Στον έρωτα όλα επιτρέπονται. Και δεν το εννοούμε μόνο στο κρεβάτι, αλλά όλα τα υπόλοιπα μικρά ή μεγάλα ασήμαντα ή όχι που μας κάνουν να θέλουμε να τα μοιραζόμαστε ως ζευγάρι. Γιατί αν δε μοιραζόμαστε, ποιος ο λόγος να συνυπάρχουμε; Στις σχέσεις που βασίζονται στον χρόνο βάζουμε στο τραπέζι όλα εκείνα τα ζητήματα που πιστεύουμε πως δημιουργούν σταθερότητα κι ασφάλεια για τη συνέχειά της. Έτσι μιλάμε για εμπιστοσύνη, για κοινά ενδιαφέρονται και για μοίρασμα προσωπικών μας κι απόλυτων δικών μας πραγμάτων.
Εκείνο για το οποίο όμως κυριολεκτικά όλοι μας «μπλοκάρουμε» ν’ ανοίξουμε συζήτηση για να διαχειριστούμε από κοινού είναι το πορτοφόλι μας. Απόψεις όπως «δε μοιράζομαι τα οικονομικά μου με τον άλλον γιατί θέλω την ανεξαρτησία μου» ή «τα χρήματά μου είναι δικά μου και τα διαχειρίζομαι ξεχωριστά από τη σχέση μου» είναι η πρώτη δικαιολογία στην απόφασή μας να κρατήσουμε μυστικά τα οικονομικά μας.
Με βάση τις έρευνες που έχουν γίνει με θέμα τα πορτοφόλια των ζευγαριών προκύπτει πως το «κοινό ταμείο» ενισχύει την αφοσίωση στη σχέση, την πίστη να παραμείνουν σ’ αυτή εφόσον ήδη έχουν κάνει το πρώτο βήμα μοιράζοντας τα οικονομικά τους και φυσικά η σχέση τους αποκτά ποιότητα καθώς προσδίδεται κοινή οντότητα σ’ αυτή. Στην Ευρώπη το ποσοστό των ζευγαριών που διατηρεί χωριστό πορτοφόλι είναι αξιοσημείωτα μικρό- μεταξύ 1% με 5%.
Θυμάμαι τη μητέρα μου να μου λέει πάντα πως πρέπει να κρατάω κρυφά τα χρήματα που βγάζω για να μπορώ να έχω την ανεξαρτησία μου και να μη χρειάζεται ποτέ να είμαι οικονομικά εξαρτώμενη από έναν σύντροφο. Η μητέρα μου όμως από την άλλη ήταν κι αυτή που διαχειριζόταν το ταμείο στο σπίτι, αφού ο πατέρας μου αισθανόταν μεγαλύτερη σιγουριά καταθέτοντάς το. Επίσης, δε θυμάμαι ποτέ να της ζήτησε λογαριασμό καθώς ήταν εμφανής η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό της. Πρόσφατα, ο φίλος μου με πείραζε καθώς ενώ εγώ ήξερα τη δική του οικονομική του κατάσταση κι ο ίδιος δε θα είχε κανένα πρόβλημα να την εκφράσει ή ακόμη και να μου πει «κάνε ό,τι θέλεις αυτά είναι», εγώ κρατούσα σιγή ιχθύος για τη δική μου προσπαθώντας να τον αποπροσανατολίσω από το θέμα μας.
Η Caroline Henchoz, Γαλλίδα οικονομολόγος στο βιβλίο της «Το ζευγάρι, αγάπη και χρήματα: Η συζυγική κατασκευή των οικονομικών διαστάσεων της σχέσης αγάπης» , γράφει πως «όταν αγαπιόμαστε δε μετράμε». Θεωρεί πως ζητάμε να είμαστε ανεξάρτητοι γιατί μεγαλώσαμε σε πατριαρχικές οικογένειες στις οποίες οι μητέρες ήταν εξαρτώμενες από τους συζύγους τους. Κάτι το οποίο σε καμία περίπτωση δε θέλουμε να ξαναζήσουμε. Για τη συγγραφέα η λέξη χρήματα και κοινό ταμείο περιλαμβάνει το στοιχείο του εγωισμού, του υπολογισμού κι όλων εκείνων των υλικών πράξεων που αντιτίθενται σε συναισθήματα.
Δικά μου, δικά σου ή δικά μας, λοιπόν, είναι ένα μεγάλο ζήτημα κι ένα αγκάθι που χρειάζεται λεπτούς χειρισμούς για να μη μας «τσιμπήσει». Ίσως τα πράγματα να είναι πιο απλά κι οι αποφάσεις μπροστά μας χωρίς να χρειαστεί να επιφέρουν εντάσεις. Ίσως τελικά το «μαζί και καθένας μόνος του» να είναι η καλύτερη λύση, η οποία όμως προκύπτει μέσα από συνεννόηση κι αλληλοεπικοινωνία. Όλοι μας, λόγω των επαγγελματικών μας ιδιοτήτων διατηρούμε τους τραπεζικούς μας λογαριασμούς. Μπορεί το ποσό των εισοδημάτων του καθενός μας να διαφέρει. Σε μια κοινή απόφαση τα «δικά μας» είναι η καλύτερη εφαρμογή για τα έξοδα μιας κοινής ζωής.
Διατηρεί ο καθένας την αυτονομία του και μοιραζόμαστε τα κοινά έξοδα μιας συμβίωσης όπως οι λογαριασμοί ή τα κοινά ενδιαφέροντα μιας σχέσης, όπως είναι οι έξοδοι και τα ταξίδια. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί να πρέπει να πληρώνει ο σύντροφός μου σε όλα. Από ‘κει και πέρα, όλα τα υπόλοιπα ο καθένας μπορεί να τα διαθέσει όπως θέλει στον εαυτό του. Θέλω να νιώθω πως μπορώ να κάνω ένα προσωπικό έξοδο χωρίς να είναι αναγκαίο ο σύντροφός μου να γνωρίζει τα ποσά που ξόδεψα. Κι όχι γιατί θα είναι κρυφά, αλλά γιατί δε θα είναι αυτό παράγοντας της σχέσης εμπιστοσύνης μας.
Έχουμε μερίδιο ευθύνης στις οικονομικές υποχρεώσεις μιας κοινής ζωής. Κι αυτό δεν είναι οικονομική συμφωνία αλλά μια δίκαιη μεταχείριση. Άλλωστε σε τι διαφέρει από το μοίρασμα των δουλειών ή όλων των άλλων υποχρεώσεων. Δε θα μας κάνει καλύτερους ή χειρότερους συντρόφους το κοινό ταμείο. Αντιθέτως. Η εμπιστοσύνη χτίζεται ακόμη και μέσα από αυτό. Δεν είναι δείγμα αγάπης ένας κοινός λογαριασμός. Είναι θέμα εμπιστοσύνης. Αγαπάμε κάποιον, του δίνουμε την ελευθερία να διαχειριστεί τα δικά του χρήματα κι αν κι ο άλλος νιώθει το ίδιο, θα ξέρουμε πως ακόμη κι όταν θα χρειαστούμε οικονομική ίσως στήριξη θα είναι εκεί, χωρίς εχέγγυα και διαφωνίες.
Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν συζήτηση και κατανόηση. Ορίζουμε με τους συντρόφους τα κοινά μας έξοδα, αναλαμβάνει ο καθένας μέρος των ευθυνών πληρωμής τους κι αποδεχόμαστε πως ο καθένας ελέγχει όλα τα δικά του, όπως ο ίδιος κρίνει. Κι εδώ κρύβεται μεγαλύτερη κατανόηση και συντροφικότητα για τη σχέση. Γιατί η αγάπη κρύβεται στις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά.
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
