Κοιτάζοντας στο προφίλ μου στο WhatsApp συνειδητοποίησα ότι επτάχρονη φιλία μου έφθασε στο τέλος της.
Ηταν τον χειρότερο μήνα της πανδημίας με τα υπολείμματα ενός καυγά να επιμένουν στο φόντο. Αυτή η τελευταία διαφωνία ήταν σκληρή, αλλά είχαμε ξεπεράσει το χειρότερο… Τότε τα συναισθήματά μου ξέσπασαν. Καθώς ανοιχτήκαμε περισσότερο σχετικά με τα ζητήματά μας, χρόνια άγχους, αμφιβολιών και φόβων περί ανεπάρκειας βγήκαν στην επιφάνεια. Τα λόγια μου δεν ήταν δυσάρεστα αλλά ήταν αιχμηρά – κι εκείνη την στιγμή ήξερα ότι δεν υπήρχε γυρισμός.
Μακάρι να μπορούσα να πω ότι η καραντίνα δεν έπαιξε κανένα ρόλο στο τέλος της φιλίας μας – ο Covid έχει ήδη πάρει τόσες χαρές. Αλλά το να αρνείται κανείς τη σημασία του του είναι (σαν) να αρνείται την αλήθεια.
Από την έναρξη της πανδημίας, 3,7 εκατομμύρια ενήλικες (UK) ανέφεραν ότι αισθάνονται αυξημένη μοναξιά. Το να είμαστε σε καραντίνα είναι αγχωτικό και διανοητικά εξαντλητικό για πολλούς, συμπεριλαμβανόμενης και της υπογράφουσας. Αλλά μου έδωσε επίσης τη δυνατότητα να εκτιμήσω σωστά τα συναισθήματά μου, τα συναισθήματα που έχω καταπιέσει και το αιτιολογήσω ως υπερβολική αντίδραση.
Η συναισθηματικά ασταθής διαταραχή της προσωπικότητάς μου σημαίνει ότι τα συναισθήματά μου λειτουργούν με ταχύτητα αστραπής, αφήνοντάς με να αισθάνομαι συνεχώς συγκλονισμένη από ενοχλητικές σκέψεις – μια εμπειρία που δεν είμαι διανοητικά έτοιμη να χειριστώ. Όταν γνώρισα για πρώτη φορά την φίλη μου, κατάλαβε τις ανησυχίες μου γιατί είχε κι εκείνη τις δικές της, αν και για διαφορετικούς λόγους. Δεν θα ισχυριζόμασταν ότι είχαμε κάποιο ιδιαίτερο δεσμό, αλλά η αμοιβαία κατανόησή μας μας έκανε να συνεργαστούμε καλά, ακόμα και όταν διαφωνήσαμε
Το να βλέπουμε τη φιλία μας να διαλύεται τόσο βιωματικά ήταν καταστροφικό. Η πραγματική απώλεια, απτή. Αλλά στην πραγματικότητα θρηνούσα ποια ήταν η φιλία μας κάποτε, όχι ό, τι θα γινόμασταν. Αν ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου νωρίτερα, θα είχα παρατηρήσει ότι η διάλυση της ήταν αναπόφευκτη, όχι λόγω του lockdown (αν και σίγουρα αυτό επιτάχυνε την κατάσταση) και όχι επειδή καθένας από εμάς είναι κακός άνθρωπος,, αλλά επειδή γινόμασταν λιγότερο ταιριαστοί με τα χρόνια.
Ο χρόνος μου στην καραντίνα τόνισε πάρα πολλές απροσεξίες, πάρα πολλές πληγές δεμένες με πρόχειρους επιδέσμους. Καθώς έλειπε η κοινωνική πίεση για να διατηρήσω την φιλία για χάρη του παρελθόντος, ήμουν σε θέση να σκεφτώ καλύτερα ποιος είμαι ως άτομο.
Η ουτοπική εικόνα της φιλίας που έχει δημιουργήσει η κοινωνία είναι τόσο υπέροχη όσο και καταστροφική. Υπόσχεται πολλά – διαβεβαιώνοντας ότι μπορούμε να επιβιώσουμε οπουδήποτε, ανεξάρτητα από το πόσο έχουμε αλλάξει ως άνθρωποι – ωστόσο αυτές οι υποσχέσεις σπάνια τηρούνται. Για μερικούς, οι φιλίες τους είναι αμετάβλητες και μπορούν να αντέξουν σε οποιαδήποτε καταιγίδα, αλλά οι περισσότεροι από εμάς δημιουργούν και χάνουν φίλους περισσότερο από ό, τι μας ενδιαφέρει να παραδεχτούμε. Αν και συνειδητοποιούμε ότι οι φιλίες μπορούν και τελειώνουν, αυτή η συνειδητοποίηση απαιτεί συχνά να κατηγορούμε κάποιον, όταν η απλή αλήθεια είναι ότι μεγαλώνουμε χωριστά.
Το lockdown έχει δώσει πολλούς από εμάς πολύ χρόνο για προβληματισμό, αναγκάζοντάς μας να μείνουμε μόνοι με τα συναισθήματά μας με έναν μοναδικό τρόπο. Στον εγκλεισμό, έχουμε αντιμετωπίσει αλήθειες που προσπαθήσαμε να αγνοήσουμε: ας κοιτάξουμε όλα τα ζευγάρια που έχουν χωρίσει, τους ανθρώπους που έχουν εγκαταλείψει τη δουλειά τους… Εγκλωβισμένοι, δεν είχαμε τίποτα άλλο να εξερευνήσουμε παρά μόνο τα συναισθήματά μας.
Αυτή ήταν η κατάσταση που βρισκόμουν πριν από τέσσερις μήνες, και που με ανάγκασε να εστιάσω στην θλίψη μου επειδή δεν είχα κανένα μέσο διαφυγής. Δεν ήταν ευχάριστο, αλλά βρήκα την ενδυνάμωση (που χρειαζόμουν) και μια μεγαλύτερη αίσθηση του εαυτού (μου) μόλις βγήκα «στην άλλη πλευρά». Τώρα, έχω καλύτερη σαφήνεια για να δω ότι κάναμε κι οι δυο σωστά που δώσαμε τέλος στην φιλία μας.
Η απώλεια φίλων κατά τη διάρκεια του lockdown είναι πολύ δύσκολη και είναι μια δυσκολία που μπορεί να μετριάσει κάπως η άρση των περιορισμών, αλλά δεν θα διαγραφεί εύκολα. Πολλά από αυτά που κάνουν τις πρόσφατες απώλειες τόσο δύσκολη υπόθεση είναι ο τρόπος με τον οποίο αποσυνδεθήκαμε από τον κοινωνικό κόσμο, κι η μοναξιά μας (έγινε) μια δύσκολη εμπειρία.
Ακόμα και τώρα, παρά την εμπιστοσύνη στις αποφάσεις μου, το να βλέπω φίλους να προσπαθούν να ”προλάβουν” τις σχέσεις τους μετά από μήνες είναι δύσκολο. Υπενθυμίζω ότι η ομάδα φιλίας μου είναι μικρότερη τώρα, ότι οι νέες αναμνήσεις που κάνω δεν θα περιλαμβάνουν συγκεκριμένα άτομα. Ωστόσο, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι χάνουμε συχνά ανθρώπους από τη ζωή μας για κάποιο λόγο.
Όταν σκεφτόμαστε την απώλεια, φυσικά κάνουμε αρνητικές υπονοήσεις, αλλά οι άνθρωποι μπορούν να φύγουν επειδή απομακρύνονται, ή αρχίζουν να μετακινούνται σε διαφορετικούς κοινωνικούς κύκλους, ή σαν εμένα, μπορεί απλά να συμβαίνει οι προσωπικότητες να μην λειτουργούν πλέον καλά μαζί.
Δεν είμαι σε καμία περίπτωση πνευματικό άτομο, αλλά το έχω καταλάβει ότι επειδή κάποιος ήρθε στη ζωή σου δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να φύγει. Θα έχω πάντα υπέροχες αναμνήσεις από την παλιά μου φίλη, μόνο τώρα που είναι αυτόνομες στιγμές στο χρόνο που δεν θα έρθουν ξανά.
Αν και είναι λυπηρό να το αναγνωρίσω αυτό, ξέρω ότι έκανα το σωστό. Και οι δύο κάναμε το σωστό.
