Λίγο πριν ο υπερτουρισμός τα «καταβροχθίσει», τα νησιά στην Ελλάδα στέκονται ήρεμα, άδεια, με εκείνους που τα αγαπούν, με μία γαλήνη που όμοια της δεν θα βρεις καμία άλλη εποχή. Ο ήχος της θάλασσας κυριαρχεί σε όλα τα σοκάκια που το καλοκαίρι γεμίζουν ασφυκτικά, οι ταβέρνες κλείνουν τα παντζούρια τους, τα καΐκια λικνίζονται νωχελικά στα λιμάνια, μόνα τους, και οι ντόπιοι απολαμβάνουν την ηρεμία πριν τη… μεγάλη καταιγίδα της τουριστικής σεζόν.
Είναι η εποχή που οι νησιώτες βρίσκουν χρόνο για ιστορίες γύρω από το τζάκι, για αργούς περιπάτους στα άδεια δρομάκια, για εκείνες τις μικρές στιγμές που χάνονται μέσα στη φρενίτιδα του καλοκαιριού.
H Mαίρη Καρακότα είναι αναπληρώτρια εκπαιδευτικός, τον περασμένο χρόνο πέρασε τον χειμώνα στην Σύρο και φέτος μένει στην Άνδρο, περιγράφει λοιπόν την ζωή της στο νησί λίγο πριν αρχίσει η τουριστική σεζόν:
“Αρμενίζω θα πει ταξιδεύω με ανοιχτά πανιά, πλέω (κυριολεκτικά) και ονειρεύομαι, αφαιρούμαι (μεταφορικά). Μπορεί να μην πλέω συχνά στη θάλασσα που έχω κοντά μου αλλά σίγουρα ονειρεύομαι πολύ και αφαιρούμαι ακόμη πιο πολύ μιας και έχω μια κάποια διάσπαση προσοχής. Αυτά είναι δύο πολύ βασικά μου χαρακτηριστικά. Άλλα δύο βασικά είναι πως με λένε Μαίρη και είμαι αναπληρώτρια εκπαιδευτικός στην Άνδρο. Αρμενίζοντας στο Αιγαίο λοιπόν, ο αγαπημένος αόρατος κόσμος γίνεται ορατός, γράφει ο αγαπημένος Καζαντζάκης και με βρίσκει σύμφωνη να πίνω το καφεδάκι μου σε μία παραλία χειμώνα καλοκαίρι. Πράγματι η ζωή στο νησί σε κάνει να δεις όλα τα όμορφα που υπάρχουν γύρω σου αλλά και μέσα σου, καθώς οι αργοί ρυθμοί και το απέραντο τοπίο σου επιτρέπουν να σκεφτείς, να φανταστείς, να συνειδητοποιήσεις, να ονειρευτείς, να δεις. Η καθημερινή εικόνα της θάλασσας σημαίνει για μένα προσμονή, αλλά και υπενθύμιση πως έρχονται ηλιόλουστες μέρες ότι και να γίνει.
Οι φουρτούνες, οι σεισμοί στις Κυκλάδες, ο άνεμος που όλα τα σηκώνει, το απαγορευτικό απόπλου, σε κάνουν να αντιληφθείς πως η φύση έχει το πάνω χέρι, και ίσως αυτό να σε φέρνει ακόμη πιο κοντά της. Η εικόνα της σκιάς που κάνει ένα σύννεφο πάνω από το μισό απέναντι νησί, η υγρασία που τη νιώθεις παντού, το φεγγάρι που το βλέπεις και δεν το κρύβει κάποια πολυκατοικία, εξηγούν καλύτερα από τα βιβλία τα φυσικά φαινόμενα. Ο φεγγαρόδρομος, η σκιά σου στις θαλαμηγούς το βράδυ στο λιμάνι, η μυρωδιά από γιασεμί, η ανάκλαση των κυμάτων στα βράχια, το ξαφνικό αεράκι στα μάγουλα, τα κρύα μπάνια του Μαρτίου, σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός. Σαν ηλιοτρόπιο ζωντανό που κοιτά τον ήλιο. Τα μαραμένα ηλιοτρόπια κοιτάνε το πάτωμα, και αυτό για κάποιο λόγο το παρομοιάζω αυθόρμητα με κεφάλια στο μετρό που φοβούνται μην τυχόν και το βλέμμα συναντηθεί με κάποιου άλλου. Αυτό για εμένα ήταν αρκετά στενάχωρο όταν ζούσα στην πόλη. Δεν είναι πως δεν αγαπώ το χάος, το έχω ζήσει αρκετά μιας και γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, παρ’ όλα αυτά με είχαν κάπως κουράσει οι ρυθμοί της και το πόσο απόμακροι είναι οι άνθρωποι μεταξύ τους.
Οι περισσότεροι κάτοικοι των μεγαλουπόλεων, πιστεύουν πως η ζωή σε ένα νησί φαντάζει μοναχική. Πράγματι οι επιλογές είναι περιορισμένες και τον χειμώνα βλέπεις τα ίδια πρόσωπα, αλλά μοναχικές μέρες θα υπάρξουν και στην πόλη των μυρίων κατοίκων και με όλους τους αγαπημένους σου κοντά. Wherever you go there you are. Δουλεύοντας ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός στη Σύρο και την Άνδρο μπορώ να πω πως έχω βιώσει δύο αρκετά διαφορετικές πραγματικότητες νησιωτικής ζωής.
Η Σύρος είναι ένα νησί που συνδυάζει τα καλά της πόλης με τα καλά του νησιού. Μπορώ να πω πως δεν μου έλειψε τίποτα και πως η εύκολη και γρήγορη πρόσβαση στο κέντρο της Ερμούπολης αλλά και ο ζωντανός παλμός του νησιού με έκανε να είμαι συνέχεια παρούσα σε θέατρα, συναυλίες, προβολές, δράσεις, εκδρομές. Ολόκληρο το νησί είναι σαν ένα πάλκο γεμάτο μουσικές και οι πιο όμορφες για εμένα στιγμές, ήταν αυτές γύρω από τα τραγούδια της παρέας και τους ταλαντούχους και μη μουσικούς.
Στην Άνδρο όπου κατοικώ τώρα, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά, καθώς τον χειμώνα η Χώρα κάπως ερημώνει και τα μαγαζιά και οι επιλογές για ψυχαγωγία είναι περιορισμένες. Το γεγονός αυτό με έκανε να αντιληφθώ πως όταν ένας τόπος δεν σου προσφέρει κάποια πράγματα που θέλεις, ίσως να αποτελεί μια ευκαιρία για να δημιουργήσεις κάτι δικό σου. Να αξιοποιήσεις τα ταλέντα σου, τα ενδιαφέροντά σου, το πάθος σου και να φτιάξεις κάτι από την αρχή. Με αυτό τον τρόπο δίνεις εσύ τη ζωή που λείπει από το νησί. Εγώ προσωπικά αξιοποίησα τον ελεύθερό μου χρόνο δημιουργώντας μία λέσχη ανάγνωσης παιδικού βιβλίου και συντονίζοντας δράσεις για βάψιμο σχολικών αυλών και εκπαιδευτικά προγράμματα. Άλλοι έχουν δημιουργήσει λέσχες κινηματογράφου με εβδομαδιαίες δωρεάν προβολές για τους κατοίκους και άλλοι οργανώνουν πεζοπορίες. Μπορείς πάντα να αξιοποιήσεις την εύκολη πρόσβαση στη φύση, πηγαίνοντας για περπάτημα, τρέξιμο, κολύμπι. Ο καθαρός αέρας και οι τριγύρω εικόνες είναι μεγάλο κίνητρο για κάποιον που θέλει να βάλει τη γυμναστική στο πρόγραμμά του.
Το καλοκαίρι το νησί είναι φυσικά πολύ πιο ζωντανό, τα μαγαζιά ανοίγουν, κόσμος περπατάει έξω από το σπίτι σου και το άδειο τραπέζι που σε περίμενε στο χειμερινό σου στέκι είναι μονίμως κατειλημμένο. Οι εικόνες του νησιού Ιούνιο με Αύγουστο είναι πάνω κάτω γνωστές και έχεις την ευκαιρία να τις βιώσεις στις διακοπές σου. Ένα lifehack από εμένα είναι το εξής: αν βρεθείς κοντά σε γιασεμί, πάρε ένα άνθος να το μυρίζεις στο δρόμο. Αν επισκεφτείς την Ικαρία και την ερωτευτείς, κράτα την Ικαρία μέσα σου να τη ζεις όπου και αν βρεθείς. Είναι πολύ πιθανό και για μένα να επιστρέψω κάποια στιγμή στη στεριά, πάντως το νησί θα υπάρχει πάντα μέσα μου.”
Η Γαρυφαλιά είναι επίσης αναπληρώτρια εκπαιδευτικός και μένει στην Σαντορίνη:
“Η Σαντορίνη τον χειμώνα είναι ένα ήρεμο και όμορφο μέρος. Μακριά από τον κόσμο και τη φασαρία του καλοκαιριού, μπορείς να απολαύσεις πραγματικά το νησί. Ως δασκάλα που ζω εδώ, μου αρέσει αυτή η περίοδος. Έχω την ευκαιρία να δω τα «αξιοθέατα» και να περπατήσω χωρίς βιασύνη, να κάνω βόλτες στα χωριά και να απολαμβάνω τη θέα στην Καλντέρα χωρίς να χρειάζεται να στριμωχνόμαστε για μια φωτογραφία. Πριν ξεκινήσει η σεζόν, το νησί έχει μια διαφορετική ατμόσφαιρα. Οι βόλτες στα σοκάκια της Οίας, των Φηρών και του Μεγαλοχωρίου είναι πιο ευχάριστες χωρίς την πολλή ζέστη και τον συνωστισμό. Οι καφετέριες και οι ταβέρνες είναι πιο ήσυχες, και οι ντόπιοι έχουν χρόνο να σου μιλήσουν και να σε γνωρίσουν.’
Επίσης, οι τιμές αυτούς τους μήνες σε κάποια καταστήματα είναι καλύτερες για εμάς τους εκπαιδευτικούς. Όταν έρχεται η άνοιξη και πλησιάζει η σεζόν, το νησί αρχίζει να αλλάζει. Οι δρόμοι γεμίζουν, τα ξενοδοχεία ανοίγουν και οι τουρίστες έρχονται. Η Σαντορίνη γίνεται πιο ζωντανή, αλλά και πιο απαιτητική. Το καλοκαίρι έχει τη δική του ομορφιά, όμως για μένα, οι πιο ξεχωριστές στιγμές είναι πριν ξεκινήσει η σεζόν, όταν μπορείς ακόμα να απολαύσεις το νησί στην πιο ήρεμη και αυθεντική του μορφή.”
Πηγή: Parallaxi Magazine
