Είναι από εκείνα τα σπάνια, ευλογημένα μέρη. Εκείνα που δε χρειάζονται πολύ μεγάλη προσπάθεια για να βρουν το δρόμο για την καρδιά σου, να την ανοίξουν με το μαγικό τους αντικλείδι και να φωλιάσουν μέσα της για πάντα.
Εκείνα που μπορεί να είναι μικρά στο μάτι, αλλά κρύβουν ένα «υπόκωφο» μεγαλείο που δεν αφήνει κανέναν ταξιδιώτη ασυγκίνητο. Εκείνα που άπαξ και τα επισκεφτείς μια φορά (και μια πάρα πολύ συγκεκριμένη μέρα του χρόνου…), τα ερωτεύεσαι για πάντα.
Τέτοια μέρη δε χρειάζονται καν όνομα. Μπορούν απλά να είναι το «Νησάκι» και να τα κοσμεί μονάχα μία μικρή εκκλησία. Να είναι μόλις μια λωρίδα εντυπωσιακής γης μέσα στην υγρή αγκαλιά του γαλάζιου, που να κουβαλάει ωστόσο μια ιδιαίτερη ιστορία.
Να είναι, που λέτε, το Νησάκι του Αγίου Νικολάου λίγο πριν την είσοδό μας στην Λευκάδα…
Λες και θα το «καταπιεί» η θάλασσα
Λευκάδα. Το νησί με τις ομορφότερες, ενδεχομένως, παραλίες σε ολόκληρη τη χώρα, που έχει την «ιδιαιτερότητα» ότι μπορείς να το επισκεφτείς χωρίς καν να μπεις σε πλοίο ή αεροπλάνο. Το αυτοκίνητό σου αρκεί.
Πόρτο Κατσίκι, Εγκρεμνοί, Κάθισμα, Μύλος και Πευκούλια είναι κάτι παραπάνω από επαρκείς λόγοι για να πάει κανείς εκεί και να χάσει, βουτιά την βουτιά, το μυαλό του για πάντα.
Ωστόσο, υπάρχει ένα κρυμμένο διαμαντάκι λίγο πριν τη μεγάλη ευθεία που οδηγεί στη γέφυρα (μέσω της οποίας μπαίνουμε στην Λευκάδα), το οποίο οι περισσότεροι είτε το προσπερνάνε ελαφρά τη (ταξιδιωτική) καρδία είτε δεν το προσέχουν καν.
Είναι ένα μικρό κομμάτι γης που σου δίνει την αίσθηση ότι από στιγμή σε στιγμή θα το «καταπιεί» η θάλασσα και, μαγεμένη από την ομορφιά του, θα το κρατήσει αιωνίως στα υγρά της σωθικά.
Πρόκειται απλά για το Νησάκι, το οποίο λόγω του ότι έχει επάνω του την εκκλησία του Αγίου Νικολάου αναφέρεται συχνά και ως Το Νησάκι του Αγίου Νικολάου.
Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές το συγκεκριμένο κομματάκι γης αναμεμειγμένης με πολύ νερό έκανε το… ντεμπούτο του σ’ αυτόν τον κόσμο το μακρινό 1.100 περίπου,
όμως ο σημερινός ναός που βλέπουμε χτίστηκε (κατά πάσα πιθανότητα) μόλις τον 18ο αιώνα.
Όσο κι αν μοιάζει παράλογο -κυρίως λόγω του μεγέθους του-, στο Νησάκι λειτουργούσε το τελωνείο της Λευκάδας μέχρι πριν από δύο περίπου αιώνες.
Φυσικά, το πανέμορφο αυτό μέρος έγινε ευρέως γνωστό λόγω ενός τεράστιου Έλληνα ποιητή, του Άγγελου Σικελιανού, ο οποίος έζησε εκεί για αρκετό διάστημα σαν… ναυαγός!
Ο «Αλαφροΐσκιωτος»
Το Νησάκι του Αγίου Νικολάου αποτελούσε διαχρονικά τόπο ξεκούρασης των ψαράδων, οι οποίοι έριχναν εκεί τα δίχτυα τους και κάθονταν λίγο να ξαποστάσουν.
Κανείς όμως δεν το αγάπησε τόσο όσο ο Άγγελος Σικελιανός και η Αμερικανίδα σύζυγός του, Εύα Πάλμερ. Μαγεμένος από την ομορφιά του τοπίου, ο σπουδαίος ποιητής εγκαταστάθηκε εκεί το 1907.
Μέσα στη γαλήνη και με την ιερότητα του τόπου διάχυτη στην ατμόσφαιρα, εμπνεύστηκε και συνέγραψε τον, έμπλεο λυρισμού, «Αλαφροΐσκιωτο», που αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά του ποιήματα.
Η σύζυγός του, η Εύα Πάλμερ, ήταν λάτρης της αρχαίας Ελλάδας, σε βαθμό που αναβίωνε στην καθημερινότητά της τον αρχαιοελληνικό τρόπο ζωής. Για τους δυο τους και το πώς περνούσαν στο Νησάκι έγραψε σχετικά ο ντόπιος δικηγόρος και ευθυμογράφος Τάκης Μαμαλούκας στην τοπική εφημερίδα «Λευκάς» (το 1951):
«Ο Σικελιανός με τη γυναίκα του ζούσαν χειμώνα καλοκαίρι σε μια σκηνή μια ζωή Ροβινσώνων. Μια ανιψιά του Σικελιανού, μια υπηρέτρια, 3-4 ψαράδες-ιπποκόμοι και ένας μαύρος ήταν η συντροφιά και το προσωπικό τους. Ψάρεμα με τα δύο μονόξυλα, κυνήγι στην απέναντι Ακαρνανία και έφιπποι περίπατοι πάλι στην Ακαρνανία με τα δυο ταχύτατα Σέρβικα άλογά τους.
Η Εύα δεινή αμαζόνα, αληθινή της εποχής εκείνης αμαζόνα με τη χλαμύδα της που κυμάτιζε στον αέρα. Γιατί η Εύα ζούσε σαν αρχαία Ελληνίδα και έτσι ντυνότανε. Χλαμύδα που κρατούσε μια πόρπη στη μέση, σανδάλια και τα πλούσια κόκκινα μαλλιά της συγκρατούσε μια ταινία με μαιάνδρους. Ο κόσμος τους αγαπούσε και τους σέβονταν, μα όταν περνούσε η Εύα η περιέργεια κατανικούσε το σεβασμό και τρέχανε όλοι να την δουν. «Τρεχάτε, η “ζόρκα” (γυμνή)».
Σ’ αυτό το μέρος ο Σικελιανός έζησε τα καλύτερα χρόνια του, θυμίζοντας εν πολλοίς… ναυαγό. «Ο Σικελιανός έζησε τα καλύτερά του χρόνια στο ερημικό αυτό νησάκι. Ξαπλωμένος πολλές φορές μέσα στη ρηχή θάλασσα και με τα χέρια ακουμπισμένα στη ξηρά, σ’ ένα σανίδι-πινακίδα έγραφε τα ποιήματά του. Τις βροχερές μέρες και τα ατελείωτα βράδια του χειμώνα στη σκηνή του κλεισμένος με την Εύα, διάβαζε και έγραφε πάντα.
Εκεί, στον Άϊ-Νικόλα γεννήθηκε και το μοναδικό τους παιδί. Ο Γλαύκος. Ολίγων μηνών, πριν μάθει να περπατά, έμαθε κολύμπι. Γι’ αυτό δεν το δυσκόλεψαν ποτέ τα ρούχα του γιατί ήταν πάντα ολόγυμνο. Μια μικρά αποικία ερημιτών ζούσε τη ξεχωριστή ζωή της. Βασιλιάς στο μικρό του βασίλειο, ο Σικελιανός, δε δέχθηκε ποτέ επισκέψεις, εκτός από ελάχιστους συγγενείς του και ζούσε με τις ιδέες του, την αγάπη της Εύας και τη λατρεία του προσωπικού του, που σαγήνευε με την καλοσύνη της ψυχής του και υποχρέωνε με τη γενναιοδωρία του», γράφει σχετικά ο Μαμαλούκας.
Αφήνοντας πίσω μας το υπέροχο τότε και φτάνοντας στο εξίσου ελκυστικό, από ταξιδιωτικής τουλάχιστον άποψης, σήμερα, πρέπει να αναφέρουμε ότι το Νησάκι και το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου είναι επισκέψιμα μόνο την ημέρα της γιορτής του (την πρώτη Κυριακή μετά τις 10 Μαΐου). Τους προσκυνητές και τους επισκέπτες εξυπηρετούν παραδοσιακά προιάρια, που ξεκινούν από τον επαρχιακό δρόμο Αγίου Νικολάου – Λευκάδας, στο ύψος του μικρού σπηλαιώδους ναού του Αγίου Αντωνίου στη Λαμία.
Τι λέτε, μήπως ήρθε η ώρα να το δοκιμάσουμε τώρα που το lockdown φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος του;
Για ιστορικούς, ποιητικούς και… συναισθηματικούς λόγους, η προφανής απάντηση είναι μία επαναλαμβανόμενη λέξη: Ναι.
