Ο Κωνσταντίνος Αντωνάτος γράφει για τις αμήχανες στιγμές κατά τη διάρκεια ζωντανών εκπομπών
Είναι μπερδεμένες οι σκέψεις μου, αλλά ο προβληματισμός μου είναι σαφής και μόνιμος: οδηγούμαστε σε μία συνθήκη που μπροστά στην πολιτική ορθότητα δεν μπορεί κάποιος να πει ανοιχτά αυτό που θέλει.
Για παράδειγμα, έβλεπα τον Theo Alexander στην “Κυψέλη” που προσπαθούσε να πει το προφανές για την εποχή που δεχόταν bullying στο σχολείο. Ο άνθρωπος ήθελε να πει πως μετέφερε στο σπίτι του τον προβληματισμό του για τα σχόλια που δεχόταν από τους συμμαθητές του και οι δικοί του άνθρωποι τον προέτρεψαν να το λύσει με τον τρόπο του. Μάλιστα, ο ίδιος είπε το προφανές, πως αν κάποιος από τους γονείς του ερχόταν στο σχολείο να κάνει παράπονα για ό,τι συνέβαινε, το πράγμα θα γινόταν χειρότερο. Ως εκ τούτου έπρεπε να βρει έναν τρόπο να το λύσει μόνος του. Σοκαρισμένες σχεδόν η Τζένη Μελιτά και η Δάφνη Καραβοκύρη προσπαθούσαν να του πουν πως το σωστό -κυρίως αυτό που πρέπει να ειπωθεί στην τηλεόραση- είναι ότι ένα παιδί θα πρέπει να αποτανθεί στους δικούς του ή σε έναν ειδικό για αυτές τις περιπτώσεις. Κι όμως ο άνθρωπος, που κατέθετε εκείνη την ώρα το δικό του βίωμα, δεν ήθελε να πει αυτό, αλλά τι έκανε ο ίδιος, τη δεδομένη εποχή και συνθήκη γιατί προφανώς δεν μιλάμε για το 2022 και ένα παιδί που είναι σήμερα 15 ετών. Τέλος πάντων, καταλαβαίνετε κι εσείς πως πια μπαίνουν όρια που εμένα δεν μου αρέσουν καθόλου.
Από την άλλη, έβλεπα την Άννα Φόνσου στο “Πρωινό” να λέει πως ο Λιγνάδης ήταν φίλος της, πως δεν του έβαλε Χ επειδή ξέσπασε όλο αυτό στο πλαίσιο του #MeToo και συμφώνησε με αυτό που είπε ο Λιάγκας -έξυπνα χειριζόμενος τον λόγο- πως εύχεται να είναι αθώος και να δικαιωθεί. Αυτό πήγε να το σώσει η Σκορδά, επικαλούμενη το προφανές περί δικαίου αίσθημα, λέγοντας πως υποθετικά όλοι ευχόμαστε να μην είχαν συμβεί όλα αυτά (για τα οποία κατηγορούν τον Λιγνάδη). Όμως η Άννα Φόνσου δεν είχε πει αυτό, είχε πει πως αυτός ο άνθρωπος είναι φίλος της και ελπίζει να αθωωθεί. Για τον Α ή Β λόγο η συγκεκριμένη γυναίκα αυτό ελπίζει και αυτό κατέθεσε στη συνέντευξη αυτή, ας μην πάμε να αλλάξουμε τα λόγια της για να φανούμε πιο καλοί σε μια συγκεκριμένη μερίδα του κοινού. Στην τελική εγώ δεν μπορώ να δεχθώ πως δεν είναι καν ανεκτό σε μια τηλεοπτική εκπομπή να ακουστεί ακόμα και ως υποθετικό σενάριο πως ένας διάσημος κατηγορούμενος είναι αθώος. Μάλιστα, όταν κάτι ανάλογο ειπώθηκε από τον Μιχάλη Δημητρακόπουλο, η αγαπημένη μου Φαίη αντέδρασε έντονα και είπε πως δεν είναι σωστό καν να μπαίνουμε σε συγκρίσεις.
Είναι μέσα στη μέση και η Εύη Δρούτσα που λέει το δικό της αφήγημα. Και λέει πάνω κάτω αυτό που γράφω κι εγώ σε αυτό το κείμενο, ότι πρέπει ο κόσμος του θεάματος να λέει αυτό που θέλει και στην τελική “δε χάθηκε κι ο κόσμος”. Απλά το λέει με ένα βαθιά τηλεοπτικά προκλητικό τρόπο, που σε σκαλώνει. Γιατί έτσι είναι η ίδια ως περσόνα… Όντως δεν χάθηκε αδέλφια. Αλλά ξέρετε τώρα, οι παρουσιαστές δεν το βαστάνε αυτό, να μη διαφωνήσουν, να μη φανούν καλοί και σκεπτόμενοι. Αλίμονο! Τι θα πει το twitter…
Κι όμως φίλοι μου, οι άνθρωποι, οι παρουσιαστές που έκαναν σημαία το #MeToo, έκαναν εξίσου αποδεκτή εξορισμού την καταγγελία μιας κοπέλας, φιλοξένησαν τους εκπροσώπους της, αλλά τελικά η υπόθεση μπήκε στο αρχείο με την καταγγελία να χαρακτηρίζεται ως ψευδής. Με αυτά και με αυτά λοιπόν οι εκπομπές καλούν ανθρώπους που με έναν αόρατο μανδύα τους επιτρέπουν να μιλήσουν… ως ένα σημείο, ενώ μετά προσπαθούν να τους προστατέψουν ενώ ουσιαστικά οι ίδιοι θέλουν να πουν κάτι άλλο.
Στην τελική, αν θέλουν να τα πουν όπως τα σκέφτονται, αφήστε τους να εκτεθούν. Συνέβη πολλές φορές στο “Χαμογέλα και πάλι” και τελικά είδαμε στην πράξη πως το κοινό, ακόμα και όταν φαινομενικά χοντρά πράγματα ειπώθηκαν και σόκαραν την εύθραυστη media-κή μας κοινωνία, είχε μνήμη χρυσόψαρου και τελικά δεν κράτησε κακία σε κανέναν. Και τα σήριαλ έκαναν τηλεθέαση και παραστάσεις ανέβηκαν και μπουζούκια γέμισαν και τελικά έμειναν κάποιοι να αναμασάν ένα επιχείρημα σαν μηρυκαστικά στο twitter.
Αφήστε τους ανθρώπους να πουν αυτό που θέλουν. Κι ας εκτεθούν. Αυτό το τίμημα έχει η δημοσιότητα.
