Ο Lloyd Cunniff αισθάνθηκε απαίσια, κυριολεκτικά άρρωστος στο στομάχι του, για τη μεταφορά των μελισσών του στην Καλιφόρνια, αλλά η μοίρα τον είχε στριμώξει σε μια γωνιά. Ο κακός καιρός, η κακή τύχη, οι κακές, μελαγχολικές μέλισσες – μια ολόκληρη καταστροφή γεμάτη πονοκεφάλους είχε αναστατώσει την οικονομία στο Beeline Honey, τη οικογενειακή -στην τρίτη γενιά- μελισσοκομία στη Μοντάνα. Ήταν κατάρρευση της αποικίας μελισσών το 2015 που είχε συνταράξει την όλη προσπάθεια. Η μυστηριώδης θλίψη, η οποία οδηγεί τις «εργάτριες» μέλισσες να φύγουν από την κυψέλη μαζικά, είχε καταστρέψει τις μισές αποικίες μελισσών της Beeline. Ο Cunniff και η σύζυγός του, Brenda, είδαν την παραγωγή να πέφτει σε μόνο 489 κυψέλες, όταν αποφάσισαν να κάνουν εκείνη την κίνηση, που πραγματικά ποτέ δεν ήθελαν να κάνουν.
Τον Ιανουάριο του 2017, ο Cunniff φόρτωσε τις 488 από τις 489 κυψέλες μέλισσας – κάθε 24 τοποθετούνταν σε μια παλέτα – σε ένα ρυμουλκούμενο με ημιρυμουλκούμενα, έβαλε μπροστά και κατευθυνόταν προς τα δυτικά για να κυνηγήσει τα γλυκά αμύγδαλα, άρα και τα γλυκά χρήματα της μελισσοκομίας στην κοιλάδα της κεντρικής California. Ο δανεισμός των μελισσών έξω για μια εποχή, 1000 μίλια μακριά, τον έκανε να αισθάνεται πολύ άβολα. Αλλά αν η επιχείρησή σας είναι μέλισσες, η Καλιφόρνια είναι ακριβώς το μέρος όπου βρίσκεται το πολύ χρήμα. Αυτό ισχύει ειδικά κάθε Φεβρουάριο, όταν 1,2 εκατομμύρια στρέμματα αμυγδαλιάς δεν επικονιάζονται χωρίς τη βοήθεια των μελισσών που αγαπούν τα λουλούδια των αμυγδάλων. Η Καλιφόρνια παράγει το 80% των αμυγδάλων του κόσμου και τα τελευταία 15 χρόνια τα δέντρα έχουν κυριαρχήσει στην κοιλάδα, κάνοντας να υποχωρήσουν όλα τα άλλα είδη καλλιεργειών. Δεν υπάρχουν αρκετές μέλισσες στην Καλιφόρνια για να τις επικονιάσουν, οπότε κάθε χρόνο η κλήση βγαίνει στους κατόχους: Φέρτε τα κουτιά σας δυτικά. Ένα στρέμμα αμυγδαλιάς χρειάζεται τουλάχιστον δύο κυψέλες, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε Φεβρουάριο, 2,5 εκατομμύρια αποικίες – τα δύο τρίτα των εμπορικών αποικιών των μελισσών στις ΗΠΑ – συγκεντρώνονται σε λίγες κομητείες της Καλιφόρνια. Οι μελισσοκόμοι ζητούν “ενοίκιο” έως και 200 δολάρια ανά κυψέλη για την εποχή, η οποία διαρκεί λίγες εβδομάδες.
Ο Cunniff έχει μια μακρόχρονη σχέση με την Strachan Apiaries, μία επιχείρηση που βασίζεται στην πόλη Yuba, ένα από τα πιο διάσημα ονόματα στις αμερικανικές μέλισσες. Ο Don Strachan, ο ιδρυτής της εταιρείας, βοήθησε τον παππού του Cunniff να βάλει το μελισσοκομείο του σε λειτουργία. Για χρόνια, η Valeri Strachan η εγγονή του Don Strachan, έστειλε μερικά φορτηγά μελισσών της Καλιφόρνιας στη Μοντάνα για να κάνει μέλι τριφυλλιού το καλοκαίρι, όταν δεν υπάρχουν πολλά για τις μέλισσες να φάνε ή να κάνουν στην κεντρική κοιλάδα της Καλιφόρνια. Έτσι, όταν ο Cunniff αποφάσισε να συμμετάσχει στην εποχή του αμυγδάλου το 2017, οι Strachans ήταν ευτυχείς να βοηθήσουν έναν παλιό φίλο. Βρήηκαν ποιοι από τους ντόπιους αγρότες θα φιλοεξνούσαν τις μέλισσες και προσφέρθηκαν να τους κρατήσουν για λίγες εβδομάδες μέχρι να έρθει η ώρα να κατευθυνθούν νότια από την περιοχή Sutter προς το Fresno και τα δέντρα.
Όταν ο Cunniff έφτασε στο Yuba City, οι Strachans τον οδήγησαν με το φορτηγό του σε μια βουνοπλαγιά που διασχίζει κάποιους ηλιοτροπικούς αγρούς νοτιοδυτικά της πόλης, ανάμεσα στον ποταμό Sacramento και το εθνικό καταφύγιο άγριας φύσης Sutter, και εκεί τοποθέτησε τις μέλισσες στις 17 Ιανουαρίου, βαζοντας τα κουτιά- κυψέλες σε τακτικές σειρές. Αφήνοντας τις μέλισες εκεί, εκείνο το βράδυ, ο Cunniff αισθάνθηκε καλύτερα για το πώς εξελίσσονταν τα πράγματα. Οι μέλισσες φάνηκαν ευτυχισμένες. όπως είπε η Brenda όταν της τηλεφώνησε από το ξενοδοχείο του.
Το επόμενο πρωί ανέβηκε νωρίς και επέστρεψε στην περιοχή. Η ομίχλη είχε κυλίσει μέσα σε μια νύχτα, και ο Lloyd δεν μπορούσε να δει 30 μέτρα πέρα από τη μύτη του. Κοίταξε, ξανακοίταξε, κι ανοιγόκλεισε τα μάτια του για να βεβαιωθεί ότι δεν ήταν τυφλός. Κι όμως: Οι κυψέλες είχαν εξαφανιστεί.
Περίπου 50 εκατομμύρια μέλισσες, σε 488 λευκά κιβώτια με καπάκια κέδρου, κάθε ένα από αυτά χειροποίητα φτιαγμένα από τα χέρια του Cunniff, είχαν εξαφανιστεί μέσα στην ομίχλη.
Το πρώτο πράγμα που ο Φίλιπ Στράχαν, ο γιος της Βαλέρι, σκέφτηκε όταν ο Cunniff τον κάλεσε σε κατάσταση υστερίας, μιλώντας για κλεμμένες μέλισσες, ήταν ότι αυτό ήταν το έργο των επαγγελματιών. Κανένας φυσιολογικός εγκληματίας δεν θα σκεφτόταν να κλέψει τις μέλισσες και κανέν;ας δεν μπορούσε να έχει τον εξοπλισμό ή την τεχνογνωσία να το κάνει. Ο Cunniff σκεφτόταν με τον ίδιο τρόπο, αλλά τα στοιχεία ήταν ακριβώς εκεί: Οι κυωέλες έλειπαν!
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι οι κλέφτες χρησιμοποίησαν μονόχρονα, διπλών τροχών φορτηγά, πιθανότατα επειδή ήξεραν ότι δεν υπήρχε περιθώριο να πηγαινοέρχονται τα φορτηγά. Κάποιοι άλλοι είδαν, επίσης σημάδια ενός περονοφόρου, έτσι κατάλαβαν ότιήτνα πιο εύκολο να σηκωθούν και να μεταφερθούν οι παλέτες
Η πραγματικότητα, πάντως, δεν άλλαξε: Συνολικά, περισσότερες από 700 κυψέλες, αξίας μέχρι και ενός εκατομμυρίου δολαρίων, εξαφανίστηκαν μέσα σε μία μόνο νύχτα. Εκτός από το βαρύ εξοπλισμό, οι διαρρήκτες χρειάζονταν τα εργαλεία που απαιτούσαν να τακτοποιήσουν και να βάλουν τα κουτιά με κατάλληλο τρόπο ώστε να χωρέσουν, αλλά και να έχουν τον κατάλληλο εξοπλισμό ώστε να προφυλαχθούν. Όποιος το έκανε αυτό ήξερε πώς να χειριστεί τις μέλισσες.
