Μια ερευνητική ομάδα φαίνεται πως αποκάλυψε το μυστικό πίσω από το Στόουνχεντζ, το εμβληματικό μνημείο του Ηνωμένου Βασιλείου που προσελκύει περισσότερους από 1,3 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως.
Ωστόσο, οι πρόσφατες ανακαλύψεις φαίνεται να ρίχνουν φως στον σκοπό της κατασκευής του. Σύμφωνα με τα νέα στοιχεία, το Στόουνχεντζ ίσως δημιουργήθηκε για να ενώσει τους ανθρώπους σε όλη τη Βρετανία κατά τη Νεολιθική Εποχή.
Μεταξύ του 2620 και του 2480 π.Χ., πολλοί Ευρωπαίοι εγκαταστάθηκαν στη Βρετανία, και το μνημείο ενδέχεται να αποτέλεσε σύμβολο συνένωσης και συνεργασίας για τους κατοίκους της χώρας.
Η νέα μελέτη, που δημοσιεύθηκε την Πέμπτη (19/12) στο περιοδικό Archaeology International, αποκαλύπτει επίσης πώς οι άνθρωποι που έζησαν τη νεολιθικη εποχή μπορεί να είχαν μετακινήσει το μπλοκ των 6 μετρικών τόνων πάνω από 700 χιλιόμετρα από εκεί που προήλθε, αναφέρει το CNN.
Ο καθηγητής Μάικ Πάρκερ Πίρσον, από το Ινστιτούτο Αρχαιολογίας του UCL, εξηγεί ότι η δημιουργία του Στόουνχεντζ απαιτούσε τεράστιο συντονισμό. «Οι άνθρωποι δούλεψαν από κοινού με έναν αξιοσημείωτο τρόπο, σε μια εποχή όπου δεν υπήρχαν μέσα επικοινωνίας για να οργανώσουν μια τέτοια κολοσσιαία προσπάθεια», σημειώνει.
Επιπλέον, παρατηρήθηκε ότι ο σχεδιασμός ορισμένων οικισμών στο Ντάρινγκτον Γόλς, κοντά στο Στόουνχεντζ , έχει αξιοσημείωτες ομοιότητες με την αρχιτεκτονική στα Νησιά Όρκνεϊ, πολύ βορειότερα.
Παράλληλα, οι ερευνητές εντόπισαν χιλιάδες παρόμοιους λίθους διάσπαρτους σε όλη τη Βρετανία, οι οποίοι μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά με εκείνους του Στόουνχεντζ.
Αυτά τα ευρήματα ενισχύουν την άποψη ότι ο χώρος στο Σάλισμπι Πλαίν είχε σημασία όχι μόνο για τους ντόπιους αλλά και για την υπόλοιπη χώρα. «Το γεγονός ότι οι λίθοι μεταφέρθηκαν από απομακρυσμένες περιοχές, μερικές φορές εκατοντάδες μίλια μακριά, υποδηλώνει τη μοναδικότητα του μνημείου. Από τους περισσότερους από 900 κυκλικούς λίθους που βρίσκονται στη Βρετανία, το Στόουνχεντζ ξεχωρίζει», τονίζει ο καθηγητής.
Το μνημείο αποτελείται από δύο βασικούς τύπους πετρών: τους μεγάλους ψαμμίτες (sarsens) και τις μικρότερες «μπλε πέτρες» (bluestones). Οι ψαμμίτες πιθανότατα προήλθαν από το Γουέστ Γούντς στο Γουιλτσάιρ, περίπου 24 χιλιόμετρα από το μνημείο. Οι «μπλε πέτρες», από την άλλη, μεταφέρθηκαν από τους λόφους Πρέσελι στη νοτιοδυτική Ουαλία.
Ενδεικτικά η «Πέτρα του Βωμού» (Altar Stone), η μεγαλύτερη από τις «μπλε πέτρες», προήλθε από τη βορειοανατολική Σκωτία. Αυτή η πέτρα, μήκους πέντε μέτρων και βάρους έξι τόνων, θεωρείται ότι μεταφέρθηκε από τη Σκωτία ως δώρο ή συνεισφορά των νεολιθικών πληθυσμών της περιοχής στους κατοίκους του νότου.
Την περίοδο εκείνη η Βρετανία δεχόταν αφίξεις από την ηπειρωτική Ευρώπη. « Υπήρχε κάποιου είδους αλληλεπίδραση, που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε πρώτη επαφή. Αναρωτιέμαι αν η επαφή αυτή, λειτούργησε ως καταλύτης για την αναμόρφωση του Στόουνχεντζ . Αν αποτελεί μία προσπάθεια να επιβληθεί ενότητα, ενσωματώνοντας τους νεοεισερχόμενους – ή όχι», τόνισε ο Μάικ Πάρκερ Πίρσον.
Μάλιστα, οι μελέτες έδειξαν ότι πάνω από τους μισούς κατοίκους της περιοχής γύρω από το Στόουνχεντζ κατά τη Νεολιθική Εποχή προέρχονταν από μακρινές περιοχές. Αυτό αναδεικνύει τη μεγάλη πολιτιστική και πνευματική σημασία του χώρου.
«Ο κυκλικός λίθος ήταν πιθανότατα σύμβολο ενοποίησης, συνδυάζοντας πολιτικές και θρησκευτικές διαστάσεις. Ήταν ένας τόπος που εορτάζονταν οι αιώνιοι δεσμοί των ανθρώπων με τους προγόνους τους και το σύμπαν», καταλήγει ο Πάρκερ Πίρσον.
Η νέα έρευνα έρχεται μια μέρα πριν από το χειμερινό ηλιοστάσιο – τη συντομότερη ημέρα του χρόνου όπου χιλιάδες άνθρωποι συρρέουν στο Στόουνχεντζ.
Κατά τη διάρκεια του χειμερινού ηλιοστασίου, ο ήλιος που δύει βυθίζεται κάτω από τον ορίζοντα πάνω από τη μέση της Πέτρας του Βωμού και ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες όρθιες πέτρες (η μία από τις οποίες είναι τώρα πεσμένη).
Για χιλιάδες χρόνια, πιστεύεται ότι οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν στο Στόουνχεντζ τόσο στο καλοκαιρινό όσο και στο χειμερινό ηλιοστάσιο για να διεξάγουν τελετουργίες και τελετές που σχετίζονται με τις μεταβαλλόμενες εποχές, τον ήλιο και τον ουρανό.
