Μία από τις μικρότερες αλλά και πιο γραφικές πρωτεύουσες της Ευρώπης, εντυπωσιάζει τον επισκέπτη όχι μόνο με τη Μεσαιωνική Παλιά Πόλη της, αλλά και με τα συγκλονιστικά τοπία που την περιβάλλουν.
 |
Στη Βέρνη έφτασα νύχτα, ερχόμενος με ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο από τη Ζυρίχη. Αναζητώντας το ξενοδοχείο μου μέσα σε ένα πυκνό πέπλο ομίχλης, εντυπωσιάστηκα από τη λιγοστή κίνηση που συνάντησα στους δρόμους, κατά πολύ μικρότερη από την αντίστοιχη κίνηση σε οποιαδήποτε επαρχιακή ελληνική πόλη.
 |
«Θα ‘ναι η ώρα, θα ‘ναι η ομίχλη, θα ‘ναι το τσουχτερό κρύο» σκέφθηκα. Μου φαινόταν αδιανόητο να είναι τόσο «χαλαρή» μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Το επόμενο πρωί διαπίστωσα ότι η αρχική μου εντύπωση δεν απείχε και πολύ από την πραγματικότητα.
 |
Περπατώντας στα γραφικά σοκάκια της Παλιάς Πόλης (Altstadt), ένιωθα ότι βρίσκομαι σε μια πανέμορφη επαρχιακή πόλη μεσαίου μεγέθους, που μικρή σχέση είχε με την πολύβουη, υπερκινητική και αγχωτική καθημερινότητα των ευρωπαϊκών μητροπόλεων.
Μόλις λίγες εκατοντάδες μέτρα από το κέντρο της πόλης, μπορούσα να περπατήσω δίπλα στον ποταμό Aare, μέσα σε ένα ειδυλλιακό τοπίο, περιτριγυρισμένος από τη φύση, με ελάχιστα δείγματα ανθρώπινης παρέμβασης στο οπτικό μου πεδίο.
Οι αριθμοί δίνουν μια πρώτη εξήγηση. Η Βέρνη είναι μια πόλη με πληθυσμό μόλις 140.000 κατοίκων, κάτι σαν ελβετική Πάτρα, Λάρισα ή Ηράκλειο (η σύγκριση παρακαλώ να περιοριστεί στους αριθμούς!). Πώς επιλέχθηκε, λοιπόν, το 1848 ως πρωτεύουσα την ώρα που υπήρχαν σαφώς μεγαλύτερες πόλεις στην επικράτεια της Ελβετικής συνομοσπονδίας; Οι λόγοι ήταν κυρίως πολιτικοί.
Σε μια χώρα που αποτελεί ένα συνονθύλευμα λαών και εθνοτήτων, με το «γερμανικό» στοιχείο να προηγείται και το «γαλλικό» και «ιταλικό» να έπονται, η επιλογή καλό θα ήταν να μην υποδαυλίζει αποσχιστικές τάσεις. Η Ζυρίχη παραήταν «γερμανική» ενώ η Γενεύη παραήταν «γαλλική». Η Βέρνη ήταν η «μέση οδός» και εδώ υπεισέρχονται και γεωγραφικοί λόγοι, καθώς η πόλη βρίσκεται στη «Μέση Χώρα» (Mittelland) της Ελβετίας.
Χαλαρή και όμορφη
 |
Ακόμα όμως και με αυτά τα αριθμητικά δεδομένα, η Βέρνη είναι «χαλαρή». Οι υπόλοιποι Ελβετοί λένε αστειευόμενοι για τους Βερνέζους ότι είναι τόσο «αργοί» που ακόμα και οι ψυχές τους κάνουν αιώνες να φτάσουν στον παράδεισο!
 |
Η πόλη σε καμία περίπτωση δεν δίνει την εντύπωση του γραφειοκρατικού ή τεχνοκρατικού «τέρατος», εντύπωση που συνοδεύει συχνά τις «υδροκέφαλες» πρωτεύουσες, ίσως γιατί η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση που εδρεύει εδώ, έχει σχετικά μικρά περιθώρια αρμοδιοτήτων μέσα στο εξαιρετικά λειτουργικό και αποτελεσματικό σύστημα των Καντονίων, ένα σύστημα για το οποίο έβαλε το χεράκι του και ο Ιωάννης Καποδίστριας.
Μόνο οι πρεσβείες και το επιβλητικό κτίριο του Κοινοβουλίου θυμίζουν ότι εδώ βρίσκεται η Εδρα του Κράτους, αν και στην περίπτωση του Κοινοβουλίου, οι ντόπιοι φαίνεται να το θυμούνται κυρίως Σάββατα και Τρίτες, όταν στην πλατεία μπροστά του στήνεται μια δημοφιλής υπαίθρια αγορά.
Παρά τη «χαλαρότητα», ταυτόχρονα, όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, στην ατμόσφαιρα κυριαρχεί τάξη, τυπολατρία, κανονικότητα, νομιμοφροσύνη και τετράγωνη λογική. Σε βαθμό, κάποιες φορές, εκνευριστικό. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που ένιωθα ότι ίσως κάνω κάτι «παράνομο» χωρίς να το ξέρω και χωρίς να το θέλω.
Ευτυχώς, περπατώντας για λίγο μέσα στην πανέμορφη μεσαιωνική πόλη, που από το 1983 αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, καταφέρνεις κάποια στιγμή να αποβάλεις την ασφυκτική εντύπωση ότι είσαι διαρκώς «επιτηρούμενος».
 |
Και τότε απολαμβάνεις τα γραφικά λιθόστρωτα σοκάκια, τα εντυπωσιακά κτίρια, τις στοές με τα μαγαζιά που εκτείνονται σε μήκος 6 χιλιομέτρων, τα ατμοσφαιρικά καφέ και τα κελάρια που μοιάζουν να κρύβουν μυστικά αιώνων.
Η Μεσαιωνική Πόλη
 |
Η Παλιά Πόλη αποτελεί υπόδειγμα καλοδιατηρημένου και συμπαγούς οικιστικού συνόλου με πολλά από τα κτίριά της να στέκονται αλώβητα από τον 15ο αιώνα. Καταλαμβάνει σχετικά μικρή επιφάνεια, χτισμένη υπό μορφή «ακρόπολης» πάνω σε μια «χερσόνησο» που περιβάλλεται από την πεταλόσχημη κοίτη του ποταμού Aare. Ενας «δραστήριος» επισκέπτης θα μπορούσε εύκολα να την περπατήσει μέσα σε μία μέρα.
Το «σήμα κατατεθέν» της είναι το Zytglogge, το «αστρονομικό» ρολόι που βρίσκεται στο σημείο όπου κάποτε βρισκόταν η δυτική πύλη της πόλης. Λίγο πριν το «ακριβώς», περιστρεφόμενες φιγούρες αρχίζουν τον απαράλλαχτο χορό που επαναλαμβάνουν 24 φορές την ημέρα εδώ και αιώνες. Το «αστρονομικό» ρολόι είναι ένας από τους λόγους που πολλοί αποκαλούν τη Βέρνη «Πράγα τσέπης».
Μπροστά από το Zytglogge, απλώνεται η Kramgasse, ο πιο κεντρικός δρόμος της πόλης, που παραδοσιακά αποτελούσε το εμπορικό της κέντρο και σήμερα κατακλύζεται από πρεσβείες. Σε αυτόν τον, πραγματικά εντυπωσιακό δρόμο, βρίσκεται και το σπίτι όπου έζησε ο Αλμπερτ Αϊνστάιν τα χρόνια (1902 – 1905) που εργαζόταν στο Ελβετικό Γραφείο Ευρεσιτεχνιών της Βέρνης. Ηταν χρόνια κρίσιμα, σημαντικά και πολύ δημιουργικά για τον ιδιοφυή επιστήμονα, καθώς εδώ, διατύπωσε, μεταξύ άλλων τη διάσημη εξίσωση E = mc2 !
 |
Εναν δρόμο νοτιότερα βρίσκεται ο επιβλητικός Καθεδρικός της πόλης (Münster). Πάνω από την κεντρική θύρα του, ανάγλυφο απεικονίζει τη «Δευτέρα Παρουσία». Σύμφωνα με την τοπική παράδοση ένας από αυτούς που κατευθύνονται στον παράδεισο είναι ο δήμαρχος της Βέρνης ενώ ένας από αυτούς που πάνε «ντουγρού» στην κόλαση είναι ο δήμαρχος της Ζυρίχης.
 |
Αξίζει να ανεβείτε στο ύψους 100 μέτρων καμπαναριό του Καθεδρικού, όπου μετά από 344 σκαλοπάτια θα απολαύσετε την ωραιότερη πανοραμική θέα της πόλης. Κατεβαίνοντας κάντε μια στάση στο «κάτω» κωδωνοστάσιο, όπου θα δείτε 3 τεράστιες καμπάνες βάρους 10 τόνων έκαστη!
Πέρα από το ποτάμι
 |
Πριν διασχίσετε το ποτάμι αξίζει να προσέξετε τις δεκάδες δημόσιες κρήνες που βρίσκονται διάσπαρτες στην παλιά πόλη και «κοσμούνται» από λαϊκής τεχνοτροπίας πολύχρωμα γλυπτά του 16ου αιώνα.
Ειδικά στην περίπτωση της πιο διάσημης από αυτές, της Kindlifresserbrunnen («Κρήνη του Παιδοφάγου») εγείρονται ερωτήματα όχι μόνο για την αισθητική, αλλά και για τη διανοητική κατάσταση του δημιουργού της!
Περνώντας τη γέφυρα Nydeggbrücke, φεύγοντας από τα όρια της Παλιάς Πόλης θα φτάσετε σε ένα ακόμα διάσημο αξιοθέατο, το Bärengraben («Χαντάκι των Αρκούδων»), όπου για αιώνες οι επισκέπτες της πόλης μπορούσαν να δουν από κοντά αρκούδες να ασφυκτιούν σε έναν πολύ μικρό χώρο.
Ευτυχώς από το 2009 αντικαταστάθηκε από το BärenPark («Πάρκο των Αρκούδων»), ακριβώς δίπλα, έναν χώρο σαφώς πιο μεγάλο και πιο κοντά στο φυσικό περιβάλλον των μεγαλόσωμων τετράποδων.
Οι αρκούδες θεωρούνται πολύ σημαντικές για τη Βέρνη, καθώς σε αυτές οφείλεται πιθανότατα το όνομα της πόλης (από τη γερμανική λέξη «Bär») ενώ αποτελούν και το έμβλημά της.
 |
Ακόμα πιο ανατολικά της παλιάς πόλης αξίζει να επισκεφθείτε το Zentrum Paul Klee, όπου εκτός από έργα του διάσημου εξπρεσιονιστή ζωγράφου θα βρείτε και ένα πολύ ενδιαφέρον διαδραστικό μουσείο για παιδιά, το Kindermuseum Creaviva. Ομως, ο κύριος λόγος για να φτάσετε εδώ είναι για να θαυμάσετε εξωτερικά το μήκους 150 μέτρων «κύμα», ένα εμβληματικό κτίριο της μοντέρνας αρχιτεκτονικής, έργο του Renzo Piano, του Ιταλού αρχιτέκτονα που σχεδίασε και το «Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος».
 |
Νότια της Παλιάς Πόλης, διασχίζοντας τη γέφυρα Kirchenfeldbrücke θα φτάσετε στην πλατεία Helvetiaplatz, γύρω από την οποία βρίσκονται αρκετά σημαντικά μουσεία. Σημαντικότερο όλων το Ιστορικό Μουσείο Βέρνης (Bernisches Historisches Museum), κυρίως γιατί στον δεύτερο όροφό του λειτουργεί η μοναδική μόνιμη έκθεση παγκοσμίως που είναι αφιερωμένη στον Αϊνστάιν.
Στη λίμνη Thun
 |
Φεύγοντας από την πόλη με κατεύθυνση τη «Βερνέζικη Ανω Χώρα» («Bernese Oberland») ή τα «Βερνέζικα Υψίπεδα» αν προτιμάτε, η πρώτη μου στάση ήταν η πόλη Thun, περίπου 30 χλμ νοτιοανατολικά. Θεωρητικά από την πόλη θα έπρεπε να βλέπω τους «3 Μεγάλους» των Ελβετικών Αλπεων – τις κορυφές Eiger («δράκος»), Mönch («μοναχός») και Jungfrau («παρθένος»)- να καθρεπτίζονται στην επιφάνεια της ομώνυμης λίμνης («Thunersee»), αλλά η ομίχλη που αποτελούσε σχεδόν μόνιμη σύντροφό μου σε αυτό το ταξίδι, είχε άλλη γνώμη. Οχι πως παραπονιέμαι, η ομίχλη είναι το αγαπημένο μου καιρικό-φωτογραφικό φαινόμενο και μετέτρεψε αυτή την ούτως ή άλλως όμορφη πόλη σε παραμυθένιο σκηνικό.
 |
Η μικρή πόλη διαθέτει τον δικό της μεσαιωνικό «πυρήνα» πάνω από τον οποίο ξεχωρίζει ένα επιβλητικό κάστρο του 12ου αιώνα με 4 πανύψηλους μυτερούς πύργους. Ενα ακόμα εντυπωσιακό κάστρο του 19ου αιώνα βρίσκεται στο πάρκο Schadau. Ομως το πιο γραφικό τμήμα της πόλης είναι αυτό που βρίσκεται δίπλα στις όχθες του ποταμού Aare, λίγο πριν αυτός χυθεί στη λίμνη.
 |
Εδώ εκτός από καφέ, εστιατόρια και αίθουσες τέχνης θα βρείτε και δύο πανέμορφα σκεπαστά, ξύλινα γεφύρια που λειτουργούν και ως μικρά «φράγματα» αυξομειώνοντας τη ροή του ποταμού. Το Thun εκτός από όμορφο είναι και πολύ «ζωντανό» με δραστήρια νεολαία και «ανεβασμένους» ρυθμούς.
Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της λίμνης είναι το Spiez στη νότια όχθη της. Ενας κλειστός κόλπος σχηματίζει ένα πανέμορφο λιμάνι πάνω από το οποίο κυριαρχεί ένα μεσαιωνικό κάστρο, ενώ η γύρω περιοχή κατακλύζεται από αμπελώνες.
 |
Οι ντόπιοι ισχυρίζονται ότι η περιοχή τους διαθέτει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και προσφέρει μια μοναδική αίσθηση ευεξίας και επιχειρηματολογούν επ’ αυτού λέγοντας ότι εδώ προετοιμάστηκε η Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου της Γερμανίας, λίγο πριν κατακτήσει το Μουντιάλ του 1954 (στο λεγόμενο «Θαύμα της Βέρνης»). Η πρώτη μου σκέψη: Μήπως να έρθει εδώ για προετοιμασία η ΑΕΚ, μπας και δούμε καμιά άσπρη μέρα;
Η πιο εντυπωσιακή παρ’ όλα αυτά διαδρομή είναι αυτή βόρεια της λίμνης που περνάει μέσα από τρύπες στα βράχια δίπλα σε γκρεμούς αλλά και δίπλα στο πιο όμορφο κάστρο της περιοχής, στο Oberhofen.
Εναλλακτικά, μπορείτε να απολαύσετε τις ομορφιές της λίμνης στο κατάστρωμα ενός από τα πλοιάρια που τη διασχίζουν καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Ανατολικά της λίμνης Thun βρίσκεται η «αδελφή» της λίμνη Brienz («Brienzersee»). Αδελφή και μάλιστα κάποτε «σιαμαία», καθώς μέχρι τον 10ο αιώνα ήταν ενωμένες υπό το κοινό όνομα Wendel («Wendelsee»).
Χαμηλότερου «προφίλ» αυτή εδώ, δεν στερείται όμως ενδιαφέροντος. Εδώ θα βρείτε το πολύ γραφικό παραλίμνιο χωριό Isetwald. Γύρω από το κλειστό πανέμορφο λιμανάκι του, απλώνονται όμορφοι ξενώνες, ατμοσφαιρικά καφέ και εξαιρετικά εστιατόρια που ειδικεύονται στα ψάρια του γλυκού νερού. Συνεχίζοντας την πορεία «περικύκλωσης» της λίμνης Brienz με κατεύθυνση βορειοανατολική θα φτάσετε στην «πρωτεύουσά» της, το ομώνυμο χωριό. Και εδώ η παραλίμνια περαντζάδα είναι πολύ ατμοσφαιρική, ειδικά όταν η ομίχλη εξαϋλώνει τις γεωγραφικές συντεταγμένες και κάνει τους λεπτοδείκτες να λιώνουν σαν σε πίνακα του Νταλί.
 |
Το Brienz θεωρείται ένα από τα πιο παραδοσιακά χωριά της Ελβετίας με πανέμορφα, καλοδιατηρημένα παλιά σπίτια, ενώ και οι κάτοικοί του θεωρούνται υπέρμαχοι των «παραδοσιακών ελβετικών αξιών», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Είναι διάσημο για τα εργαστήρια ξυλογλυπτικής, όπου μπορείτε να βρείτε από απλοϊκά, ναΐφ μπιχλιμπίδια, μέχρι έργα υψηλής τέχνης. Σε μικρή απόσταση από το χωριό μπορείτε να επισκεφθείτε, μεταξύ Απριλίου και Οκτωβρίου, το Υπαίθριο Μουσείο Ballenberg, όπου θα δείτε πάνω από 100 παραδοσιακά κτίρια από κάθε γωνιά της Ελβετίας, αλλά και εργαστήρια λαϊκής τέχνης.
Το βικτωριανό θέρετρο
Κλείνοντας τον κύκλο, θα φτάσετε στον ιστορικό οικισμό Unterseen. Πλέον έχει «ενσωματωθεί» στο διάσημο τουριστικό θέρετρο του Interlaken (από το λατινικό «Interlacus», δηλαδή «ανάμεσα σε λίμνες»), που απλώνεται νωχελικά εκεί όπου κάποτε ενώνονταν οι δύο «αδελφές», στη στενή λωρίδα γης που ονομάζεται Bödeli.
Το Interlaken είναι ένα από τα παλιότερα και πιο διάσημα τουριστικά θέρετρα της Ελβετίας. Η ακμή του ξεκινάει περίπου στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν κατά τη Βικτωριανή εποχή έφτασαν εδώ οι πρώτοι τουρίστες, κυρίως Βρετανοί ευγενείς, που έψαχναν κάτι ψηλότερο από τα 978 μέτρα του Scafell Pike (το ψηλότερο βουνό της Αγγλίας) ή τα 1.344 μέτρα του Ben Nevis (το ψηλότερο βουνό της Μεγάλης Βρετανίας – βρίσκεται στη Σκωτία).
Με κάμποσες κορυφές κοντά ή και πάνω από τα 4.000 μέτρα, μόνο στις Βερνέζικες Αλπεις, δηλαδή σε σχετικά μικρή απόσταση από την πόλη, οι Βρετανοί χόρτασαν υψόμετρα! Στα θέλγητρα της περιοχής ήρθαν να προστεθούν και κάποια πολυτελή ξενοδοχεία που έκαναν το «πακέτο» ασυναγώνιστο.
Η περιγραφή αυτή μπορεί να ακούγεται λίγο «γεροντοκορίστικη», αλλά πρέπει να πούμε ότι το Interlaken έχει πλέον αλλάξει χαρακτήρα, θεωρείται αρκετά νεανικός προορισμός και «παράδεισος» για τους λάτρεις των extreme sports, οι οποίοι εδώ μπορούν να επιδοθούν σχεδόν σε κάθε εναέρια, υδρόβια ή επίγεια «παλαβομάρα» που θα τους έρθει στο κεφάλι. Η νεανική «στροφή» ενισχύεται με τη διοργάνωση καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, συναυλιών και φεστιβάλ για κάθε γούστο.
Παρ’ όλα αυτά ο βασικός ρόλος του Interlaken, παραμένει αυτός του «ορμητηρίου». Δεκάδες τελεφερίκ, τρένα και οδοντωτοί ξεκινούν από την πόλη με στόχο την κατάκτηση των Αλπεων. Οι πιο κοντινές εξορμήσεις που μπορείτε να κάνετε μεταξύ Απριλίου και Οκτωβρίου είναι στο Harder Kulm ή στο Heimwehfluh με τελεφερίκ (αμφότερα σημεία με υπέροχη θέα).
Αν είστε λάτρεις του trekking, μεταξύ Ιουνίου και Οκτωβρίου μπορείτε να πάρετε τον Οδοντωτό του 19ου αιώνα για το οροπέδιο Schynige Platte στα 1.967 μέτρα υψόμετρο. Αν τώρα θέλετε να εισχωρήσετε βαθύτερα στην καρδιά των Αλπεων, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ως «βάσεις» θέρετρα που βρίσκονται κοντύτερα στις κορυφές, όπως το Grindelwald και το Lauterbrunnen.
Στη σκιά του «δράκου»
Φεύγοντας από το Interlaken με κατεύθυνση νοτιοανατολική, ένας δρόμος οδηγεί στην κοιλάδα Zweilütschinen. Λίγο έξω από την πόλη, αν ο καιρός είναι καθαρός θα δείτε 2 από τους 3 «μεγάλους» των Αλπεων, τις κορυφές Mönch και Jungfrau και ανάμεσά τους ίσως διακρίνετε και τον ψηλότερο σιδηροδρομικό σταθμό της Ευρώπης, τον Jungfraujoch («Κορυφή της παρθένου») στα 3.454 μέτρα.
 |
Σε κάποιο σημείο της διαδρομής θα συναντήσετε μια διακλάδωση. Επιλέγοντας την αριστερή διαδρομή θα φτάσετε σε ένα ακόμη από τα παλιότερα και διασημότερα ορεινά τουριστικά θέρετρα της Ελβετίας, το «θρυλικό» Grindelwald. Πανύψηλες κορυφές το περιβάλλουν προς όλες τις κατευθύνσεις όμως αυτή που ξεχωρίζει είναι ο τρίτος «μεγάλος», ο «Δράκος» (Eiger) με υψόμετρο 3.970 μέτρα. Η διαβόητη, κάθετη βόρεια πλευρά του αποτελούσε και αποτελεί «φετίχ» για τους ορειβάτες όλου του κόσμου. Είναι γνωστή και ως «ο τοίχος του θανάτου», καθώς πολλοί είναι αυτοί που έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθεια να την κατακτήσουν.
Εκτός από τους ριψοκίνδυνους ορειβάτες, το Grindelwald είναι αγαπημένος προορισμός για όλους τους λάτρεις του βουνού, της πεζοπορίας και της χιονοδρομίας. Διαθέτει άψογες υποδομές, πολλαπλές επιλογές διαμονής, από απλά δωμάτια ξενοδοχείου μέχρι πολυτελή σαλέ, πληθώρα εστιατορίων, καφέ και μπαρ και επιπλέον αρκετά εύκολη πρόσβαση, είτε με ΙΧ, είτε με τρένο.
 |
Είναι εξαιρετικό «ορμητήριο» για τα ενδότερα των Αλπεων, καθώς αποτελεί «κόμβο» των ορεινών σιδηροδρόμων και των τελεφερίκ που οδηγούν σε πιο απομακρυσμένα θέρετρα. Αν θέλετε μια ξεχωριστή εμπειρία, μπορείτε να ανεβείτε στο εναέριο τελεφερίκ που συνδέει το Grindelwald με το Männlichen σε υψόμετρο 2.230 μέτρων. Πρόκειται για τη μακρύτερη διαδρομή αυτού του είδους σε όλη την Ευρώπη.
Στην κοιλάδα των καταρρακτών
Η άλλη επιλογή που έχετε στη διασταύρωση στην κοιλάδα Zweilütschinen, είναι να συνεχίσετε ευθεία με προορισμό μια άλλη κοιλάδα, πολύ πιο εντυπωσιακή, αυτή του Lauterbrunnen. Εδώ, μια στενή λωρίδα γης περιβάλλεται από κάθετες ορθοπλαγιές ύψους πολλών εκατοντάδων μέτρων, που κόβουν την ανάσα και αρχικά προκαλούν στον ταπεινό επισκέπτη αίσθημα προσωπικής ασημαντότητας συνοδεία φιλοσοφικών ερωτημάτων (ποιος είμαι; Πού πάω;).
 |
Μετά το πρώτο σάστισμα αυτή η εντύπωση αμβλύνεται αφήνοντας τον ταξιδιώτη με το στόμα ανοιχτό μπροστά στο μεγαλείο της φύσης. Θεωρείται από πολλούς ο «κρυφός παράδεισος» της Ελβετίας. Δεν είχα την τύχη να το δω με τα ίδια μου τα μάτια καθώς όταν επισκέφθηκα την περιοχή τα νερά ήταν παγωμένα, αλλά αυτό που μου περιέγραψαν σίγουρα είναι κάτι μοναδικό.
Την άνοιξη, όταν λιώνουν τα χιόνια, πάνω από 70 (!) καταρράκτες «στεφανώνουν» την κοιλάδα προσφέροντας ένα πραγματικό υπερθέαμα. Ο μεγαλύτερος από αυτούς, ο Staubbach, πέφτει από ύψος 300 μέτρων και θυμίζει «ουρά λευκού αλόγου που την παίρνει ο άνεμος» για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Λόρδου Βύρωνα. Πολύ εντυπωσιακοί είναι και οι καταρράκτες Trümmelbach, που κυλούν ορμητικά στο «εσωτερικό» των βουνών και είναι προσβάσιμοι μέσω μικρών τούνελ.
 |
Στην κοιλάδα Lauterbrunnen μπορείτε να πάρετε το τρένο για δύο από τα πιο εντυπωσιακά σημεία θέας των Αλπεων. Μια επιλογή είναι το Schilthorn, σε ύψος 2.970 μέτρων, όπου εκτός από την ανεμπόδιστη θέα στους 3 «γίγαντες», που προσφέρει η «διαστημική» πλατφόρμα του θα νιώσετε και λίγο σαν James Bond, καθώς εδώ γυρίστηκαν σκηνές από την ταινία «Στην Υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητος», την πρώτη της σειράς στη μετά Sean Connery εποχή.
Ομως, η κορυφαία επιλογή αν έχετε χρόνο (περίπου 5 ώρες με επιστροφή μόνο η διαδρομή) και χρήμα (περίπου 180 – 200 ευρώ μετ’ επιστροφής), είναι ο σταθμός Jungfraujoch, όπου από τον μετεωρολογικό σταθμό Sphinx θα μπορέσετε να απολαύσετε το μοναδικό θέαμα του Aletsch (άλλο ένα Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO), του μεγαλύτερου παγετώνα των Αλπεων, με μήκος 23 χιλιόμετρα. Εμένα, δυστυχώς, δεν μου περίσσευε ούτε το ένα ούτε το άλλο!
