ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΑΒΡΙΗΛ ΧΑΛΚΙΔΗ
Η Νέα Ζηλανδία βρίσκεται στα νοτιοδυτικά του Ειρηνικού Ωκεανού και αποτελείται από το βόρειο και νότιο νησί. Ο πληθυσμός της είναι ένα μωσαϊκό από ντόπιους Μαορί, Ευρωπαίους και μειονότητες Πολυνήσιων και Ασιατών κατοίκων. Το μεγαλύτερο ατού της χώρας είναι η οργιώδης φύση της. Δεν είναι τυχαίο που έχει προσελκύσει τόσα κινηματογραφικά project στα υπέροχα φυσικά σκηνικά της, όπως είναι οι ταινίες «Lord of the rings», «Avatar» και το «Game of Thrones».
Το κίνητρο για αυτό το μακρινό ταξίδι στη Νέα Ζηλανδία ήταν να φορέσω ένα ζευγάρι ορειβατικές μπότες, να περάσω ένα σακίδιο στην πλάτη και να ακολουθήσω το μονοπάτι Milford που θεωρείται ένα από τα ωραιότερα μονοπάτια του κόσμου, διασχίζοντας την καρδιά της άγριας περιοχής των φιόρδ στο νότιο νησί.
Μετά από 23 ώρες πτήσης με ενδιάμεσους σταθμούς Ντουμπάι, Μπανγκόκ και Σίδνεϋ φθάνω επιτέλους στο Christchurch, την μεγαλύτερη πόλη στο νότιο νησί της Νέας Ζηλανδίας, η οποία το 2011 χτυπήθηκε από ισχυρή σεισμική δόνηση. Από τον σεισμό έχασαν τη ζωή τους 185 άνθρωποι. Καθώς πηγαίνω για το ξενοδοχείο παρατηρώ ότι οι δρόμοι είναι άδειοι από κόσμο, το βράδυ όμως που βγαίνω για φαγητό σε μια περιοχή με εστιατόρια, café και μπαρ, η εικόνα είναι διαφορετική.
Το πρωί φεύγω στον σταθμό για να ταξιδέψω με το τρένο TranzAlpine για το Greymouth, που βρίσκεται στη δυτική ακτή. Το ταξίδι με το τρένο TranzAlpine, το οποίο διαθέτει μεγάλα παράθυρα προσφέρει στους ταξιδιώτες την ευκαιρία να εξερευνήσουν τα εκπληκτικά τοπία του νότιου νησιού της Νέας Ζηλανδίας. Αναχωρώντας από το Christchurch διασχίζουμε την μαγευτική οροσειρά των Νοτίων Άλπεων, τις πεδιάδες Canterbury και στη συνέχεια τις κοιλάδες του ποταμού Waikiki. Εξοπλισμένο με ηχητικό εξοπλισμό το τρένο, τα ταξίδι βυθίζει τους αναβάτες στη μαγευτική ιστορία, την άγρια ζωή και την κληρονομιά των Μαορί της περιοχής.
Φθάνουμε στο αλπικό χωριό Arthur’s pass. Από το σημείο αυτό το τρένο αρχίζει να κατεβαίνει μέσα από ένα πυκνό δάσος με οξιές μέχρι να φτάσουμε στην μικρή παραλιακή πόλη Greymouth. Το ταξίδι διαρκεί πέντε ώρες καλύπτοντας 223 χλμ. Κατεβαίνω από το τρένο για να συνεχίσω σε μια ώρα περίπου με λεωφορείο του Inter City για την μικρή πόλη Franz Josef. Πίνω ένα καφέ και κάνω μια βόλτα στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Παλιά εδώ ζούσαν Μαορί, ήρθαν όμως ευρωπαίοι και κατά την συνήθη τακτική τους, τους ανάγκασαν να μετοικίσουν σε άλλες περιοχές, καθώς τον 19ο αιώνα η περιοχή είχε πλούσια μεταλλεία χρυσού και ανθρακωρυχεία, γι’ αυτό και η πόλη έχει άρωμα παλιάς αριστοκρατικής πόλης.
Σε λίγη ώρα φεύγουμε με το λεωφορείο ακολουθώντας τον δρόμο κατά μήκος της δυτικής ακτής με τις όμορφες και άγριες παραλίες, ενώ αριστερά μας η πλούσια βλάστηση και τα βουνά δίνουν ξεχωριστό τόνο στο τοπίο. Το απόγευμα φθάνουμε στο Franz Josef. Μια μικρή, καταπράσινη πόλη με χαμηλά σπίτια περιστοιχισμένη από ψηλά χιονισμένα βουνά, που οι κορυφές τους σπάνια είναι ορατές, καθώς καλύπτονται από σύννεφα. Πίσω ακριβώς από τα βουνά βρίσκονται οι γνωστοί παγετώνες Franz Josef, κάνοντας την πόλη ιδιαίτερα ελκυστική στους τουρίστες, καθώς τα τουριστικά γραφεία υπόσχονται μοναδικές στιγμές με δραστηριότητες στους παγετώνες.
Μένω σε ένα μοτέλ που βρίσκεται κοντά στις φημισμένες θερμές πηγές της περιοχής, τις οποίες επισκέπτομαι πριν πάω για φαγητό στο συμπαθητικό Aly’s house. Την επόμενη μέρα το πρωί αφήνουμε πίσω μας την μικρή πόλη Franz Josef και συνεχίζουμε το ταξίδι μας με άλλο λεωφορείο στο απομακρυσμένο και τραχύ τοπίο της Δυτικής ακτής, περνώντας από το χωριό Fox Glacier, το οποίο βρίσκεται κοντά στον ομώνυμο παγετώνα. Συνεχίζοντας την διαδρομή μας στις νότιες άλπειες διακρίνουμε το βουνό Cook που φθάνει στα 3754 μ. Σε λίγη ώρα φθάνουμε στην πόλη Wanaka. Κάνουμε μια στάση για καφέ και συνεχίζουμε για άλλα 125 χλμ. μέχρι να φθάσουμε στο Queenstown, μια πανέμορφη πόλη χτισμένη στην όχθη της λίμνης Wakatipu ανάμεσα σε εντυπωσιακές αλπικές οροσειρές. Το Queenstown είναι ένα παγκοσμίου φήμης θέρετρο περιπέτειας για τους λάτρεις του τουρισμού, όπως σκι και bungee jumping. Η πόλη έχει έντονο κοσμοπολίτικο χρώμα με ακριβά restaurant, bar με live μουσική και πολλά εμπορικά μαγαζιά. Δικαίως λοιπόν χαρακτηρίζεται «sister city of Aspen Colorado USA».
Το ξενοδοχείο που μένω βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, κοντά στη μεγάλη προκυμαία της λίμνης. Είναι ήδη 5 το απόγευμα. Κάνω check in, αφήνω τα πράγματά μου στο δωμάτιο και βγαίνω στην πόλη για μια σύντομη βόλτα. Το βράδυ, πριν το φαγητό, πηγαίνω στο Ultimate hike Center, ένα από τα πιο εξειδικευμένα tour operator στη Νέα Ζηλανδία για το Milford Sound Track που πρόκειται να ακολουθήσω. Εκεί γίνεται ενημέρωση για την τετραήμερη διαδρομή στην οποία συμμετέχουν 40 άτομα από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Το Milford Sound Track βρίσκεται στο Εθνικό Πάρκο Fiordland, στα νοτιοδυτικά του νοτίου νησιού της Νέα Ζηλανδίας και είναι μια πεζοπορία 58 χλμ. Η διαδρομή ξεκινάει από τη λίμνη Te Anau και φθάνει στο Milford Sound, ένα φιόρδ στα νοτιοδυτικά του Νότιου νησιού, το οποίο απέχει 15 χλμ. από τη θάλασσα της Τασμανίας.
Πρώτη ημέρα: Queenstown προς Glade House (5 χλμ.)
Την επόμενη μέρα το πρωί, με τη συνοδεία τεσσάρων οδηγών, φεύγουμε με λεωφορείο για το Te Anau, τη δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη της Νέας Ζηλανδίας. Μετά από τρεις ώρες διαδρομή φθάνουμε στο μικρό λιμανάκι Anau Down. Επιβιβαζόμαστε σε ένα πλοιάριο που θα μας μεταφέρει στο βόρειο άκρο της λίμνης, στην αφετηρία του μονοπατιού Milford. Η λίμνη Te Αnau, την οποία διαπλέουμε, περιβάλλεται από ψηλά βουνά καλυμμένα από πυκνά δάση και αμέτρητους καταρράκτες, ενώ «τούφες» από σύννεφα κάνουν το τοπίο επιβλητικό και μυστηριώδες. Φθάνοντας, πριν ξεκινήσουμε την διαδρομή μας, απολυμαίνουμε τις ορειβατικές μας μπότες. Στη συνέχεια, μπαίνουμε σε ένα στενό μονοπάτι με τροπική βλάστηση και μετά από 20 λεπτά περίπου διανύοντας 5 χλμ., φθάνουμε στο Glade House, στο πρώτο καταφύγιο που πρόκειται να διανυκτερεύσουμε. Κάνουμε check in, μας οδηγούν στα δωμάτιά μας και μετά από ένα σύντομο φρεσκάρισμα απολαμβάνουμε ένα ποτήρι κρασί στο lounge του καταφυγίου πριν το δείπνο. Η βραδιά κυλάει υπέροχα.
Δεύτερη ημέρα: Glade house προς Pompolona Lodge (16 χλμ. 5-7 ώρες)
Στις 6 το πρωί οι γεννήτριες μπαίνουν σε λειτουργία. Ρίχνω μια ματιά από το παράθυρο και βλέπω να βρέχει καταρρακτωδώς. Το Εθνικό Πάρκο Fiordland, στο οποίο βρίσκεται το Milford, είναι μία από τις πιο βροχερές περιοχές του πλανήτη, όπως μας εξηγεί ο οδηγός μας. Μετά από ένα πλούσιο πρωινό και αφού έχουμε ετοιμάσει σάντουιτς για το μεσημέρι, βάζουμε τα αδιάβροχά μας και ξεκινάμε αφού προηγουμένως έχουμε χωριστεί σε ομάδες των δέκα ατόμων. Διασχίζουμε το ποτάμι Clinton περνώντας από μια αιωρούμενη γέφυρα. Πριν συνεχίσουμε την κύρια διαδρομή, αφήνουμε τα σακίδιά μας σε ένα ξύλινο περίπτερο και κάνουμε μια παράκαμψη 15 λεπτών για να γνωρίσουμε τον υγροβιότοπο που βρίσκεται σε αυτό το σημείο ακολουθώντας ένα υπερυψωμένο ξύλινο μονοπάτι.
Συνεχίζουμε το περπάτημα μέσα στο πυκνό δάσος μέχρι να φτάσουμε στους καταρράκτες Hirere που σχηματίζουν μια μικρή λίμνη. Κάποιοι τολμηροί, παρ’ όλα που βρέχει, δεν διστάζουν να κολυμπήσουν. Μετά από 1 χλμ. φθάνουμε σε ένα ξύλινο περίπτερο. Εκεί, μας υποδέχονται με ζεστά ροφήματα όπως καφέ, τσάι και σοκολάτα. Η βροχή ευτυχώς σταμάτησε και οι ακτίνες του ήλιου άρχισαν να ξεπροβάλλουν μέσα από τα σύννεφα. Οι επόμενες δυο ώρες περπάτημα, ανάμεσα από βουνά ύψους 1.000 μ. που αγκαλιάζονται από σύννεφα και με καταρράκτες να ξεχύνονται στους βράχους, δίνουν μα αίσθηση μαγείας. Όσοι φθάνουν στο καταφύγιο Pompolona Lodge καταλήγουν στη μεγάλη αίθουσα αναζητώντας την δροσιά μιας κρύας μπίρας. Την ίδια ώρα, ένα ελικόπτερο έχει πλησιάσει τον καταυλισμό που προσπαθεί στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο να κατεβάσει ένα κιβώτιο με τρόφιμα.
Τρίτη ημέρα: Pompolona Lodge προς Quintin Lodge (15 χλμ. 6-8 ώρες)
Η σημερινή μέρα είναι από τις δυσκολότερες, καθώς θα πρέπει να αναρριχηθούμε στο πέρασμα McKinnon στα 1140 μ. Η ανάβαση είναι δύσκολη και αναγκαζόμαστε να κάνουμε αρκετές στάσεις. Όσο ψηλότερα όμως ανεβαίνουμε, οι πανοραμικές εικόνες προκαλούν δέος. Μετά από 4 ώρες φθάνουμε στο πέρασμα και στο μνημείο του Ευρωπαίου εξερευνητή McKinnon που πρώτος πέρασε το 1888. Το πέρασμα όμως ήταν ήδη γνωστό στους Μαορί ως «η μεγάλη απόδραση». Η εξαιρετική θέα από ψηλά στη λίμνη Mintaro και στο φαράγγι Clinton μας αφήνει άφωνους. Αφιερώνουμε λίγο χρόνο για να απολαύσουμε το τοπίο και κυρίως για να πάρουμε μια ανάσα.
Μετά από ένα σύντομο γεύμα κατηφορίζουμε ένα δύσβατο μονοπάτι περνώντας μέσα από αλπική βλάστηση μέχρι την βάση της κοιλάδας Clinton, στην οποία ρέει το ποτάμι Arthur. Λίγο πριν φθάσουμε στο Lodge μια πινακίδα μας δείχνει το μονοπάτι που οδηγεί στους καταρράκτες Sutherland που φθάνουν τα 580 μ. Η διαδρομή είναι προαιρετική, καθώς χρειάζεται περίπου δύο ώρες για να την διανύσεις. Παρ’ όλη την κούραση που νιώθω, αποφασίζω να πάω και δεν το μετανιώνω. Ο βροντερός ήχος από την ορμή του νερού που πέφτει από τόσο ψηλά προκαλεί δέος. Ο οδηγός που μας συνοδεύει μάς λέει πως ο καταρράκτης Sutherland θεωρείται ο ψηλότερος καταρράκτης στη Νέα Ζηλανδία. Αν και φοράμε αδιάβροχο έχουμε γίνει ήδη μούσκεμα. Έτσι αποφασίζουμε να συνεχίσουμε για το Lodge. Φθάνοντας, βλέπω τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους που δεν μας ακολούθησαν να κάθονται στο γρασίδι, κάτω από τον ήλιο, με μια μπύρα στο χέρι.
Τέταρτη μέρα: Quintin Lodge προς Mitre Peak (21 χλμ. 6-7 ώρες)
Μετά την χθεσινή μέρα, που ήταν από τις πιο δύσκολες, η σημερινή είναι πιο εύκολη. Καθώς αφήνουμε πίσω μας το Quintin Lodge ρίχνω μια τελευταία ματιά στον πανύψηλο καταρράκτη Sutherland. Το μονοπάτι κατηφορίζει ομαλά και στη συνέχεια ακολουθούμε τα τρεχούμενα νερά του ποταμού Arthur μέχρι το ιστορικό καταφύγιο των σκαφών. Ένα εξαιρετικό μέρος για ένα ζεστό τσάι. Διασχίζοντας αιωρούμενες γέφυρες και περπατώντας κατά μήκος του μονοπατιού συναντάμε τους καταρράκτες Giant Gate Falls και τους πανέμορφους καταρράκτες Mackay. Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος της διαδρομής στο Sandfly Point, νιώθω μια αίσθηση ενθουσιασμού που κατάφερα να ολοκληρώσω τη διαδρομή χωρίς κανένα πρόβλημα. Μετά από μια σύντομη βαρκάδα στο φιόρδ, φεύγουμε με ένα λεωφορείο στο καταφύγιο Mitre Peak Lodge, στο οποίο πρόκειται να διανυκτερεύσουμε. Η ατμόσφαιρα το βράδυ στο δείπνο είναι εορταστική, καθώς την επόμενη μέρα το πρωί η ομάδα επιστρέφει στο Queenstown. Το κύριο θέμα που κυριαρχεί στις συζητήσεις που κάνουμε είναι μήπως τελικά μια πεζοπορία που είναι τόσο δημοφιλής, όσο το Milford Track που προωθείται ως η καλύτερη διαδρομή στον κόσμο είναι υπερεκτιμημένη. Η απάντηση είναι αρνητική, η διαδρομή αξίζει κάθε έπαινο.
Κρουαζιέρα στο Milford Sound
Η συγκεκριμένη πεζοπορία στο Milford δεν θεωρείται ολοκληρωμένη χωρίς την κρουαζιέρα με ιστιοφόρο στα νερά του φιόρδ. Έτσι λοιπόν το πρωί αποχαιρετώ τους συνοδοιπόρους μου και επιβιβάζομαι στο ιστιοφόρο «Milford Mariner» για μια νυχτερινή κρουαζιέρα στο εντυπωσιακό Milford Sound ταξιδεύοντας κατά μήκος του φιόρδ μέχρι την ορμώμενη θάλασσα της Τασμανίας. Στην πορεία θαυμάζουμε τα γρανιτένια βουνά με τους καταρράκτες να ξεχύνονται από τις πλαγιές των βουνών και την άγρια ζωή από πιγκουίνους, δελφίνια και φώκιες να λιάζονται στα βράχια. Το θέαμα γίνεται ακόμα πιο συναρπαστικό αργά το απόγευμα, όταν ο ήλιος βυθίζεται στη θάλασσα της Τασμανίας.
Η έκπληξη αυτή της κρουαζιέρας ήταν η μπόρα που ξέσπασε το ξημέρωμα της επόμενης μέρας. Ξυπνάω από το φύσημα του αέρα και τον θόρυβο μιας πόρτας που ανοιγοκλείνει ρυθμικά. Ανοίγω τις γρίλιες του παραθύρου και παθαίνω σοκ από το θέαμα. Τα βουνά έχουν γεμίσει από καταρράκτες, ενώ ο μανιασμένος αέρας σηκώνει σύννεφα νερού. Βροντές και λάμψεις συνθέτουν ένα τρομακτικό τοπίο που σε παραπέμπουν σε εικόνες βιβλικής καταστροφής. Όταν φθάσαμε το πρωί στην αποβάθρα του Milford sound, η βροχή είχε ήδη σταματήσει. Επιβιβάζομαι μετά από δύο ώρες στο λεωφορείο που θα με μεταφέρει στο Queenstown.
Queenstown
Ύστερα από ένα κουραστικό πενθήμερο εξερεύνησης στα φιόρδ της Νέας Ζηλανδίας, αποφασίζω την τελευταία ημέρα του ταξιδιού μου να χαλαρώσω σε έναν αμπελώνα στην κοιλάδα Gybbston σε απόσταση 25 λεπτών από το Queenstown. Η κοιλάδα Gybbston είναι μια από τις πιο γραφικές περιοχές αμπελοκαλλιέργειας στη Νέα Ζηλανδία. Οι αμπελώνες βρίσκονται ανάμεσα σε απόκρημνα βουνά στο βραχώδες φαράγγι του ποταμού Kawarau. Το οινοποιείο φιλοξενεί ένα υπαίθριο εστιατόριο σε στιλ μπιστρό όπου μπορεί κανείς να δοκιμάσει τα φημισμένα κρασιά του στην ηλιόλουστη αυλή του εστιατορίου που συνοδεύονται με φρέσκα τοπικά προϊόντα.
Κάθομαι παρέα με ένα ζευγάρι από την Αμερική και τον Νεοζηλανδό οδηγό μας. Συζητάμε επί παντός επιστητού, καθώς το κρασί παραμερίζει τις αποστάσεις και αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε σαν να γνωριζόμαστε από παλιά. Αργά το απόγευμα επιστρέφουμε στο Queenstown περνώντας από την κρεμαστή γέφυρα του φαραγγιού Kawarau, γνωστή στους λάτρεις του bungee jumping. Το βράδυ παραβρέθηκα σε μια πολιτιστική εκδήλωση των Μαορί που καταλήγει στον τελετουργικό χορό HAKA, ο οποίος εκτελείται από μια πολυπληθή ομάδα σε μια επίδειξη δύναμης, υπερηφάνειας και ενότητας που περιλαμβάνει άγριες εκφράσεις προσώπου και βγάλσιμο γλώσσας. Μετά την παράσταση επιδιώκω να μιλήσω μαζί τους. Όταν τους λέω ότι είμαι Έλληνας, ενθουσιάζονται. Θέλουν να μάθουν για τη χώρα μου, όπως θέλω να μάθω κι εγώ για αυτούς. Οι Πολυνήσιοι πρόγονοί τους ήρθαν στη Νέα Ζηλανδία τον 13ο αιώνα. Σήμερα, αποτελούν περίπου το 20% του πληθυσμού των 5,3 εκατομμυρίων της χώρας. Χάρη στον πολιτικό τους ακτιβισμό, μου λένε, κατόρθωσαν να διατηρήσουν την πολιτιστική τους ταυτότητας, όπως και τη γλώσσα τους.
Η φιλία με τους Μαορί επισφραγίστηκε με ένα μικρό τατουάζ στο χέρι που προσφέρθηκαν να μου κάνουν, καθώς το τατουάζ διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στον πολιτισμό τους. Μια αναπάντεχη γνωριμία με τον ιθαγενή πολιτισμό των Μαορί της νέας Ζηλανδίας ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου τύχει, λίγο πριν φύγω από αυτή την υπέροχη χώρα.
