Γράφει η
Αγκαλιά, μια λέξη μόνο. Κι όμως, αυτή η μία λέξη έχει γιατρέψει πόνους κι έχει κρατήσει στα χέρια της κορμιά πληγωμένα. Όταν όλα μοιάζουν να χάνονται γύρω μας, όταν δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, όταν δεν αντέχουμε άλλο, τότε υπάρχουν εκείνες οι αγκαλιές που μπορούμε να χωθούμε μέσα τους και να μείνουμε εκεί για όσο το χρειαζόμαστε. Μα δεν είναι πάντα εκεί που οι περισσότεροι νομίζουμε, δεν τις βρίσκουμε πάντα στις σχέσεις τις ερωτικές. Αυτές οι τόσο σπάνιες και δυνατές αγκαλιές, δεν υπάρχουν πάντα σε κάποιον με τον οποίο είμαστε ζευγάρι.
Υπάρχουν σ’ εκείνες τις σχέσεις που κανένας ρόλος δεν τις υποχρεώνει να τις προσφέρουν. Που είναι ατόφιες, αληθινές. Χωρίς να περιμένουν κάτι γι’ αντάλλαγμα. Που πάντα θα έχουν για μας μια κουβέντα για να νιώσουμε άνετα. Που θα ξέρουμε πως μπορούμε ν’ ακουμπήσουμε πάνω τους τα συναισθήματά μας, τις σκέψεις μας, τις αδυναμίες μας. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που θα μπορούμε να εμπιστευτούμε. Μπορεί να είναι κάποιος φίλος κολλητός που μιλάμε καθημερινά, για τα πιο απλά και για τα πιο πολύπλοκα. Μπορεί να είναι ένας άλλος φίλος, που καθημερινά δεν επικοινωνούμε, δε βλεπόμαστε συχνά αλλά ξέρουμε πως είναι εκεί. Μπορεί να είναι οικογένεια, ένας γείτονας, ένας συνάδελφος.
Τη δύναμη που κρύβει η αγκαλιά την αποζητούμε σε μια καθησυχαστική παρουσία, σχεδόν θεραπευτική. Κι όταν τη βρούμε θα είναι εκεί που τα λόγια θα περισσεύουν. Θα είναι από εκείνον τον σπάνιο άνθρωπο που έχουμε στη ζωή μας, που δεν είναι απαραίτητα ο ερωτικός μας σύντροφος, αλλά είναι αυτή η ιδιαίτερη ύπαρξη που όταν νιώθουμε πως γύρω μας ο κόσμος διαλύεται, μας δίνει τα χέρια του για καταφύγιο. Που μέσα στην αγκαλιά αυτού του πλάσματος θα βρούμε τη δύναμη και την καθοδήγηση που χρειαζόμαστε εκείνη τη δύσκολη στιγμή.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουμε συνδεθεί με τέτοιο τρόπο και μας κάνουν νιώθουμε πως δεν υπάρχει πιο σωστή επιλογή για μας απ’ αυτούς. Μας αποδέχονται και χωρίς καμία κριτική, χωρίς περιττά λόγια κι ερωτήσεις, ανοίγουν τα χέρια τους για να ταιριάξουμε στο κενό που δημιουργούν. Αυτές οι σχέσεις είναι κατά μια έννοια απροσδιόριστες. Όχι ότι δεν υπάρχουν λέξεις που τις ορίζουν, αλλά με τον χρόνο γίνονται τόσο ιδιαίτερες που δεν μπορούν να κλειστούν σε μια περιγραφή που να τους αξίζει. Χωράνε μόνο το σώμα μας στο σχήμα του κορμιού τους. Ταιριάζουμε μέσα στα χέρια τους. Κι αυτό είναι αρκετό για να κουβαλήσει κάθε τι που μας βαραίνει, που μας έχει πληγώσει, που μας πονάει.
Δε χρειάζεται να δίνουμε τίτλους σε κάθε μας ανθρώπινη επαφή για να μπορέσουμε ως αρκετά σημαντική. Δε χρειάζεται πάντα να εξηγούμε τους λόγους που μας οδήγησαν στα χέρια κάποιου ή εκείνον στα δικά μας. Δε χρειάζεται να νομίζουμε πως πρέπει να δώσουμε για να πάρουμε. Όταν στη ζωή μας έχουμε ανθρώπους που ξέρουμε πως ό,τι κι αν μας συμβεί θα μας κρατήσουν στα χέρια τους, ας μην αναρωτιόμαστε, ας μη φοβόμαστε. Είναι εκεί για εμάς. Ας διεκδικήσουμε τη θέση μας σ’ αυτά τα χέρια που πάντα είναι εκεί κι ας ξεχάσουμε τους τίτλους. Ας μην αμφισβητούμε πως αγάπη υπάρχει. Δεν είναι αυτό αρκετό;
Συντάκτης: Μαργαρίτα Αρβανιτίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
