Μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Γιάννης Κουκουράκης, ο «Κωσταντής» της επιτυχημένης σειράς του Αnt1, “Αγριες Μέλισσες” στον Πάνο Ζόγκα για το περιοδικό Down Town.
Μεταξύ άλλων, ο γνωστός ηθοποιός αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια, την επιτυχία που είχε τα κορίτσια ως έφηβος, και εξήγησε για ποιον λόγο αρνείται να δεχτεί τον όρο “διάσημος”.
Διάβασε το σχετικό απόσπασμα παρακάτω:
-Που γεννήθηκες και πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Γεννήθηκα στα Χανιά. Εμένα στην Αθήνα μέχρι και την Δ ‘ δημοτικού, Μετά επέστρεψα στην Κρήτη και έζησε εκεί μέχρι να τελειώσω το λύκειο. Ξέγνοιαστα χρόνια, με πολλές αλλαγές και εναλλαγές. Μεγάλωσα ουσιαστικά στην επαρχία και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να ξέρω τι πάει να πει να γυρίζεις με γόνατα ματωμένα από το παιχνίδι, τι πάει να πει να κάθεσαι έξω με τους φίλους σου μέχρι να βραδιάσει και να βολτάρεις με τα ποδήλατα χωρίς φόβους ή περιορισμούς. Να ξέρω πώς μυρίζει η γη όταν βρέχει. Είναι τυχερός όποιος τα έχει ζήσει αυτά, γιατί σου δίνουν άλλες βάσεις αυτές οι εμπειρίες.
-Πώς ήσουν ως παιδί και ως έφηβος;
Ήμουν ήρεμο παιδί, θα έλεγα. Καλός μαθητής και υπάκουος γενικά. Ως έφηβος, δεν είχα κάποιο σαφές στίγμα. Ούτε ρόκας, ούτε εντέχνος, ούτε λαϊκός ήμουν, Δεν είχα καμιά ταμπέλα. Έκανα από ελάχιστες έως καθόλου αλητείες μεγαλώνοντας. Ήμουν δορυφόρος και ταίριαζα παντού και με όλους. Χαμαιλέοντας, δηλαδή. Το χρώμα που ταιριάζει με όλα. Άνηκα παντού και ταυτοχρόνως δεν άνηκα πουθενά. Μου την έδιναν όσοι είχαν αρχηγικές τάσεις και επιδειξιομανία, κάτι που ισχύει μέχρι τώρα.
-Είχες, φαντάζομαι, επιτυχία στα κορίτσια.
Σχετικά, ναι. Αλλά και χυλόπιτες έχω φάει, και έχω πληγωθεί, και έχω κλάψει, και έχω τσαντιστεί – και όλα τα έχω κάνει και όλα τα έχω πάθει. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι ξεχώριζα, γιατί ήμουν το πιο ψηλό παιδί στην τάξη. Τώρα δεν ξέρω – και δεν το νομίζω – αν με θεωρούσαν και το πιο όμορφο.
-Εκτός από καλός ηθοποιός, με τις άγριες μέλισσες έγινες και διάσημος. Πώς το διαχειρίζεσαι;
Μου φαίνεται πάρα πολύ αστείος ο όρος “διάσημος” στην Ελλάδα. Απλώς θα έλεγα πως έγινα γνωστός και μέχρι εκεί. Η αναγνωρισιμότητα δεν ήταν ο σκοπός, ούτε το ζητούμενο, ούτε έρχεται η ολοκλήρωσή μου μέσα από αυτήν. Όταν άρχισαν ξαφνικά από πέρσι να με χαιρετάνε, να με σταματάνε στο δρόμο για να μου μιλήσουν ή για να βγάλουμε φωτογραφίες, ένιωθα τρελή αμηχανία, γιατί είμαι πολύ ντροπαλός. Καλά, ακόμα νιώθω έτσι αρκετές φορές.
