Η Κέιτ Γουίνσλετ έδωσε χθες μία συνέντευξη στο Vanity Fair για το «Ammonite» του Φράνσις Λι κι έκανε ξεκάθαρη δήλωση για την ευθύνη της απέναντι στις επιλογές της. Εχει μετανιώσει που συνεργάστηκε με τον Γούντι Αλεν («Wonder Wheel», 2017) και με τον Ρομάν Πολάνσκι («Ο Θεός της Σφαγής», 2011)
Η Γουίνσλετ δηλώνει ότι «δυστυχώς δεν μπορεί να γυρίσει το χρόνο πίσω» κι ότι παίρνει «όλη την ευθύνη για το ότι δούλεψε και με τους δυο», αλλά: «What the fuck was I thinking?»
Πώς δούλεψα με τους Γούντι Αλεν και Ρομάν Πολάνσκι; Μου είναι αδιανόητο πώς αυτοί οι δυο άντρες ακόμα λαμβάνουν το σεβασμό και τον έπαινο της κινηματογραφικής βιομηχανίας – τόσο απροκάλυπτα και για τόσο πολύ καιρό. Είναι επαίσχυντο!»
«Παλεύω με αυτές τις ενοχές. Αλλά τι άλλο μάς έχει μείνει από το να μπορούμε τουλάχιστον να μιλάμε ειλικρινά για όλα αυτά;» προσθέτει.
Aπό εδώ και πέρα, η Γούνσλετ «αισθάνεται ευθύνη της να δίνει το παράδειγμα με πιο προσεχτικές επιλογές της στις νεότερες κοπέλες». Για εκείνη, η συνεργασία της με τον Φράνσις Λι στο «Ammonite» (το οποίο εκτυλίσσεται τη δεκαετία του 1820 σε μια βρετανική παραλιακή πόλη και ακολουθεί το απρόσμενο ρομάντζο που αναπτύσσεται ανάμεσα στην παλαιοντολόγο Μέρι Ανινγκ και μια εύπορη γυναίκα από το Λονδίνο την οποία αναγκάζεται απροσδόκητα να πάρει υπό την προστασία της) της άνοιξε τα μάτια.
«Είναι μια ταινία τόσο τρυφερή, τόσο όμορφη, τόσο αγαπημένη. Το “Ammonite” με ενέπνευσε να γίνω ακόμα πιο μάχιμη στο πώς το σινεμά κοιτά τις γυναίκες, πώς τις τιμούμε, με τι ρόλους, πόσο ακούμε τι θέλουν οι γυναικες να πουν για τις ίδιες, τι αποτύπωμα να αφήνουμε – ανεξαρτήτως της σεξουαλικότητάς μας…»
«Η ζωή είναι μικρή κι ωφείλω να κάνω το καλύτερο που μπορώ για να δώσω το παράδειγμα στις νεότερες γυναίκες. Τους παραδίδουμε έναν γαμημένο κόσμο. Πρέπει να κάνω το μερίδιό μου για να τους δείξω ότι μπορούμε να τον χειριστούμε με αξιοπρέπεια.»
Το 2017, η Γουίνσλετ είχε κάνει πολύ διαφορετικές δηλώσεις στους New York Times για τον Γούντι Αλεν.
«Ως ηθοποιός, επιλέγεις να απομακρυνθείς από όλα αυτά. Γιατί δεν ξέρεις τίποτα στ’ αλήθεια – τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Τα σκέφτηκα όλα και επέλεξα να τα βάλω στιν άκρη όσα λέγονται για τον άνθρωπο και να δουλέψω με τον σκηνοθέτη Γούντι Αλεν, έναν συγκλονιστικό σκηνοθέτη. Οπως και τον Ρομάν Πολάνσκι. Είχα μία εξαιρετική συνεργασία και με τους δύο, κι αυτή είναι η αλήθεια…»
Το 2018 όμως, μιλώντας στην απονομή των London Critics βραβείων, η Γουίνσλετ έκανε άλλη δήλωση, χωρίς όμως να ονομάζει τους σκηνοθέτες:
«Υπάρχουν σκηνοθέτες, παραγωγοί, άντρες με εξουσία που εδώ και δεκαετίες χειροκροτούνται και κερδίζουν βραβεία και επαίνους για το έργο τους, τόσο από τη βιομηχανία όσο κι από το κοινό. Και μου έγινε ξεκάθαρο: με το να μην μιλάω, στέκομαι απέναντι κι όχι δίπλα στις γενναίες γυναίκες και τους γενναίους άντρες που μίλησαν. Η σεξουαλική κακοποίηση είναι έγκλημα…»
