Στον κήπο μίας μονοκατοικίας της δεκαετίας του ’60 το αρχιτεκτονικό γραφείο ΑKA architects επανασχεδίασε έναν υφιστάμενο “οικίσκο” 25 τμ. και τον μετέτρεψε σε ένα αυτόνομο μικρό κτίσμα.
Πολλοί θα έλεγαν ότι οι μικροί χώροι είναι η καινούργια εκδοχή της πολυτέλειας. Στην πραγματικότητα όμως, πολυτέλεια δεν είναι τόσο το υλικό όσο το άυλο, και το άυλο είναι η εμπειρία που εξασφαλίζει η καθημερινή ζωή σε αυτόν τον χώρο. Οι διδάξαντες του “small is beautiful” στην αρχιτεκτονική ήταν πολλοί. Είτε η “καλύβα” ‘Cabanon’ του Le Corbusier ή η φράση “Less is more” του Mies Van De Rohe αποδεικνύουν ότι η αξιοποίηση μικρών χώρων ή η ανακαίνιση τους όπως είναι η περίπτωση του “OffAsklipiou” των AKA architects είναι αποτέλεσμα της σύγχρονης ζωής στις πόλεις αλλά σίγουρα έχει μια ιστορία.
“Eίναι ένα κτίσμα 25 τετραγωνικά μέτρα σε κήπο σε ένα σπίτι με κήπο το οποίο χρησιμοποιούσαν μέσα στα χρόνια σαν αποθηκευτικό χώρο και το οποίο έπειτα από επιθυμία των πελατών μας το ανακαινίσαμε διατηρώντας την έκταση του χώρου (το κέλυφος). Ανήκει στον χώρο του κήπου μιας μονοκατοικίας του 1960 στη Γλυφάδα σαν bungalow η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει και αρχιτεκτονικό δείγμα του μοντερνισμού. Θέλαμε αυτό το σπιτάκι να λειτουργεί αυτόνομα από το άλλο σπίτι. Να μπορεί κάποιος να κοιμηθεί, να δουλέψει, να φιλοξενηθεί. Να απομονώνονται εκεί τα μέλη της οικογενείας” μας είπε η Κατερίνα Αποστόλου του γραφείου AKA architects.
Στη συνέντευξη μας αναρωτηθήκαμε τι είναι καλύτερο, να φτιάχνεις κάτι καινούργιο από το μηδέν ή να προσπαθείς να ομορφύνεις κάτι που ήδη υπάρχει; Η Κατερίνα Αποστόλου απάντησε: “Ο περιορισμός είναι το μέγεθος και το είδος της κατασκευής. Αυτά είναι παλιές κατασκευές που πρέπει να ερμηνεύσεις ξανά με ευρηματικό τρόπο. Γενικά όμως, οι περιορισμοί ενεργοποιούν τη δημιουργικότητα. Εφόσον σέβεσαι και διατηρείς τη μνήμη του χώρου, που είναι και η φιλοσοφία του γραφείου μας, δεν γκρεμίζεις το παλιό “κέλυφος” του κτιρίου, λαμβάνοντας υπόψη το “ύφος του χώρου” τον όγκο του άρα δεν φτιάχνεις άλλα πατώματα πάνω από αυτό. Έτσι ανατρέχεις σε μνήμες, εικόνες που σε βοηθούν στην καλύτερη σύνθεση του έργου”.
Στην αρχιτεκτονική περιγραφή του έργου γράφει: “Η διαδικασία του σχεδιασμού επικεντρώθηκε στην ιδέα της συναρμολόγησης, μέσα στον μικροσκοπικό ενιαίο χώρο, δύο ενοτήτων -αυτές του καθιστικού και των υγρών χώρων- διακριτών μεταξύ τους από την υλικότητά τους”. Η ίδια στη συνέντευξη μας συμπλήρωσε:
“Πήγαμε με ένα λεξιλόγιο υλικότητας πολύ συγκεκριμένο. Τα υλικά που χρησιμοποιούνται εκεί είναι το ξύλο στους “καλούς” χώρους στην τραπεζαρία και τα υπνοδωμάτια και το μωσαϊκό στους βοηθητικούς χώρους κουζίνα και την τουαλέτα. Φτιάξαμε έτσι το σπίτι σε δύο διαφορετικές ενότητες τις οποίες ενώσαμε μαζί. Σα να υπάρχει μια τρισδιάστατη γραμμή που διαχωρίζει τους χώρους μέσα από τα υλικά. Υπάρχει ένας διαχωρισμός με βάση τα υλικά και όχι με τους τοίχους. Έτσι ξεχωρίζουν οι λειτουργίες του σπιτιού. Τα ξύλα στα παλιά σπίτια χρησιμοποιούνταν στο σαλόνι και τα δωμάτια”.
Στο τέλος του μόχθου έρχονται οι καρποί και οι ανταμοιβές. “Ικανοποίηση δίνεται όταν τα συνεργεία που δουλεύουν εκεί μου λένε πως τους φάνηκε η δουλειά. Η ερώτηση που επαναλάμβανα στα συνεργεία κατά τη διάρκεια υλοποίησης της μελέτης ήταν η ακόλουθη: “Αισθάνεστε άνετα που το κάνετε ή σας φαίνεται παράξενο;” Και έτσι έπαιρνα μια πρώτη εξωτερική άποψη για αυτό που ετοιμάζω. Το σημαντικότερο είναι φυσικά η ικανοποίηση του πελάτη. Όταν το παιδί της οικογένειας μπαίνει μέσα στο σπιτάκι και λέει “Wow, είναι σούπερ η αισθητική σου!” μας είπε η Κατερίνα Αποστόλου.
