Ένα διαφορετικό αμάλγαμα πολιτισμών και ιστορίας ξεδιπλώνεται στο σταυροδρόμι της Βόρειας Θάλασσας και συναρπάζει με το μεγαλείο της Φύσης.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που «Τα Νησιά των Προβάτων» μπήκαν στον χάρτη των Ελλήνων για τους… λάθος λόγους -δύο διαδοχικές ήττες της Εθνικής μας από το μικροσκοπικό νησιωτικό σύμπλεγμα προ δεκαετίας δεν είναι και η πιο ευχάριστη ανάμνηση- όμως οι Νήσοι Φερόε είναι ακόμη γεμάτες εκπλήξεις και μυστικά για όσους τολμηρούς να ταξιδέψουν μέχρι τον πρωτότυπο αυτό προορισμό.
Και μπορεί να μιλάμε για μια χούφτα ανθρώπους -κάτι λιγότερο από 55.000 κατοίκους- σε ένα σύμπλεγμα 18 νήσων από τα οποία μόνον ένα δεν κατοικείται, όμως η αυτόνομη έκταση των 1.399 τετραγωνικών χιλιομέτρων απολαμβάνει την προστασία του Βασιλείου της Δανίας και την άγρια ομορφιά του Βόρειου Ατλαντικού ωκεανού, στο αρχιπέλαγος ανάμεσα στη Σκωτία, τη Νορβηγία και την Ισλανδία, με όσα αυτό συνεπάγεται.
Εδώ το κλίμα χαρακτηρίζεται από δροσερά καλοκαίρια και ήπιους χειμώνες, χάρη στις θερμές μάζες του Γκολφ Στρημ. Τα νησιά είναι γενικά βραχώδη με χαμηλές κορυφές, ενώ οι ακτές είναι γενικά απόκρημνες -μιλάμε για την ακρίβεια για τις ψηλότερες βραχώδεις ακτές σε όλη την Ευρώπη.
Η μικροσκοπική πρωτεύουσα του νησιού, το Τόρσχαβν, ξεχωρίζει για τα πολύχρωμα οικήματα των 13.000 κατοίκων της που δημιουργούν μια ευχάριστη αντίθεση με το συνήθως μουντό τοπίο αλλά και για το Tinganes, το Κοινοβούλιο των Φερόε και ένα από τα παλαιότερα στον κόσμο, στην άκρη του γιαλού. Γιατί όπου κι αν βρεθεί κανείς στις νήσους δεν θα χρειαστεί να διανύσει παραπάνω από 5 χιλιόμετρα προκειμένου να βρεθεί στην ακτογραμμή. Και αν αναρωτιέστε αν είναι επισκέψιμο το Κοινοβούλιο, αρκεί να σκεφτείτε ότι το τηλέφωνο του Πρωθυπουργού είναι διαθέσιμο στον τηλεφωνικό κατάλογο. Οικογενειακή υπόθεση!
Τα ψαροχώρια των Βίκινγκς
Θα χρειαστεί μόλις μία ώρα οδήγηση για να βρεθεί κανείς στο δυτικότερο άκρο των νήσων, χάρη στο σύγχρονο τούνελ και το ομολογουμένως προσεγμένο, αν και επαρχιακό, οδικό δίκτυο, και να απολαύσει ιδίοις όμμασι το πλέον πολυφωτογραφημένο σημείο των Φερόε -και όχι άδικα.
Οι καταρράκτες του Μουλαφόσουρ είναι οι διασημότεροι μεταξύ των αμέτρητων καταρρακτών του συμπλέγματος και αυτό χάρη στο ότι το νερό πέφτει από ύφος 30 μέτρων κατευθείαν στον ωκεανό, ενώ ο όγκος του νερού «ανεμίζει» προς τα πάνω καθώς ο βοριάς στροβιλίζει τις μικροσκοπικές σταγόνες. Η πρόσβαση προς τους καταρράκτες του Μουλαφόσουρ παραμένει ένα από τα δημοφιλέστερα περιπατητικά μονοπάτια και είναι λογικό καθώς η θέα προς τις εσχατιές -από όπου κατέφτασαν εδώ οι Ιρλανδοί μοναχοί τον 6ο αιώνα, πολύ νωρίτερα από τους Βίκινγκ που άφησαν πολύ βαθύτερα το στίγμα τους στις Νήσους- κόβει την ανάσα.
Και μπορεί σε εκείνους να οφείλεται η καλλιέργεια των εύφορων εδαφών του νησιού, όμως είναι η αλιεία που τρέφει τον πληθυσμό, καλύπτοντας το 50% του ΑΕΠ, με το σύνολο σχεδόν της παραγωγής να εξάγεται. Πρόκειται δε για ένα από τα λίγα έθνη που επιτρέπουν ακόμη τη φαλαινοθηρία και, δεδομένου ότι δεν γίνεται για το κέρδος, δεν έρχεται σε αντίθεση με την παγκόσμια απαγόρευση της εμπορικής φαλαινοθηρίας, που ισχύει από τη δεκαετία του 1980. Η κυβέρνηση των Νήσων την περιγράφει ως «αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των Νήσων Φερόε» και οι κάτοικοι τους συνεχίζουν να κυνηγούν φάλαινες που δεν απειλούνται με εξαφάνιση.
Δεύτερη σημαντικότερη πηγή για την οικονομία, φυσικά, είναι ο τουρισμός. Και πώς να μην είναι, όταν εδώ οι επισκέπτες γίνονται μάρτυρες των ομορφότερων αντιθέσεων, όπως η λίμνη Sørvágsvatn, στα νότια της νήσου Βάγκαρ, η οποία βρίσκεται πολύ κοντά στον ωκεανό και είναι γνωστή ως «η λίμνη πάνω από τον ωκεανό». Τον τίτλο αυτό τον οφείλει στο ότι αν φωτογραφηθεί υπό συγκεκριμένη γωνία φαίνεται ότι η λίμνη βρίσκεται στους βράχους ψηλά πάνω από τον ωκεανό ενώ στην πραγματικότητα, βρίσκεται πίσω από τα βράχια, μόλις 30-40 μέτρα ψηλότερα από τη θάλασσα.
Πριν αποχαιρετίσει κανείς τα δυτικά, πρέπει οπωσδήποτε να βρεθεί στη νήσο Μίκινες, με έκταση μόλις 10,3 τ. χλμ. Στη δυτική ακτή του νησιού υπάρχει ο μοναδικός οικισμός, ο οποίος ονομάζεται επίσης Μίκινες και έχει πληθυσμό μόλις 10 κατοίκους, όμως η μαγεία όλη συγκεντρώνεται από την πληθώρα διαφορετικών σπάνιων πτηνών που κατακλύζουν τις πλαγιές του και κάνουν ευτυχισμένο κάθε αληθινό birdwatcher.
Στο Στρεϊμόι, το μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος, η προσοχή εστιάζεται στους καταρράκτες Foosa, που φτάνουν τα 140 μέτρα ύψος και ξεπερνούν, τις βροχερές ημέρες, τα 30 μέτρα με πλάτος! Το σχεδόν απόκοσμο τοπίο του νησιού έρχονται να στολίσουν ξανά οι πολύχρωμες προσόψεις των λιγοστών κατοικιών, όμως είναι οι καλυμμένες με χλοοτάπητα στέγες των μονόχρωμων κυρίως κτισμάτων που εντυπωσιάζουν, καθώς συνεχίζεται μια παράδοση που μετρά 1000 και πλέον χρόνια και στόχο έχει να προσφέρει θερμομόνωση και προστασία από τη βροχή.
Έξυπνη και οικονομική πρόταση για εξοικονόμηση ενέργειας, μεταξύ άλλων, αν και μιλάμε για έναν τόπο όπου το 50% του ηλεκτρισμού προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές -με στόχο να φτάσουν το 100% έως το τέλος της δεκαετίας.
Αποδεικνύεται πως οι ντόπιοι είναι και οικολογικά ευαισθητοποιημένοι, πέρα από φιλήσυχοι –ναι, παρά το… βεβαρημένο κελτικό- Βίκινγκ παρελθόν τους, οι νομοταγείς κάτοικοι των Νήσων διαβιούν τόσο αρμονικά που δεν υπάρχουν επίσημες φυλακές. Υπάρχει μόνο ένα κρατητήριο στο Mjørkadalur, το οποίο χρησιμοποιείται για μη βίαιους παραβάτες που εκτίουν σύντομες ποινές -όσοι καταδικάζονται σε φυλάκιση 18 μηνών και πάνω αποστέλλονται σε φυλακές στη Δανία.
Φωτογραφίες Getty Images / Ideal Image
