Οι επιστήμονες έχουν από καιρό γοητευτεί από τα αόρατα όρια στη φύση που μπορούν να επηρεάσουν δραματικά την κατανομή της άγριας ζωής. Ένα τέτοιο μυστηριώδες όριο, γνωστό ως «Γραμμή Wallace», αποτελεί μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίπτωση. Η γραμμή αυτή, που πήρε το όνομά της από τον φυσιοδίφη του 19ου αιώνα Alfred Russel Wallace, ο οποίος την παρατήρησε ταξιδεύοντας στο Αρχιπέλαγος της Μαλαισίας, χωρίζει τη χλωρίδα και την πανίδα της Ασίας από εκείνη της Αυστραλασίας.
Το Αρχιπέλαγος της Μαλαισίας είναι μια τεράστια αλυσίδα με πάνω από 25.000 νησιά που σήμερα περιλαμβάνει την Ινδονησία, τις Φιλιππίνες, τη Μαλαισία, τη Σιγκαπούρη και την Παπούα Νέα Γουινέα. Ο Wallace παρατήρησε ότι εκατέρωθεν αυτής της γραμμής, τα είδη των ζώων ήταν εντυπωσιακά διαφορετικά, και το φαινόμενο αυτό προβληματίζει έκτοτε τους επιστήμονες.
Αυτό που κάνει τη Γραμμή Wallace τόσο συναρπαστική είναι ότι δημιουργεί μια σαφή διάκριση μεταξύ των ζώων που βρίσκονται σε κάθε πλευρά. Στην πλευρά που βρίσκεται πιο κοντά στην Ασία, η πανίδα είναι κυρίως ασιατική. Εν τω μεταξύ, στην πλευρά που βρίσκεται πιο κοντά στην Αυστραλασία, υπάρχει ένα μείγμα ασιατικών και αυστραλιανών ειδών. Η περιοχή της Αυστραλασίας είναι ιδιαίτερα γνωστή για τη μοναδική άγρια ζωή της, συμπεριλαμβανομένων μαρσιποφόρων όπως τα καγκουρό και μονότροφων όπως οι εχίντνες και οι πλατύποδες, που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο.
Οι παρατηρήσεις του Wallace τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι ενώ τα ζώα από την Ασία φαίνονταν ικανά να διασχίσουν αυτό το βιογεωγραφικό όριο, εκείνα από την Αυστραλασία δεν ήταν. Η θεωρία αυτή βοήθησε να εξηγηθεί γιατί η ποικιλομορφία των ειδών ήταν τόσο έντονα διαιρεμένη κατά μήκος αυτής της γραμμής. Για παράδειγμα, ενώ στην αυστραλιανή πλευρά της γραμμής Wallace μπορεί να βρείτε μια ποικιλία τόσο ασιατικών όσο και αυστραλιανών πλασμάτων, η ασιατική πλευρά παραμένει αυστηρά κατοικημένη από ασιατικά είδη.
Η Γραμμή Wallace παραμένει μέχρι σήμερα αντικείμενο επιστημονικής έρευνας και συζήτησης. Ενώ ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν ότι η επίδραση της γραμμής στην κατανομή των ειδών οφείλεται στα αρχαία επίπεδα της θάλασσας και στις χερσαίες συνδέσεις, άλλοι υποστηρίζουν ότι μπορεί να είναι αποτέλεσμα της εξελικτικής ιστορίας των ειδών και της ικανότητάς τους να προσαρμόζονται σε διαφορετικά περιβάλλοντα.
