Το φαγητό είναι ανάγκη, η προετοιμασία του είναι φροντίδα και η κατανάλωσή του είναι απόλαυση. Ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι.
Γιατί κάποιες φορές αυτή η απόλαυση δεν έρχεται σκέτη. Συνοδεύεται κι από κινδύνους, ενίοτε πολύ μεγάλους. Τόσο μεγάλους που μπορεί να στοιχίσουν ακόμα και τη ζωή του ανθρώπου που επιλέγει να δοκιμάσει διάφορα επικίνδυνα εδέσματα και πιάτα που μπορεί να τον στείλουν από το νοσοκομείο μέχρι… τον άλλο κόσμο.
Δεν είναι μόνο το κακό φαγητό που «σκοτώνει»- μεταφορικά. Υπάρχουν κι άλλες τροφές που σκοτώνουν, όχι μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά. Πιθανώς με δηλητηρίαση ή και με ασφυξία. Ναι, το τίμημα όσων θέλουν να βάζουν μεγάλη δόση ρίσκου στο τραπέζι τους μπορεί να φτάσει στα άκρα και αντί να τρώνε εκείνοι το γεύμα τους είναι πιθανό να τους «φάει» αυτό…
Λένε πως είναι τόσο νόστιμο που πολλοί αψηφούν το ότι είναι ταυτόχρονα εξαιρετικά θανάσιμο. Το ψάρι Fugu είναι τόσο δύσκολο στην παρασκευή του και τόσο δηλητηριώδες που ετοιμάζεται μόνο από σεφ που έχουν ειδική άδεια. Άλλωστε την τελευταία 20ετία έχει στείλει στον άλλο κόσμο τουλάχιστον 23 Ιάπωνες.
Οι σεφ στην Ιαπωνία περνούν τουλάχιστον τρία χρόνια για να μάθουν την προετοιμασία του ψαριού αυτού, και λέγεται πως μόνο ένας στους τρεις περνά τις εξετάσεις. Ακόμα και με πιστοποίηση όμως, ο κίνδυνος καραδοκεί. Το 2011, σεφ με δύο αστέρια Μισελέν σε εστιατόριο του Τόκιο που εξειδικεύεται στο fugu δηλητηρίασε τους θαμώνες και έχασε την άδειά του. Το ψάρι fugu θα σε σκοτώσει με την τετρατοτοξίνη του.
Θυμάστε τη σκηνή από την ταινία «Ιντιάνα Τζόουνς: Ο ναός του χαμένου θησαυρού» όπου προσφέρονται στο τραπέζι παγωμένα μυαλά πιθήκου, σερβιρισμένα μέσα στο κρανίο του; Εκτός από βάρβαρο και αηδιαστικό, κάτι τέτοιο αποδεικνύεται και πολύ επικίνδυνο.
Κι αυτό γιατί οι εγκέφαλοι φέρουν τη νόσο Variant Creutsfeldt-Jakob, τη νόσο των τρελών αγελάδων, η οποία μπορεί να αποβεί μοιραία. Εάν μολυνθείς, θα περάσει περίπου ένας χρόνος πριν αφήσεις τον μάταιο τούτο κόσμο, και ο χρόνος αυτός δεν θα είναι εύκολος. Τα συμπτώματα που θα έχεις είναι άνοια, απώλεια ελέγχου κινήσεων, κατάθλιψη, άγχος, απώλεια όρασης, απώλεια ομιλίας και κατανόησης της γλώσσας, δυσκολία κατάποσης και χρόνιος πόνος.
Η λιχουδιά αυτή, που κάνει θραύση στη Σαγκάη, ρίχνεται σε βραστό νερό μόλις για 20 δευτερόλεπτα ακριβώς για να κρατήσει την αυξημένη ποσότητα αίματος που διαθέτει, και μάλιστα με εντυπωσιακό κόκκινο χρώμα. Το αποτέλεσμα είναι να φέρει ταυτόχρονα πλήθος ιών και βακτηρίων όπως αυτά της Ηπατίτιδας Α και Ε, του τύφου και της δυσεντερίας. Το 2014, τα ματωμένα κυδώνια μόλυναν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους και σκότωσαν 31, παρότι απαγορεύτηκαν στην Κίνα. Το έδεσμα αυτό δεν είναι απαραίτητο πως θα σε σκοτώσει αλλά είναι πιθανό να βάλει σε περιπέτειες την υγεία σου.
Είναι ένα ερώτημα γιατί να καταναλώσει κανείς ένα χταπόδι που είναι ακόμα ζωντανό αλλά τέλος πάντως το χταπόδι San Nak Ji θεωρείται αυθεντική κορεατική λιχουδιά.
Δεν είναι όμως για τους λιπόψυχους. Όχι μόνο επειδή είναι όσο να πεις κάπως άγριο να τρως κάτι που είναι ακόμα ζωντανό. Αλλά επίσης επειδή τα χταπόδια προς κατανάλωση που είναι ζωντανά είναι πιθανό να χρησιμοποιήσουν τις βεντούζες τους για να σωθούν. Κι αν αυτός ο αμυντικός μηχανισμός σημαίνει να κολλήσουν στον λαιμό εκείνου που τα καταβροχθίζει, αυτό θα γίνει. Οπότε το χταπόδι μπορεί να είναι πολύ νόστιμο αλλά θα είναι και θανατηφόρο, αφού μπορεί να προκαλέσει ασφυξία. Ειδικά αν στο πιάτο σερβίρονται μωρά χταπόδια, που λόγω μεγέθους δεν κόβονται σε κομμάτια αλλά προσφέρονται ολόκληρα.
Η Cassava είναι πλούσια σε υδατάνθρακες αλλά και δυνάμει φονική, εάν δεν μαγειρευτεί σωστά. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στη ρίζα της, που συχνά σερβίρεται ως συνοδευτικό κρεάτων αλλά και τηγανητή, αντικαθιστώντας την πατάτα. Υπάρχει και σε μορφή αλευριού, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε κέικ και γλυκά.
Το θέμα είναι πως κάθε κιλό ρίζας περιέχει 20 mg κυανίδιου, που είναι αρκετό για να εξοντώσει μία αγελάδα. Σε μικρότερες ποσότητες, η Cassava μπορεί να προκαλέσει παραλυτική ασθένεια.
Υπάρχει λόγος που τρώμε μόνο τους μίσχους του: Επειδή τα φύλλα του είναι δηλητηριώδη, καθώς περιέχουν οξαλικό οξύ, το οποίο σε μεγάλες δόσεις είναι θανάσιμο. Σε περίπτωση κατανάλωσής τους θα σε σκοτώσουν καταστρέφοντας το αναπνευστικό σου, εάν το εισπνεύσεις, ή τους ιστούς των σπλάχνων, στη χώνεψη. Ο βήχας και οι σπασμοί θα οδηγήσουν σε πνευμονικό οίδημα.
Αυτό το «δώρο» έρχεται από τα γενναιόδωρα νερά του Νείλου– ή μάλλον από την απόσυρσή τους. Η ιστορία της κατανάλωσής του είναι μεγάλη και φτάνει λένε στα χρόνια των Φαραώ, κι έτσι παρά την κάκιστη γεύση του εξακολουθεί να καταναλώνεται καθώς θεωρείται παραδοσιακό.
Ουσιαστικά πρόκειται ψάρι που υφίσταται συγκεκριμένη ζύμωση, αφού πρώτα αποξηρανθεί στον ήλιο και τοποθετηθεί σε αλμυρό νερό. Πρακτικά το αλάτι δεν επιτρέπει το σάπισμα του ψαριού- αν και σαν σάπιο μυρίζει, όπως λένε όσοι το δοκίμασαν. Το πρόβλημα είναι η λεγόμενη αλλαντική τοξίνη η οποία παραμένει εάν είτε το αλάτι δεν είναι αρκετό είτε το ψάρι πρόλαβε να αρχίσει να σαπίζει πριν αρχίσει η ζύμωση. Η τοξίνη αυτή προκαλεί παράλυση των μυών και τα συμπτώματά της θυμίζουν αυτά του εγκεφαλικού. Μπορεί να σε σκοτώσει αλλά μπορεί και να εξουδετερωθεί με αντίδοτο. Και υπό συνθήκες δεν είναι τόσο κακή- χρησιμοποιείται σε ενέσιμη μορφή για να καθυστερήσει τη γήρανση του δέρματος στο γνωστό σε όλους μας Botox.
Μην φανταστείτε εντυπωσιακά διάφανα πλασματάκια της θάλασσας που προκαλούν ενθουσιασμό. Η εν λόγω μέδουσα έχει μέγεθος σχεδόν δύο μέτρων και βάρος που ξεπερνά τα 220 κιλά. Δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα στους ψαράδες καθώς σίγουρα σε κάποιο δίχτυ θα μπλεχτεί και έτσι θα τσιμπήσει- και θα κάνει μη βρώσιμα- και τα υπόλοιπα ψάρια. Έγινε όμως η ίδια βρώσιμη αφού το ανθρώπινο δαιμόνιο την οδήγησε μέχρι και στα πιάτα μας. Για να μαγειρευτεί με ασφάλεια πρέπει να κόψεις τα τοξικά κομμάτια και να εξουδετερώσεις το δηλητήριο. Μετά χρησιμοποιείται σε πλήθος παρασκευών- αν υποθέσουμε πως υπάρχει οποιοσδήποτε λόγος να φάει κανείς κάτι τέτοιο.
Σκέφτεστε κάποιο μικροσκοπικό χαριτωμένο πράσινο βατραχάκι; Καμία σχέση. Ο βουβαλοβάτραχος μπορεί να φτάσει σε μέγεθος γάτας και είναι πολύ αποτελεσματικός κυνηγός.
Στη Ναμίμπια θεωρούνται και μεγάλη λιχουδιά- μόνο που εδώ το timing παίζει καθοριστικό ρόλο. Πρέπει να περιμένεις μέχρι την εποχή της αναπαραγωγής γιατί μόνο τότε το δέρμα και τα όργανά τους δεν παράγουν την τοξίνη «Oshiketakata», η οποία προκαλεί νεφρική ανεπάρκεια. Όσοι αποφασίσουν να τους γευτούν σε άλλη εποχή θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για αφόρητα επώδυνη ούρηση μεταξύ άλλων, αλλά και πιθανό θάνατο.
Ξεκινά ως πεκορίνο αλλά στη συνέχεια παίρνει τον δικό του δρόμο, καθώς το ανοίγουν και το αφήνουν να σαπίσει και να γεμίσει προνύμφες.
Πρώτες φτάνουν οι μύγες, που αφήνουν στο τυρί τα αυγά τους. Αυτά μεγαλώνουν καθώς έχουν άνετη πρόσβαση σε πλούσια τροφή, το τυρί. Καθώς τα έντομα αρχίζουν να τρέφονται, το τυρί αποσυντίθεται. Μοιάζει απίστευτο αλλά αυτή είναι η «συνταγή», καθώς το τυρί μαλακώνει και αρχίζει να στάζει. Το όνομα αυτού του υγρού είναι χαριτωμένο, λέγεται lagrima, αλλά παραμένει αηδιαστικό όπως κι αν το πεις.
Η κατανάλωση του τυριού δεν εξαιρεί τα έντομα- αντιθέτως τα περιλαμβάνει. Λέγεται μάλιστα πως είναι καλό να καλύψεις με το χέρι σου το κομμάτι αυτού του εδέσματος που ετοιμάζεσαι να δαγκώσεις, γιατί τα έντομα σε αντιλαμβάνονται και πηδάνε. Αυτό θα πει ζωντανή μπουκιά, όχι αστεία…
Και τα πράγματα μπορούν να γίνουν χειρότερα. Η κατανάλωση των προνυμφών δεν τις σκοτώνει, αντίθετα βρίσκουν το επόμενο φιλόξενο σπίτι τους καθώς προχωρεί η διαδικασία της χώνεψης μέσα στο σώμα εκείνου που τις έφαγε. Καλή όρεξη είπαμε;
