Το γνωρίζετε το ρητό, έτσι δεν είναι; «Η ταξιδιωτική εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο», λέει ο θυμόσοφος λαός και έχει πέρα για πέρα δίκιο.
Εν προκειμένω, φέτος το πιάτο δε θα είναι απλά κρύο, αλλά παγωμένο. Για την ακρίβεια, θα θυμίζει πιάτο που θάφτηκε στην Ανταρκτική το 1978 και το φέραμε εκ νέου στην επιφάνεια μόλις πριν από μερικές ώρες, προκειμένου να δείξουμε στον covid τα δόντια και τα πιρούνια μας.
Λογικό: μετά από ένα (αναγκαίο, είναι η στείρα αλήθεια) παρατεταμένο lockdown 6 μηνών εξαιτίας της πανδημίας, η συντριπτική πλειονότητα των μέτρων έχει αρθεί και, πια, μπορούμε να ταξιδεύσουμε – παίρνοντας πάντα, εννοείται, τις απαραίτητες προφυλάξεις και μένοντας μακριά από τον κορονοϊό.
Έτσι, με το καλοκαίρι προ των πυλών, βάζουμε μπροστά για όλα εκείνα τα ταξίδια που στερηθήκαμε και θέλαμε σχεδόν απελπισμένα να κάνουμε.
Πριν μας πατάξετε, ακούστε μας λίγο: πώς ακριβώς να μη μας πιάσει στερητικό, όταν γνωρίζουμε πως υπάρχουν μέρη εκεί έξω όπως η Γκιόλα της Θάσου;
Η… θεϊκή ιστορία της μοναδικής φυσικής πισίνας-θάλασσας στον κόσμο
Πρόκειται για ένα μοναδικό γεωλογικό φαινόμενο, από εκείνα που στην πρώτη σου «επαφή» μαζί τους κάνεις να συνέλθεις περίπου όσο χρειάζεσαι για να επιστρέψεις στην κανονικότητα έπειτα από την πρώτη δόση του AstraZeneca (spoiler alert: περίπου 24 ώρες).
Επομένως, λογικό είναι ένα πανέμορφο -και μοναδικό- μέρος όπως η Γκιόλα (ή, όπως ήταν επίσης γνωστή τα παλαιότερα χρόνια, Το δάκρυ της Αφροδίτης) να κουβαλά μια ξεχωριστή ιστορία, από εκείνες που έχουν μέσα τους έντονο το παραμυθητικό στοιχείο, αναμεμειγμένο με ψήγματα θεϊκού στοιχείου.
«Το δάκρυ της Αφροδίτης», λοιπόν, ήταν σύμφωνα με τον θρύλο «προϊόν» του Δία, ο οποίος κατασκεύασε αυτό το βραχώδες κομψοτέχνημα προκειμένου να κολυμπάει η Θεά εκεί και να το απολαμβάνει όπως οι κοινοί θνητοί μερικά ρεαλιστικά χρόνια αργότερα.
Η δεύτερη επικρατέστερη «αρχαιοπρεπής» θεωρία υποστήριζε πως επρόκειτο για το μάτι του ίδιου του Δία, ο οποίος, τυφλωμένος από ζήλια, παρακολουθούσε με αυτό την ερωμένη του διαρκώς.
Όποια κι απ’ τις δύο εκδοχές κι αν διαλέξει κανείς, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει -παραμένει, όπως θα έχετε καταλάβει ήδη, θεϊκό: μια από τις πιο εντυπωσιακές φυσικές πισίνες ολόκληρης της πλάσης βρίσκεται σε γαλανόλευκα μέρη- και, πιο συγκεκριμένα, σε ένα από τα πιο λαοφιλή νησιά.
Ναι, ναι: την Θάσο, που την εποχή προ πανδημίας βούλιαζε μέχρι να πει κανείς «φυσική πισίνα-θάλασσα».
Και που, μεταξύ μας, θα βουλιάξει εκ νέου και φέτος…
Βραχώδης πισίνα, 8 μέτρα από το έδαφος, με άγρια ομορφιά
Τι κάνει την Γκιόλα ξεχωριστή θα πει ο αδαής ταξιδιώτης, που σαν άλλος Χρήστος Θηβαίος δεν έχει κάνει ταξίδια μακρινά, αλλά ούτε και πολλά εντός του ελλαδικού χώρου;
Εχμ, ξέρουμε κι εμείς; Ίσως το γεγονός πως πουθενά, ενδεχομένως, σε ολόκληρο τον κόσμο δεν μπορεί να συναντήσει κάποιος κάτι αντίστοιχο;
Τα βράχια σχηματίζουν μια φυσική πισίνα βάθους 3.5 μέτρων με πετρώδη βυθό και καταπράσινα νερά, ενώ περίπου 8 μέτρα κάτω της βρίσκεται και η… κανονική θάλασσα, η οποία φροντίζει ν’ «ανεφοδιάζει» την πισίνα με τα κύματά της.
Αποκομμένη και φιγουράροντας σχεδόν στη μέση του πουθενά, θα περίμενε κάποιος πως η Γκιόλα δε θα μάζευε κόσμο, όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: ο αναντίρρητος κόπος και η πεζοπορία που απαιτούνται για να φτάσει κανείς στο νοτιοανατολικό κομμάτι της νήσου (και πιο συγκεκριμένα στον οικισμό της Αστρίδας) είναι… τίποτα μπροστά στην εμπειρία του να κολυμπήσεις με τα βράχια γύρω να σε σκεπάζουν και τη θάλασσα από κάτω να ενώνεται, σχεδόν, με την πισίνα.
Οι τουρίστες που την επισκέπτονται σε θερινή βάση ανέρχονται, φυσικά, σε εκατοντάδες. Οι ντόπιοι, από τη μεριά τους, θεωρούν το ξεχωριστό αυτό σημείο δώρο της και γι’ αυτό έκριναν απαραίτητο να βοηθήσουν όσο μπορούν για να διατηρήσει τη μαγική του όψη.
Πώς; Αδειάζοντας και καθαρίζοντας τη Γκιόλα, καθιστώντας την τη μοναδική φυσική πισίνα στα χρονικά που ανανεώθηκε πλήρως.
Κάπως έτσι, λοιπόν, το Δάκρυ της Αφροδίτης δικαιολογεί πλήρως το όνομά της, μιας και όποιος την επισκέπτεται… κλαίει.
Ναι, ξέρετε συμβαίνει καμιά φορά αυτό όταν ολοκληρώνει κανείς το λουκούλλειο κρύο πιάτο του…
