Ήταν μέσα Σεπτεμβρίου του 1976, μια μουντή συνηθισμένη Δουβλινέζικη μέρα, όταν ο Λάρι Μιούλεν Τζούνιορ, ένας 15χρονος μαθητής έβαλε στον πίνακα ανακοινώσεων του Mount Temple Comprenhesive School μια λιτή αγγελία με επτά λέξεις: «Ντράμερ αναζητά μουσικούς για να σχηματίσουν μπάντα».
Αυτές οι εφτά λέξεις στάθηκαν η αφορμή τις επόμενες ημέρες να περάσουν αρκετοί μουσικοί για οντισιόν από τον Λάρι, οι οποίες λάμβαναν χώρα στην κουζίνα του πατρικού του.
Γράφει ο Διονύσης Θανάσουλας
Τελικά στις 26 Σεπτεμβρίου, ο νεαρός ντράμερ, ο κιθαρίστας Ντέιβιντ Έβανς, ο μπασίστας Άνταμ Κλέιτον και ο Πολ Χιούσον ένωσαν τις δυνάμεις τους.
Ο τελευταίος είχε δηλώσει κιθαρίστας αλλά επειδή στην οντισιόν έδειξε ότι δεν το κατείχε το όργανο ο Μιούλεν του είπε να προσπαθήσει να τραγουδήσει.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που οι U2 βρέθηκαν μαζί για να ξεκινήσουν μια φρενήρη διαδρομή τεσσάρων και πλέον δεκαετιών στην παγκόσμια μουσική σκηνή.
Το πρώτο τους όνομα ήταν Feedback, μετά έγιναν οι Hype και στην πρώτη τους περίοδο είχαν άλλους δύο κιθαρίστες, οι οποίοι τελικά δεν έμειναν στο συγκρότημα.
Οι πρώτες τους εμφανίσεις δόθηκαν σε pub του Δουβλίνου και όχι μόνο, μέσα σε ένα σύννεφο από καπνούς τσιγάρων, φωνές και Ιρλανδούς που κατέβαζαν τις Guiness σαν να ήταν νεράκι!
Δυο χρόνια μετά ήρθε η πρώτη καθοριστική στιγμή στην μέχρι τότε ισχνή καριέρα τους, όταν έλαβαν μέρος σε ένα διαγωνισμό ταλέντων στο Λίμερικ, ανήμερα της Εθνικής γιορτής των Ιρλανδών, την περίφημη Saint Patrick’s day.
Λίγο πριν ανέβουν στην σκηνή, κατάλαβαν ότι άν κέρδιζαν ως Hype θα έπρεπε να κρατήσουν μόνιμα το όνομα, οπότε μετά από μια γρήγορη σύσκεψη το άλλαξαν.
Ήταν πλέον οι U2.
Οι μυστήριοι, ο Chris και το Λος Άντζελες
Όχι μόνο κέρδισαν τον διαγωνισμό και τα σημερινά 3.000 ευρώ που συνόδευαν το βραβείο, αλλά και την ευκαιρία να τους ακούσει η CBS Ιρλανδίας στην οποία κυκλοφόρησαν την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, ένα EP με τρία τραγούδια, το οποίο πούλησε 1000 αντίτυπα.
Ο κιθαρίστας Ντέιβιντ Έβανς έγινε ο The Edge-δεν έχει δοθεί μέχρι σήμερα γιατί θέλει να τον λένε έτσι- και ο Πολ Χιούσον έγινε πρώτα Bono Vox και μετά σκέτο Bono.
Αναζητώντας την ευκαιρία να υπογράψουν σε μεγάλη δισκογραφική εταιρία η μπάντα άρχισε να δίνει συναυλίες στην Ευρώπη και σε μια από αυτές ο Κρις Μπλάκγουελ της Island Records, διέκρινε σε αυτούς αυτό που δεν έβλεπαν άλλα στελέχη δισκογραφικών εταιριών.
Το καλύτερο; Όπως είπε χρόνια μετά όταν οι U2 ήταν πλέον η μπάντα- φαινόμενο «Δεν μου άρεσε η μουσική τους. Ήταν λίγο σκοτεινή αλλά τους πίστεψα».
Λίγους μήνες μετά το Boy κυκλοφορεί και οι κριτικοί διχάζονται από τη νέα μπάντα, η οποία δεν θα αργήσει να γίνει γνωστή και εκτός Βρετανίας, ενώ η κυκλοφορία του «War» βγάζει προς τα έξω τις δύο πρώτες μεγάλες τους επιτυχίες.
Είναι τα τραγούδια «Sunday Bloody Sunday» και «New Year’s Day» και ειδικά το πρώτο αποδεικνύει ότι ο Bono και η παρέα του είναι ένα έντονα πολιτικοιημένο συγκρότημα.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 είναι πλέον ένα πολύ καλό συγκρότημα όμως ο δίσκος Joshua Tree είναι αυτός που θα τους χρίσει μπάντα-φαινόμενο και θα τους επιβάλλει παγκόσμια.
Μάλιστα το βίντεο για το «Where the streets have no name» έγραψε ιστορία, αφού γυρίστηκε πάνω στην ταράτσα ενός κτηρίου στο κέντρο του Λος Άντζελες.
Με το που έγινε γνωστή η είδηση, δημιουργήθηκε χάος στους δρόμους της πόλης που μπλόκαραν από τους φανατικούς οπαδούς που συνέρρεαν, ενώ το μποτιλιάρισμα στους δρόμους ήταν εφιαλτικό και κράτησε ώρες.
Ήταν ίσως η πρώτη φορά που μια πόλη παρέλυσε από την παρουσία ενός συγκροτήματος στη ταράτσα ενός κτηρίου, όπως λένε κάποιοι είχαν κάνει και οι Beatles το 1969.
Τότε που έπαιξαν για τελευταία φορά μαζί πριν διαλυθούν στην ταράτσα του κτηρίου της δισκογραφικής τους εταιρίας Apple Records.
The mega band years!
Μετά το Joshua Tree, τέσσερις Ιρλανδοί ήταν πλέον η πιο καυτή μπάντα του πλανήτη, το συγκρότημα που έπαιζε σε αρένες των 80.000 θεατών δίνοντας συναυλίες που ήταν ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα.
Πολλοί τους προτιμούσαν όπως ήταν πριν, μια παρέα που ανέβαζε τον B.B. King στην σκηνή για να παίξουν το «When love comes to town», αλλά ακόμη πιο πολλοί τους λάτρεψα, στην τεράστια σκηνή με τις εκατοντάδες τηλεοράσεις.
Εκεί που Bono φορώντας δερμάτινα και τα περίφημα μαύρα γυαλιά του υποδυόταν τον The Fly, έναν τύπο στα όρια της παράνοιας, που άλωνε την σκηνή.
Εκεί όπου καλούσε από τηλέφωνο τον Τζορτζ Μπους-δεν τον συνέδεσαν ποτέ με το Οβαλ γραφείο-ή παράγγελνε πίτσες ενώ ένα βράδυ κάλεσε την Madonna στο κινητό της με τους φανς να ουρλιάζουν από κάτω.
Η βασίλισσα της ποπ επίσης δεν απάντησε.
Πολλοί δεν ξέρουν ότι οι U2 έφτασαν ένα βήμα πριν από την διάλυση δύο φορές στα σαράντα και πλέον χρόνια της πορείας τους, την πρώτη λίγο μετά την κυκλοφορία του παρθενικού τους άλμπουμ.
Αιτία; Εκτός του Clayton οι υπόλοιποι τρεις ήταν μέλη μιας θρησκευτικής φατρίας τα μέλη της οποίας τους παρότρυναν να διαλύσουν το γκρουπ, επειδή η χριστανική ζωή δεν ήταν συμβατή με την rock μουσική.
Ευτυχώς η παρότρυνση δεν εισακούστηκε και το συγκρότημα προχώρησε, ενώ η δεύτερη φορά που έφτασαν στο σημείο να πουν «το διαλύουμε» ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Τότε ήταν που προέκυψαν οι καλλιτεχνικές διαφωνίες, αφού το δίδυμο Mouller και Clayton μαζί με τον παραγωγό της μπάντας Daniel Lanoit ήθελαν η νέα τους δουλειά να έχει τον ήχος τους, ενώ ο The Edge με τον Bono ήθελαν μια πιο dance-oriented προσέγγιση.
Οι γκρίνιες στο στούντιο ήταν καθημερινές, αυτό που άρεσε στους μισούς, δεν άρεσε στους υπόλοιπους και τελικά ο κιθαρίστας τους έδωσε την λύση παίζοντας μοναδικά μια εισαγωγή, ένα συνεχόμενο riff.
Ήταν αυτό που αποτέλεσε την εισαγωγή στο σπουδαίο «One» από το Achtung Baby» και όλοι έκατσαν ξανά προσοχή σε αυτό το γκρουπ που άφησε ανεξίτηλη την μουσική του σφραγίδα σε όλη την υδρόγειο.
