 χρόνια-Τώρα έμαθε γιατί δεν ήρθε

Η Τίζι Χόντσον, 70 ετών σήμερα, τον Ιανουάριο του 1976 έκανε αίτηση για να εργαστεί ως κασκαντέρ μοτοσικλάτας. Επί 48 χρόνια δεν έλαβε καμία απάντηση αν και πάντα αναρωτιόταν τι είχε συμβεί. Σε κάθε περίπτωση, η απαγοήτευση και αυτό το αναπάντητο ερώτημα δεν την εμπόδισαν να σταδιοδρομήσει.
Να όμως, που σχεδόν μισό αιώνα μετά, ήρθε η στιγμή να μάθει την αλήθεια.
Η 70χρονη από το Τζέντνι Χιλ στο Λίνκονσαϊρ, πρόσφατα άνοιξε την ταχυδρομική θυρίδα της και μέσα σε αυτή, μεταξύ άλλων, βρήκε και έναν φάκελο που περιείχε την επιστολή που είχε γράψει το 1976 ζητώντας να πάρει την δουλειά των ονείρων της.

″Πάντα αναρωτιόμουν γιατί δεν είχα λάβει ποτέ μια απάντηση” λέει η γυναίκα. ”Τώρα ξέρω γιατί”.

Στο επάνω μέρος της επιστολής υπήρχε μια σημείωση, γραμμένη στο χέρι, που ανέφερε: ”Καθυστερημένη παράδοση από το Ταχυδρομείο. Βρέθηκε πίσω από ένα συρτάρι. Αλλά με περίπου 50 χρόνια καθυστέρηση”.

″Το πώς με βρήκαν, αφού έχω μετακομίσει 50 φορές, και μάλιστα τέσσερις -πέντε φορές και σε άλλες χώρες, είναι ένα μυστήριο” σχολίασε η γυναίκα και συμπλήρωσε: ”Σημαίνει τόσα πολλά για μένα να την παίρνω πίσω τόσο καιρό μετά. Θυμάμαι πολύ καθαρά ότι καθόμουν στο διαμέρισμά μου στο Λονδίνο και δακτυλογραφούσα την επιστολή. Κάθε μέρα έψαχνα για κάποια απάντηση αλλά τίποτα…Ήμουν τόσο απογοητευμένη, γιατί ήθελα τόσο πολύ για γίνω κασκαντέρ μοτοσυκλέτας”.
Ευτυχώς για την γυναίκα, όπως γράφει το ΒΒC, η σιωπή που ακολούθησε την αίτησή της για την δουλειά, δεν την πτόησε. Μετακόμισε στην Αφρική, εργάστηκε ως χειρίστρια φιδιών, δούλεψε με άλογα έμαθε να πετά και έγινε πιλότος ακροβατικών και εκπαιδευτής πτήσεων.
Ανατρέχοντας στο γράμμα που έστειλε όταν μόλις ξεκινούσε τη καριέρα της, η Χόντσον σχολιάζει:”Πρόσεχα πάρα πολύ να μη καταλάβουν οι άνθρωποι στους οποίους απευθυνόμουν για δουλειά ως κασκαντέρ πως ήμουν γυναίκα, γιατί ήμουν σίγουρη πως δεν θα είχα καμία πιθανότατα να με καλέσουν για συνέντευξη”.

″Τους είπα ακόμη και διάφορα χαζά, όπως ότι δεν με πείραζε πόσα κόκαλα μπορεί να σπάσω, καθώς το είχα συνηθίσει”.
Και καταλήγει: ”Μου φαίνεται απίστευτο να παίρνω πίσω το γράμμα μετά από τόσο καιρό. Αν μπορούσα να μιλήσω στον νεότερο εαυτό μου, θα του έλεγα να κάνει όλα όσα τελικά έκανα. Πέρασα υπέροχα στη ζωή μου, ακόμα κι αν έχω σπάσει μερικά κόκαλα”.