Με αφορμή τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην πολυαναμενόμενη ταινία “No Time to Die” ως Bond girl, η Léa Seydoux συζητάει με τη Sophie Elmhirst για την πολιτική μη ορθότητα και για το κίνημα Me Too.
Φωτογραφίες: Alexi Lubomirski
Styling: Leith Clark
Η Léa Seydoux, καθισμένη δίπλα στο παράθυρο του εστιατορίου στο Σόχο της Νέας Υόρκης, προσπαθεί να διαχειριστεί το τεράστιο μπέργκερ της, το οποίο πρέπει να φάει όσο το δυνατόν γρηγορότερα, για να μπορέσει να συγκεντρωθεί στις σκέψεις της. Είναι πολύ πεινασμένη και κουρασμένη. Ο τρίχρονος γιος της κάθε βράδυ σκαρφαλώνει στο κρεβάτι της (“Δεν μπορώ να επιβληθώ”, ομολογεί σε ήπιο τόνο) και το πρόγραμμα για την προώθηση της νέας ταινίας του Τζέιμς Μποντ “No Time to Die”, σκηνοθετημένης από τον Cary Fukunaga, είναι εξαιρετικά απαιτητικό. Παράλληλα, συμμετέχει στα γυρίσματα μιας γαλλικής ταινίας του Bruno Dumont στο Μόναχο. Φυσικά η προσοχή του κόσμου, αναπόφευκτα, είναι στραμμένη στην πρεμιέρα του Μποντ, ενός project που έχει περάσει από σαράντα κύματα, με τελευταίο την αναβολή της πρεμιέρας για τον Νοέμβριο.
Στην προηγούμενη ταινία της σειράς, το “Spectre” του 2015, σε σκηνοθεσία Sam Mendes, η Seydoux υποδυόταν την ψυχίατρο Μαντλέν Σουάν και στο κλείσιμο του έργου περπατούσαν με τον πράκτορα 007 Daniel Craig πιασμένοι από το χέρι. Κλασικό πλάνο: το ζευγάρι, λίγο ταλαιπωρημένο από τις βίαιες σκηνές που έχουν προηγηθεί, περπατάει στη γέφυρα του Γουέστμινστερ με φόντο τον ουρανό, που λάμπει από τις σειρήνες των περιπολικών. Ο Craig, αν και λίγο πιο αθλητικός από τους προκατόχους του, αναμφισβήτητα παραμένει ένας Μποντ.
Άλλωστε η εικόνα-σήμα κατατεθέν του κατασκόπου συναρμολογείται από μια σειρά στερεοτύπων ανδρισμού: ο Μποντ που πυροβολεί, ο Μποντ που οδηγεί γρήγορα αυτοκίνητα, ο Μποντ που χάνεται κάτω από λευκά σεντόνια με κάποια σέξι γυναίκα. Όποιος κι αν υποδύθηκε το ρόλο υπήρξε πάντα γενναίος, δυνατός, λευκός και στρέιτ. Πώς λοιπόν γυρίζεται σήμερα μια ταινία του Μποντ, όταν αρκετά από αυτά τα στερεότυπα είναι μάλλον ξεπερασμένα; “Ναι”, συμφωνεί η Seydoux με μισό χαμόγελο. “Έπρεπε να προσαρμοστούμε”.
“Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΠΟΥ ΥΠΟΔΥΟΜΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΟ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΛΙΣΕ”
Παρά τις αντιξοότητες που συνοδεύουν το “No Time to Die”, η Seydoux δεν μετανιώνει καθόλου που υποδύθηκε και πάλι το ρόλο της Σουάν. Είναι μόλις η δεύτερη φορά που ένα “κορίτσι του Μποντ” καταφέρνει να επιβιώσει (η πρώτη ήταν με τη Eunice Gayson ως Σίλβια Τρεντς στα “Dr No” και “From Russia With Love”). Συνήθως οι γυναίκες που δέχονται το αγκάλιασμα της τελευταίας σκηνής δεν ξαναεμφανίζονται ή, αφού αποδεικνύεται ότι συνωμοτούσαν εναντίον του Μποντ, αφανίζονται. “Ο χαρακτήρας που υποδύομαι δεν είναι ένα ακόμη στερεότυπο”, λέει η Seydoux με υπερηφάνια. “Δεν είναι κλισέ. Είναι μια αληθινή γυναίκα και μάλιστα ενδιαφέρουσα. Ήταν αυτό που χρειαζόμασταν”.
Στα χέρια της, ο χαρακτήρας της Σουάν είναι ταυτόχρονα αινιγματικός και με μια μελαγχολία εμφανή σε κάθε σκηνή. Η ίδια η Seydoux δεν απέχει πολύ από αυτή την εικόνα. Ακόμη κι όταν το μόνο που έχει να κάνει είναι να φάει ένα μπέργκερ, μοιάζει μυστηριώδης, απόμακρη. Κάθε φορά που κλείνεται στη σιωπή της και νομίζεις ότι έπαψε να ασχολείται, τελικά, όταν μιλάει, ανακαλύπτεις ότι ακολουθούσε το δικό της εσωτερικό μονοπάτι αναρωτήσεων, από το οποίο θα επανέλθει μόλις έχει κάτι ουσιαστικό να πει.
Η Seydoux είναι 34 ετών, έχει όμως καριέρα ηθοποιού με τα διπλάσια χρόνια – ένας μακρύς κατάλογος ταινιών, με σκηνοθέτες από τον Quentin Tarantino (“Άδωξοι Μπάσταρδη”) έως τον Wes Anderson (“The Grand Budapest Hotel” και προσεχώς το “The French Dispatch”).
