Στα Παραπολιτικά και τη Σάσα Σταμάτη μίλησε από καρδιάς η Κατερίνα Νοτοπούλου. Η βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για τις επιθέσεις που έχει δεχθεί κατά την έναρξη της πολιτικής της διαδρομής, ενώ αποκαλύπτει λεπτομέρειες για το αυτοάνοσο που της άλλαξε τη ζωή.
Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με την πολιτική;
Μέσα από τα κινήματα και τις δομές αλληλεγγύης, σε νεαρή ηλικία. Με ένταση κατά την περίοδο των μνημονίων. Και κατά κάποιον τρόπο η πολιτική έγινε για μένα τρόπος ζωής. Βλέπετε, η γενιά μου δεν είχε περιθώρια, δεν είχε τον χρόνο να περιμένει. Έπρεπε να δώσουμε μάχες. Και η δύναμη εμάς, των νέων, είναι ότι μένουμε πιστοί στα λόγια και τα όνειρά μας. Δεν υποχωρούμε.
Έχετε δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο της πολιτικής;
Οχι. Αλλά είναι μια πραγματικά συνηθισμένη κατάσταση για τις γυναίκες στην πολιτική και σε κάθε μορφή κοινωνικής και επαγγελματικής ζωής να έρχονται αντιμέτωπες με τον σεξισμό. Οι γυναίκες πρέπει να τολμήσουμε να δούμε τον εαυτό μας σε κάθε ρόλο που επιθυμούμε. Να μην υποτιμάμε τις εσωτερικές μας δυνάμεις. Διαθέτουμε απεριόριστες, αρκεί να τις απελευθερώσουμε!
Ποιο είναι το χειρότερο που έχει γραφτεί για εσάς και την οικογένειά σας;
Με τι κριτήριο να διαλέξω το χειρότερο; Όλα πονάνε. Θέλει ατσάλινο στομάχι και το δικό μου είναι από κανονικά κύτταρα. Ευτυχώς η οικογένειά μου μού έμαθε να στέκομαι όρθια, να ξεχωρίζω το σημαντικό από το ασήμαντο. Ετσι έμεινα στοχοπροσηλωμένη. Άλλωστε, απέναντι σε αυτό το σύστημα δεν παλεύουμε;
Έχετε παραδεχθεί ότι πάσχετε από αυτοάνοσο. Τι ακριβώς συνέβη;
Εντελώς ξαφνικά, στα 26 μου, όλα έγιναν αλλιώς. Εκείνο το καλοκαίρι που έχασα τις αισθήσεις μου άλλαξε εντελώς η ζωή μου. Δεν ήμουν προετοιμασμένη γι’ αυτό και δεν ήταν εύκολη η διάγνωση ή συνηθισμένη η θεραπεία. Με καθήλωσε στο νοσοκομείο για μήνες. Τελικά, έχασα σχεδόν ολοκληρωτικά την ακοή μου. Σήμερα όμως μπορώ να εργάζομαι και να έχω κοινωνική ζωή κι αυτό, πιστέψτε με, δεν ήταν δεδομένο.
Ψυχολογικά, πώς το διαχειριστήκατε;
Ένα αυτοάνοσο είναι μια σκληρή εμπειρία, η οποία αλλάζει τον τρόπο που ζεις αλλά και βλέπεις τη ζωή. Κάθε μέρα είναι μια μάχη σε έναν κόσμο φτιαγμένο για υγιείς και άρτιους. Μαθαίνεις να ζεις με αυτό, αλλά, αφού το ρυθμίσεις, καλείσαι να πάρεις και μια απόφαση: αν θα το αφήσεις να σε καθηλώσει ή θα προχωρήσεις με τα νέα δεδομένα στη ζωή σου. «Κλειδί» είναι η αποδοχή αυτού που πλέον είσαι. Δηλαδή, να καταφέρεις να απεγκλωβιστείς από αυτό που θα ήθελες να είσαι ή που ήσουν. Η στήριξη από τους δικούς μου ανθρώπους υπήρξε καταλύτης. Πιστεύω πως, αν ήμασταν πιο εξοικειωμένοι ως κοινωνία με την ασθένεια ή την αναπηρία, θα είχαμε διαμορφώσει ένα πιο υποστηρικτικό περιβάλλον.
