Ένα μοναδικό road trip ανάμεσα σε χιονισμένα τοπία και σημαντικά πολιτιστικά μνημεία
Ήταν ένα ταξίδι που το σχεδιάζαμε καιρό. Θέλαμε να επισκεφθούμε και να απολαύσουμε την Κρήτη τον χειμώνα και ειδικότερα την ομορφιά της ανατολικής ορεινής Κρήτης στο Λασίθι, σε μια εποχή όπου δεν υπάρχει τουρισμός και αναδεικνύεται η αυθεντικότητά της. Φυσικά, μια εκδρομή στο χειμωνιάτικο ορεινό οδικό δίκτυο της Κρήτης απαιτούσε το κατάλληλο όχημα. Η λύση δόθηκε μέσω της ενοικίασης αυτοκινήτου από την Avis.
Mετά μια σύντομη αναζήτηση στο Αvis.gr βρήκαμε αυτό που ψάχναμε. Ένα Jeep Compass, στιβαρό και ευέλικτο, για να κινηθεί με άνεση στα βουνά, με όλες τις απαραίτητες ανέσεις και εξοπλισμό για χειμερινή οδήγηση. Την ίδια στιγμή, εξίσου σημαντικό ήταν το γεγονός ότι το όχημα που επιλέξαμε είχε ιδιαίτερα οικονομική κατανάλωση -έχοντας μπροστά μας ένα ταξίδι σε περιφέρεια όπου τα πρατήρια είναι λίγα και με περιορισμένο ωράριο λειτουργίας, είναι σημαντική αυτή η ιδιότητά του. Λίγες ημέρες μετά, προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Ηρακλείου και παραλάβαμε την προγραμματισμένη ώρα το όχημά μας στον σταθμό της Avis που βρίσκεται εκεί. Το ευγενέστατο προσωπικό μας εξήγησε όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε για το Jeep Compass και έτσι, λίγη ώρα αργότερα, αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε ανατολικά.
Ο δρόμος που ενώνει το Ηράκλειο με τη Σητεία ήταν μάλλον ο πιο άνετος που διασχίσαμε σε όλο το ταξίδι μας και μας έδωσε την ευκαιρία να απολαύσουμε περισσότερο τις δυνατότητες του αυτοκινήτου μας. Περίπου δέκα χιλιόμετρα πριν τη Σητεία, έξω από το χωριό Χαμέζι, θα βρεθούμε μπροστά σε μια έκπληξη. Ένας λαγός πετάγεται μπροστά μας στον στενό δρόμο, όμως χάρη στην άμεση αντίδραση των φρένων μας το αυτοκίνητο σταματά χωρίς να συμβεί τίποτα απρόβλεπτο. Φθάνουμε στη Σητεία όπου βρίσκεται το κατάλυμά μας, τρώμε και διανυκτερεύουμε. Η εξερεύνηση της ανατολικής Κρήτης θα ξεκινήσει την επόμενη μέρα.
Στον Ξερόκαμπο κάναμε μία παραλιακή στάση/ Photo: Νίκος Κόκκας
Στα χωριά όπου σταμάτησε ο χρόνος
Το καλοκαίρι, ο Ξερόκαμπος και το Χαμαίτουλο έχουν αρκετό τουρισμό, περισσότερα αυτοκίνητα και ανθρώπινη δραστηριότητα, όμως τώρα τον χειμώνα, οδηγώντας για περίπου μία ώρα και κάτι από τη Σητεία, συναντήσαμε πραγματικά ελάχιστα οχήματα. Μετά από μια σύντομη παραλιακή στάση, παίρνουμε τον «μέσα» δρόμο προς την Ετιά. Είναι ένα χωριό που την εποχή της Ενετοκρατίας ήταν από τα μεγαλύτερα του νησιού. Ένα παρελθόν που αποκαλύπτεται ξεκάθαρα σε κτήρια, όπως η βίλα των Ντε Μέτσο στο βόρειο άκρο του χωριού, μεγαλοπρεπής και καλοδιατηρημένη.
Προς Ετιά/Photo: Νίκος Κόκκας
Βόιλα, Λασίθι/Photo: Νίκος Κόκκας
Από την Ετιά, θα οδηγήσουμε για λίγα χιλιόμετρα σε χωματόδρομο -φυσικά, αυτό δεν δημιούργησε κανένα ζήτημα στο αυτοκίνητό μας- για να φθάσουμε στη Βόιλα. Σύμφωνα με όσα μάθαμε, δεν υπάρχουν κάτοικοι στο χωριό ήδη από τον 19ο αιώνα αλλά τα σημάδια της παλαιότερης ανθρώπινης παρουσίας είναι έντονα. Τo πιο εντυπωσιακό από αυτά είναι ο βενετσιάνικος πύργος, δείγμα της ακμής του χωριού επί Ενετοκρατίας. Σύμφωνα με την παράδοση, επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο πύργος ανήκε σε έναν γενίτσαρο. Όχι μακριά από τον πύργο, θα δούμε ένα άλλο σημαντικό οικοδόμημα, τον Ναό του Αγίου Γεωργίου.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι η βόλτα στου δρόμους της Βόιλας και της Ετιάς, σε χωριά που μόνιμοι κάτοικοι ουσιαστικά δεν υπάρχουν και τον χειμώνα δεν υπάρχουν ούτε καν επισκέπτες, ήταν μια αξέχαστη εμπειρία.
Προς το οροπέδιο Καθαρού/Photo: Νίκος Κόκκας
Οροπέδιο Καθαρού, Λασίθι/Photo: Νίκος Κόκκας
Στα χιόνια
Την επόμενη μέρα, επιλέγουμε να ζήσουμε την πραγματικά ορεινή χειμερινή εμπειρία. Λίγες μέρες πριν, είχαν πέσει χιόνια στην οροσειρά της Δίκτης, το βουνό που σύμφωνα με τη μυθολογία ήταν ο τόπος που γεννήθηκε ο Δίας. Πληροφορούμαστε όμως ότι ο δρόμος έχει καθαριστεί και βρίσκεται σε καλή κατάσταση, οπότε ξεκινάμε. Ούτως ή άλλως, αφού γνωρίζαμε ότι θα επισκεφθούμε βουνό, είχαμε επιλέξει να υπάρχουν αλυσίδες χιονιού στο πορτμπαγκαζ του αυτοκινήτου μας, ως extra παροχή. Γνωρίζοντας ότι αν συμβεί οτιδήποτε, θα αξιοποιηθεί η οδική βοήθεια, ταξιδεύαμε χωρίς άγχος.
Στο χιονισμένο οροπέδιο Καθαρού/Νίκος Κόκκας
Καθώς ανεβαίνουμε σιγά σιγά στις πλαγιές του βουνού, η θερμοκρασία πέφτει, αλλά ευτυχώς η ατμόσφαιρα είναι καθαρή και έχουμε καλή ορατότητα. Παρόλο που κινούμαστε ανηφορικά και σε δρόμο με πολλές στροφές, είναι τέτοια η ροπή και η δύναμη του jeep που η διαδρομή γίνεται απολαυστική. Κάποια στιγμή, κάνουμε στην άκρη του δρόμου και σταθμεύουμε. Απέναντι ξεδιπλώνεται σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια η υψηλότερη κορυφή της οροσειράς, το Σπαθί, στα 2.148 μέτρα.
Η χιονισμένη Δίκτη/Photo: Νίκος Κόκκας
Όσο οδηγούμε στο οδικό δίκτυο του οροπεδίου και σε υψόμετρο άνω των 1.000 μέτρων, οι τυχεροί, πλην του οδηγού, έχουν συνέχεια τα μάτια τους στραμμένα έξω από το παράθυρο. Το κατάλευκο τοπίο είναι μαγευτικό, ταυτόχρονα όμως «κρύβει» ότι η συγκεκριμένη περιοχή είναι από τις πιο εύφορες της Κρήτης. Εδώ, παράγονται πατάτες αλλά και κηπευτικά, αχλάδια, μήλα και καρύδια. Κάποια στιγμή αφήνουμε το αυτοκίνητο για να απολαύσουμε το χιόνι από κοντά. Είναι μοναδική αυτή η αίσθηση ευεξίας που μόνο το βουνό και ο χειμώνας μπορούν να μεταδώσουν.
Είναι αργά το απόγευμα πια, όταν βρισκόμαστε στο δρόμο για το Ηράκλειο με τελικό προορισμό το αεροδρόμιο και την επιστροφή στην Αθήνα. Η τελευταία μας στάση είναι στους Έξω Ποταμούς, ένα άλλο ουσιαστικά ακατοίκητο χωριό σε υψόμετρο 850 μέτρων, όπου είναι και η τελευταία μας επαφή με το χιονισμένο τοπίο της Κρήτης.
Photo: Νίκος Κόκκας
Στο χιονισμένο οροπέδιο/Photo: Νίκος Κόκκας
Καθώς κινούμαστε για το αεροδρόμιο, είναι πια νύχτα και υπάρχει αρκετή ομίχλη. Όμως, τα φώτα και ο εξοπλισμός πλοήγησης του αυτοκινήτου μας κάνουν αυτή τη διαδρομή πολύ πιο εύκολη από ότι προϊδέαζε.
Photo: Nίκος Κόκκας
To μόνο βέβαιο είναι ότι θα επιδιώξουμε να επιστρέψουμε στην ανατολική Κρήτη και το Λασίθι όταν ο καιρός ζεστάνει για να γνωρίσουμε και το παραλιακό κομμάτι της νότιας πλευράς της. Εκεί όπου υπάρχουν μερικές από τις ωραιότερες και «τροπικότερες» ελληνικές ακτές. Ως τότε θα ρίχνουμε κατά καιρούς ματιές στο Αvis.gr καθώς οι, ουκ ολίγες και πολύ καλές, προσφορές και ευκαιρίες για ενοικίαση αυτοκινήτου ανανεώνονται συνεχώς.
