Η Ρένα Κουβελιώτη, που γνωρίσαμε ως ρεπόρτερ στον Alpha, είχε ως προσωπικό στοίχημα να ολοκληρώσει το βιβλίο της «Θα μ’ αγαπάς όταν δεν θα σε θυμάμαι;», που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις ΙΑΝΟΣ, γιατί είναι ένα ντοκουμέντο που καταγράφει όλα όσα η ίδια δεν θα θυμάται στο μέλλον. Γιατί η δημοσιογράφος, όπως ανακοίνωσε, βρίσκεται σε ένα πρώιμο στάδιο άνοιας. Ο εγκέφαλός της συρρικνώνεται.
«Ένα πρωινό μου είπανε πως σύντομα θα σωπάσει η μνήμη, το θησαυροφυλάκιό μου, το απόσταγμα του Εγώ. Αν ήμουν μόνη στη ζωή μπορεί και να μη με ένοιαζε, τώρα όμως…» γράφει στον πρόλογο του βιβλίου της.
Όλα άρχισαν το 2015, όταν παρουσιάστηκαν κάποια κενά μνήμης που ολοένα και πλήθαιναν. «Τα blackout άρχισαν να κυριαρχούν την καθημερινότητά μου. Στη δουλειά με πείραζαν συνάδελφοι όταν ξεχνούσα τα ρεπό μου, ονόματα συνεντευξιαζόμενων και συνεργατών. Τα χρωματιστά αυτοκόλλητα σημειώματα έγιναν ο καλύτερος σύμμαχός μου: Μην ξεχάσω να πληρώσω τη ΔΕΗ, τσακ κόλλημα στην ατζέντα, που πάλευε να μη σκάσει από τα χαρτάκια. Μην ξεχάσω να απλώσω τα ρούχα, τσακ κόλλημα στον καθρέφτη του μπάνιου. Μην ξεχάσω να αγοράσω γάλα όταν σχολάσω, τσακ κόλλημα στον υπολογιστή του γραφείου. Λίστες υποχρεώσεων παντού. Κόκκινα λαχανί πορτοκαλί και κίτρινα χαρτάκια έγιναν βήματα της ζωής μου».
«Στη δουλειά με πείραζαν συνάδελφοι όταν ξεχνούσα τα ρεπό μου, ονόματα συνεντευξιαζόμενων και συνεργατών. Τα χρωματιστά αυτοκόλλητα σημειώματα έγιναν ο καλύτερος σύμμαχός μου»
Όπως γράφει στο βιβλίο η Κουβελιώτη: «Δεν πεθαίνει το σώμα μου, πεθαίνει όμως το μυαλό μου, σιγά, σιγά. Τί αξία έχει η ζωή χωρίς μνήμη; Θα τα ξεχάσω όλα μαζί ή σταδιακά; Δηλαδή θα ξεχάσω ποια είμαι; Τι έχω; Τι θέλω; Τα όνειρά μου; Θα ξεχάσω τα παιδιά μου; Απόγνωση, αγωνία, φόβος και μάχη με το χρόνο. Θα μπορέσω να τους μάθω τη ζωή; Τι να προσέξουν. Τι να αποφύγουν. Να μην να επαναλάβουν τα δικά μου λάθη. Θα προλάβω; Τι περιθώρια έχω; Και τι να τους πω; Επειδή σε λίγο δεν θα σας θυμάμαι πάρτε αυτές τις οδηγίες για τη ζωή σας; Να τα αφήσω σαν Διαθήκη; Μία πολύτιμη Διαθήκη είναι αυτό το βιβλίο».
Το βιβλίο είναι και μια επιστολή αγάπης προς τα παιδιά της, τον 15χρονο Χρήστο-Αναστάση και τη 10χρονη Ηλέκτρα-Θεοδώρα, στα οποία επίσης εκφράζει μια επιθυμία: «Ακόμα κι αν δεν θα σε θυμάμαι, να ξέρεις πως σε αγάπησα τόσο πολύ που φτάνει για να καλύψει δέκα ζωές σου και άλλες τόσες δικές μου. Θέλω να μου υποσχεθείς πως αν δεν μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ, θα φροντίσεις να πάω σε κάποιον ειδικό χώρο, σε ένα σπίτι με ανθρώπους που έχουν αντίστοιχα προβλήματα. Μη σου περάσει ούτε μια στιγμή από το μυαλό πως η ψυχή μου δεν θα αισθανθεί τον εγκλωβισμό σου. Ακόμα κι αν το μυαλό μου κοιμηθεί, η ψυχή μου – καθότι μεγάλη αλήτισσα – θα τα αισθάνεται όλα σε διαβεβαιώ. Έτσι αν νιώσω πως σκλαβώνεσαι εξαιτίας μου, θα μαραθώ, θα πεθάνω».
Με στοιχεία από την έντυπη έκδοση της «Καθημερινής».
