Ανακάλυψες πως σου έχουν πει ψέματα άνθρωποι που δεν περίμενες να το κάνουν. Σε τέτοιες περιπτώσεις η αποκάλυψη προκαλεί εξίσου δυσάρεστη έκπληξη όση και το περιεχόμενο του ψέματος. Έχεις αναρωτηθεί τι είναι αυτό που σε ενοχλεί πιο πολύ σε μια ανάλογη κατάσταση; Είναι το ίδιο το ψέμα; Είναι το γεγονός ότι δεν το κατάλαβες νωρίτερα; Ή μήπως ότι έγινε από άτομα «υπεράνω υποψίας»;
Κάποια δευτερόλεπτα πριν το μυαλό μας χτυπήσει συναγερμό, καλό θα ήταν να καθίσουμε με όση ψυχραιμία έχουμε στα αποθέματά μας και να σκεφτούμε. Να βάλουμε το μυαλό να δουλέψει σε εξωφρενικούς ρυθμούς. Να το αναγκάσουμε να παραγκωνίσει τον θυμό, τη θλίψη και τη στεναχώρια και να παράγει κάτι χρήσιμο. Κι αφού μπούμε στη διαδικασία να παράγουμε σκέψη, θέτουμε στον εαυτό μας δυο βασικά ερωτήματα.
«Γιατί μου είπαν ψέματα;»
«Γιατί τα συγκεκριμένα άτομα;»
Τα δυο παραπάνω ερωτήματα θα καθορίσουν την εξέλιξη της κατάστασης. Το ψέμα είναι ψέμα. Αυτό δεν αλλάζει. Κι αν οι Αμερικανοί αγαπούν το όρο “white lies” -ελληνιστί «αθώα ψέματα», αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως ένα ψέμα για να ειπωθεί έχει την αιτία του. Έχει τον σκοπό του. Θέλει να καλύψει κάτι, θέλει να θολώσει τα νερά ή μπορεί κα να θέλει να αποφύγει το να πληγωθεί κάποιος. Το δεχόμαστε κι αυτό σαν αιτία. Όμως παραμένει ψέμα.
Όλα τα παραπάνω γίνονται ακόμη πιο δυσμενή όταν αυτό το ψέμα έρχεται από εκείνο το άτομο που δεν περίμενες. Κολλητός φίλος ή φίλη, σύντροφος, αγαπημένος συγγενής, συνεργάτης, δεν παίζει κανένα ρόλο το είδος σχέσης. Αυτό που παίζει ρόλο είναι ότι υπάρχει σχέση. Είναι αυτό το «γιατί από όλους, εσύ» που κάνει κάποιες συνθήκες να έχουν ένα ειδικό βάρος μέσα μας.
Η παθητική στάση σε συνδυασμό με μηδέν αντίδραση είναι αυτοκαταστροφική τακτική αντιμετώπισης. Αδιανόητο να «καταπιείς» κάτι δυσάρεστο για σένα αλλά και για τη μετέπειτα σχέση σας μόνο και μόνο για να μη βρεθείς εσύ στη θέση που θα το αποκαλύψει. Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο, όπως λέει πολύ συχνά και μια φίλη μου. Το μυστικό για τη σωστή αντίδραση που θα έχεις, εξαρτάται από τη δική σου προσωπικότητα. Το μυστικό είναι η αντίστροφη ψυχολογία.
Αν είσαι ένας πράος άνθρωπος, με διάθεση για συζήτηση και τάσεις συμφιλίωσης γενικότερα, τότε σε μια τέτοια κατάσταση δε θα έβλαπτε να ταρακουνήσεις λιγάκι τα νερά. Να μη φοβηθείς μια αντιπαράθεση ζητώντας τις ανάλογες εξηγήσεις. Να δείξεις ενόχληση ενδεχομένως. Να αφήσεις τη θλίψη σου να φανεί ενώ μπορεί να είσαι ο άνθρωπος που θα προσπαθήσει να την καμουφλάρει. Να μην απαντάς για λίγο καιρό σε τηλεφωνήματα και μηνύματα αν αυτό αισθάνεσαι πως θέλεις να κάνεις.
Από την άλλη αν είσαι εκρηκτικός χαρακτήρας μπορεί να βρεθείς να αλλάζεις τακτική χωρίς να το καταλάβεις. Ίσως και να θελήσεις, ακόμα και για λόγους στρατηγικούς, να καθίσεις και να συζητήσεις ψύχραιμα μαζί τους, κάτι που δε θα περιμένουν μπροστά στις αποκαλύψεις. Να ρωτήσεις γιατί συνέβη, να πεις τι έχεις μάθει, αλλά σε ένα πιο χαλαρό κλίμα από ό,τι θα περίμεναν πως θα έκανες. Και πού ξέρεις, μπορεί πάνω στη συζήτηση να σου αποκαλυφθούν πολλά περισσότερα απ’ όσα περίμενες.
Όποια βέβαια συμπεριφορά κι αν βρεθούμε να έχουμε, το να μας λένε ψέματα οι άνθρωποι που έχουμε «ψηλά» στη ζωή μας και να το μαθαίνουμε έπειτα από κάποιο χρονικό διάστημα, είναι κάτι που δε θα είναι ποτά εύκολα διαχειρίσιμο. Η αντίστροφη ψυχολογία όμως ως αντίδραση, είναι μια τακτική με αποτέλεσμα, συχνά. Γιατί πολύ απλά προκαλεί ξάφνιασμα κι αυτό με τη σειρά του δε δίνει περιθώριο και για άλλα ψέματα. Θα έχεις κάνει αυτό που δεν περίμεναν να κάνεις. Και κάπως έτσι, θα έχεις αφήσει το στίγμα σου. Είναι σαν να λες, «είναι η τελευταία φορά που συμβαίνει, απαιτώ ειλικρίνεια». Κι όντως τη δικαιούσαι- μην αφήσεις κανέναν να σε πείσει για το αντίθετο.
Αφιερωμένο σε κάθε μικρό ή μεγάλο ψέμα, που φανέρωσε αλήθειες.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
