Συγκίνηση και περηφάνεια κατάφερε να προκαλέσει στο Πανελλήνιο χθες ο Αντώνης Τσαπατάκης που μετά από έναν εκπληκτικό αγώνα κατάφερε να κατακτήσει το το χάλκινο μετάλλιο στα 100μ. πρόσθιο SB4 των Παραολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο.
Η ιστορία ζωής του Αντώνη Τσαπατάκη θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ταινία, μια ταινία με πολλές ανατροπές, στιγμές χαράς αλλά και άλλες πολύ δύσκολες στιγμές και έναν ήρωα που δεν το βάζει ποτέ κάτω.
Γεννημένος στα Χανιά, ο Αντώνης Τασαπατάκης μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν το ιδανικό. Λάτρευε πάντα την ταχύτητα αλλά και το νερό. Ανύσηχο πνεύμα από παιδί με πολλά όνειρα.
Σαν παιδί ονειρευόταν να γίνει βατραχάνθρωπος να μπει στο ναυτικό και μέχρι τα βαθιά γεράματα να είναι μέσα στο νερό. Η κολυμβητική του σταδιδρομία άλλωστε ξεκίνησε από όταν ήταν μόλις πέντε ετών όταν οι γονείς του αποφάσισαν να τον γράψουν στο κολυμβητήριο. Πήρε μέρος σε αρκετά πρωταθλήματα ενώ στην Γ΄ Γυμνασίου στη ζωή του μπήκε το πόλο και μαζί με αυτό ήρθαν και αρκετές διακρίσεις. Σε όλα αυτά σύμμαχός του ήταν πάντα οι γονείς του που τον παρότρυναν να συνεχίσει.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έξω από το κολυμβητήριο όμως που ο Αντώνης Τσαπατάκης έμαθε να κολυμπάει, να νικάει και να χάνει εκεί λίγα χρόνια μετά έμελλε να χάσει και την ικανότητά του να περπατάει. Ένα ατύχημα με τη μηχανή του το 2007 σε ηλικία μόλις 18 ετών, έμελλε να τον καθηλώσει για πάντα σε αναπηρικό αμαξίδιο.
“Όλο αυτό συνέβη, το τροχαίο ατύχημα που είχα στα 18 μου, γιατί ήμουν, όπως κάθε παιδί, γιατί στα 18 είμαστε παιδιά, όπως κάθε παιδί και της τώρα εποχής, επηρεασμένο από τη ματαιοδοξία, από τον υλισμό…
Όταν άνοιξα τα μάτια μου, μετά το ατύχημα, κατάλαβα ότι αυτό ήταν το λάθος κατευθείαν. Άνοιξα τα μάτια μου και λέω “οκ, δεν μπορώ να περπατήσω. Και τι έγινε;”. Μπορώ όμως να ανοίξω το μυαλό μου και να το κάνω να τρέξει μπροστά” είχε πει ο ίδιος για τις πρώτες στιγμές μετά το ατύχημα.
Ο Αντώνης, δεν το έβαλε κάτω, ακριβώς έναν χρόνο μετά το ατύχημα ξαναμπήκε στο νερό. Είχε πάρει απόφαση να συνεχίσει να ζει.
“Είχα να επιλέξω ανάμεσα στο να είμαι αδύναμος, να κάθομαι στο σπίτι μου και να περιμένω τη μέρα που θα πεθάνω, και στο να πάω με τους δυνατούς και ό,τι και να κάνω στη ζωή μου να με δυναμώνει, να με κάνει να αντιλαμβάνομαι πιο έντονα την ίδια τη ζωή. Άλλαξε η ζωή μου, αλλά με εμψύχωνε ο ίδιος μου ο εαυτός. Εκείνες τις δύσκολες στιγμές, κάθε άνθρωπος το μόνο που έχει για να βοηθηθεί είναι ο εαυτός του. Πρέπει να υπάρχει αρχικά ο εαυτός σου για να σε βοηθήσουν στη συνέχεια η οικογένεια και οι φίλοι σου. Όπως λέω συχνά, το αριστερό μου πόδι, το πόδι της καρδιάς, είμαι εγώ στη ζωή μου. Το δεξί πόδι είναι η οικογένεια και οι φίλοι μου, αυτοί έκαναν τα «πόδια» μου που με βοήθησαν να ξανασηκωθώ” είχε δηλώσει ο ίδιος στο παρελθόν.
Ο αθλητισμός για εκείνος είναι ένα είδους ψυχοθεραπείας αφού είναι ο τρόπος που έχει για να μπορεί να ξεπερνάει τα πάντα.
Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, στην περίοδο του ατυχήματός του εκείνο που θα ήθελε να αλλάξει είναι να μην είχε προκαλέσει ποτέ τον πόνο που προκάλεσε στα αγαπημένα του πρόσωπα. Ωστόσο αυτό, όπως είχε πει έγινε και δεν αλλάζει.
Ο Αντώνης, είναι ένας άνθρωπος που αγαπά να ονειρεύεται και την ίδια αγάπη που έχει για τη ζωή και την ανάγκη για όνειρα, προσπαθεί να μεταδώσει και στα παιδιά στις επισκέψεις που κάνει κατα καιρούς στα σχολεία. Για εκείνον, τα ρήματα “περπατάω” και “προχωράω” δεν έχουν διαφορά, καθώς θεωρεί πως σημασία έχει το να πηγαίνεις μπροστά και όχι το πως τα καταφέρνεις.
Ο Αντώνης Τσαπατάκης όμως, εκτός από την επιτυχία που σημειώνει στον αθλητικό τομέα, την ίδια μεγάλη επιτυχία σημειώνει και στην προσωπική του ζωή αφού τον τελευταίο χρόνο βρίσκεται σε σχέση με την Βασιλική Ρούσσου. Οι δυο τους αν και προτιμούν να κρατούν χαμηλούς τόνους αποφεύγοντας να εκθέτουν την προσωπική τους ζωή δείχνουν να είναι πολύ ερωτευμένοι στηρίζοντας ο ένας τον άλλο σε κάθε του βήμα, με την Βασιλική Ρούσσου μάλιστα να έχει γνωρίσει και την οικογένεια του γοητευτικού Παραολυμπιονίκη.
