Το Kjeåsen είναι ένα ορεινό αγρόκτημα στην περιοχή Eidfjord της Νορβηγίας και βρίσκεται σαν αετοφωλιά σε υψόμετρο σχεδόν 600 μέτρων, στο πιο κλειστό σημείο του φιόρδ Simadal.
Η τοποθεσία είναι δημοφιλής στους Σουηδούς για τη θέα της ενώ για τους τουρίστες θεωρείται ως «η πιο απρόσιτη φάρμα του κόσμου» αφού το Kjeåsen, μέχρι το 1975, ήταν προσβάσιμο μόνο με τα πόδια μέσω μίας διαδρομής δύο ωρών. Ο σημερινός δρόμος και η σήραγγα που περιλαμβάνεται στη διαδρομή κατασκευάστηκαν εξαιτίας των έργων υδροηλεκτρικής ανάπτυξης της περιοχής και ξεκινά από το Simadal, περίπου 8 χλμ. από το Eidfjord.
Από τα πέντε χιλιόμετρα του αγροτικού δρόμου, τα περίπου 2,5 από αυτά αποτελούνται από μια σήραγγα με μια ενιαία λωρίδα. Δεν είναι δυνατό να περάσεις με τα πόδια ή με ποδήλατο μέσα από το τούνελ και λόγω της στενότητας του δρόμου τα οχήματα επιτρέπεται να ταξιδεύουν προς κάθε κατεύθυνση μόνο μία φορά την ώρα. Αυτή η πρόσβαση βέβαια δεν έκανε τίποτα για να μειώσει το μυστήριο του Kjeåsen. Αντίθετα, παρέμεινε διαχρονικά μια ανοιχτή.
Η ενδιαφέρουσα ιστορία του
Υπάρχουν πολλές θεωρίες για τους πρώτους ανθρώπους που εγκαταστάθηκαν εδώ. «Το ένα είναι ότι ήταν ένας στρατιώτης που εγκατέλειψε τον σουηδικό στρατό», έχει δηλώσει σε συνέντευξή της η Heidi Kvamsdal, φωτογράφος από το Eidfjord. «Μια άλλη θεωρία είναι ότι οι πρώτοι προσπάθησαν να ξεφύγουν από την Μαύρη Πανώλη, τον 14ο αιώνα, αλλά σίγουρα ξέρουμε ότι υπήρχε μόνιμη εγκατάσταση εκεί από τις αρχές του 16ου αιώνα.» Μέχρι να φτιαχτεί ο δρόμος μέχρι το αγρόκτημα, όλες οι μετακινήσεις γίνονταν μέσα από το απότομο μονοπάτι που ξεκινούσε από τις όχθες του φιόρδ. Στη δεκαετία του 1930 κατασκευάστηκε ένα τελεφερίκ που μπορούσε να μεταφέρει τρόφιμα μέχρι τη φάρμα. Κάποτε υπήρχαν 13 παιδιά στο Kjeåsen και η καθημερινή τους μετακίνηση στο σχολείο στο Simadal ήταν μια επικίνδυνη τετράωρη διαδρομή μετ’ επιστροφής. Η πρόσβαση στο αγρόκτημα ήταν τόσο δύσκολη που στα τέλη του 19ου αιώνα για ένα από τα κτίρια του χρειάστηκαν 30 χρόνια για να χτιστεί αφού οι προμήθειες έπρεπε να μεταφερθούν στο επικίνδυνο μονοπάτι του βουνού στις πλάτες των οικοδόμων.
Το Kjeåsen έγινε διάσημο τη δεκαετία του 1950 όταν το επισκέφτηκε ο Σουηδός συγγραφέας Bror Ekström και έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο Folket på Kjeåsen (Άνθρωποι του Kjeåsen). Το βιβλίο διηγείται την ιστορία μιας αγροτικής κοινότητας, μοναδικής και μικροσκοπικής, ενός κόσμου που ζει απομονωμένος, αλλά με κάποιο τρόπο επιβιώνει και ζει καλά. Ένα βιβλίο που περιέγραφε μια ιστορία που αντιπαραβάλλει το απρόσιτο με τη θαυματουργή ομορφιά. Και οι ιστορίες απομόνωσης και ανθεκτικότητας διαχρονικά αιχμαλωτίζουν τη φαντασία του κοινού.
Η Elin Kvale, γνώρισε το μέρος το 1975, όταν ο σύζυγός της εργαζόταν στην κατασκευή του δρόμου και αργότερα ως ξεναγός πια πηγαίνει τους πρώτους τουρίστες στο Kjeåsen. Σε ένα παλιότερο τοπικό άρθρο περιέγραφε πώς “έρχονταν κάθε είδους άνθρωποι, κάποιοι σε αναπηρικά αμαξίδια, κάποιοι πολύ ηλικιωμένοι, ακόμη και άνθρωποι που ήταν τυφλοί. Όλοι ήθελαν να επισκεφτούν αυτό το μέρος. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους είχαν διαβάσει το βιβλίο, κάποιοι πολλές φορές ένιωθαν σαν να περπατούσαν σε ιερό έδαφος».
Το 1967, μια γυναίκα που ονομαζόταν Bjørg Wiik μετακόμισε στο Kjeåsen για να βοηθήσει τη θεία της να φροντίσει το αγρόκτημα και αργότερα, το 1975, μαζί της εκεί βρέθηκε η αδερφή της, Guri. Αν και υπήρχε ήδη δρόμος οι δυο αδερφές δεν έμαθαν ποτέ να οδηγούν -προτιμούσαν να περπατούν ή, αν χρειάζονταν προμήθειες, ζητούσαν από φίλους από την κοιλάδα να ανέβουν. Τον χειμώνα του 1994 κάποια μέρα το χιόνι έφτασε τα 3 μέτρα ύψος και οι αδερφές αποκόπηκαν από τον έξω κόσμο για περισσότερο από ένα μήνα, ενώ σε αντίστοιχη περίπτωση, όταν αρρώστησαν από γρίπη ένα ελικόπτερο χρειάστηκε να μεταφέρει ιατρικό προσωπικό και φάρμακα προκειμένου να φτάσει σε εκείνες. Η Bjørg και η Guri έζησαν μόνες στο Kjeåsen μέχρι το θάνατο της Guri το 1999. Η Bjørg έζησε εκεί μόνη της μέχρι το 2019 και στη συνέχεια επέστρεφε στο αγρόκτημα με τα μέλη της οικογένειά της για να περάσει το καλοκαίρι.
H διαδρομή
Στους πρόποδες του απότομου δρόμου, μια πινακίδα προειδοποιεί ότι υπάρχει μια στενή μονόδρομη σήραγγα. Αν και είναι ανοιχτή όλο το 24ωρο, το αργότερο που θα πρέπει να οδηγήσεις μέχρι το αγρόκτημα -για λόγους ασφαλείας- είναι στις 5 το απόγευμα. Πριν το 1975 για να φτάσεις στο Kjeåsen χρειαζόταν μια επικίνδυνη, δίωρη ανάβαση, χρησιμοποιώντας σκάλες από σχοινί και αυτοσχέδιες γέφυρες σε ένα τοπίο από πάγο.
Η σημερινή διαδρομή περιλαμβάνει βραχώδη τοπία που κρατούν την κοιλάδα Sima στη σκιά για μήνες κάθε χρόνο. Εκεί που τελειώνει το φιόρδ, ο δρόμος περνά μέσα από δάση πεύκου και ελάτης, διασχίζει ένα ορμητικό ρέμα με καταρράκτες και στη συνέχεια φτάνει σε μια διχάλα. Στα δεξιά ο δρόμος σύντομα οδηγεί στο δάσος, σε ένα μονοπάτι σκεπασμένο από βράχους ύψους εκατοντάδων μέτρων. Αν στρίψεις αριστερά προς το Kjeåsen το ταξίδι φαίνεται εξίσου απρόοπτο αφού δεν μπορείς να διακρίνεις τον δρόμο. Η Bjørg, λένε οι ντόπιοι, πως σχολίαζε συχνά ότι «το Kjeåsen, αυτά τα σιωπηλά λιβάδια, ήταν ο παράδεισός της». Δεν χρειάζεται πολύ φαντασία για να καταλάβει κανείς το γιατί.
Eξωτερική φωτογραφία: Wikipedia
