Ο αδικοχαμένος Κόμπι γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου 1978 – Ο θρύλος του NBA που θα έκλεινε τα 44 χρόνια του σκοτώθηκε μαζί με την 13χρονη κόρη του μετά από πτώση του ελικοπτέρου τους
Δύο χρόνια έχουν περάσει από τον θάνατο του Κόμπι Μπράιαντ και της κόρης του, Τζιάνα και κανείς δεν τους έχει ξεχάσει από την οικογένεια, τους φίλους και τους εκατομμύρια θαυμαστές του.
Σαν χθες, 23 Αυγούστου του 1978, γεννήθηκε ο αστέρας του αμερικανικού μπάσκετ και η σύζυγός του, Βανέσα Μπράιαντ, η οποία τον μνημονεύει συχνά στα social media, δεν θα μπορούσε να μην κάνει τη δική της ανάρτηση για την ημέρα που θα γιόρταζε τα 44α γενέθλιά του.
Μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, η Βανέσα Μπράιαντ δημοσίευσε μια φωτογραφία της μαζί με τον αθλητή από το 2009, όταν ο Κομπι Μπράιαντ κέρδισε τον 4ο τίτλο του στο ΝΒΑ και τον 1ο MVP στους τελικούς.
«Χρόνια πολλά μωρό μου. Σε αγαπώ και μου λείπεις τόσο πολύ» έγραψε στη λεζάντα.
Και η 19χρονη κόρη του, Νατάλια, έκανε τη δική της αφιέρωση για την ημέρα των γενεθλίων του πατέρα της. Ανέβασε μία φωτογραφία από τα παλιά, όταν ακόμη ήταν μικρή και παρακολουθούσε έναν αγώνα μπάσκετ στα πόδια του μπαμπά της. «Χρόνια πολλά μπαμπά» έγραψε στη λεζάντα.
Τον καλό του φίλο και συμπαίκτη δεν θα μπορούσε να ξεχάσει σήμερα ο Λεμπρον Τζέιμς. Μέσα από το δικό του προφίλ, ανέβασε ένα κοινό τους στιγμιότυπο από το παρκέ. Στη λεζάντα έγραψε: «Χρόνια πολλά στον ένα και μοναδικό Black Mamba».
Το άδοξο τέλος του «Black Mamba» και της 13χρονης κόρης του
Ήταν Κυριακή 26 Ιανουαρίου του 2020 όταν ο Κόμπι Μπράιαντ και η κόρη του, Τζιάνα, επιβιβάστηκαν στο ελικόπτερο παίρνοντας έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Στο ελικόπτερο επέβαιναν άλλα εφτά άτομα, με προορισμό το Μπέρμπανκς της Καλιφόρνια.
Τόσο ο καιρός όσο και η ίδια η μοίρα δεν ήταν με το μέρος τους. Η πυκνή ομίχλη δεν άφησε πολλές επιλογές στον πιλότο, ο οποίος αποφάσισε να ακολουθήσει το ένστικτο και την εμπειρία του, καθώς είχε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν την ίδια διαδρομή.
Ωστόσο, η ορατότητα εξακολουθούσε να παραμένει αρκετά περιορισμένη και δεκαπέντε λεπτά συνεχόμενων κύκλων αργότερα, το ελικόπτερο προσέκρουσε σε έναν λόφο με μια εκκωφαντική έκρηξη να αφαιρεί τη ζώη από τους επιβάτες.
Στο άκουσμα της είδησης ότι o «Black Mamba», όπως αποκαλούσαν τον Μπράιαντ, είχε φύγει από τη ζωή, σκορπίζοντας απέραντη θλίψη όχι μόνο τον κόσμο του αθλητισμού αλλά ολόκληρο τον πλανήτη. Ήταν το θέμα των ημερών και τα πλάνα από τους σταρ του NBA να θρηνούν με λυγμούς είχαν «πλυμμηρίσει» τα social media.Ο Λεμπρόν Τζέιμς ξέσπασε σε κλάματα κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο που μετέφερε τους Λος Άντζελες Λέϊκερς. «Δεν ήμουν έτοιμος. Φίλε κάθομαι εδώ και προσπαθώ να γράψω κάτι σε αυτή την ανάρτηση, αλλά κάθε φορά που προσπαθώ, αρχίζω να κλαίω αφού σκέφτομαι εσένα» είχε γράψει σε ανάρτησή του ο Τζέιμς.
Το συγκινητικό «αντίο» στο μπάσκετ – «Ήμουν ένα εξάχρονο παιδί που σε αγάπησε έντονα»
Πέντε χρόνια πριν το μοιραίο ταξίδι με την κόρη του, εξέφρασε τα συναισθήματα του με μια συγκινητικη επιστολή, αποχαιρετώντας το μπάσκετ.
«Αγαπημένο μου μπάσκετ, Από τη στιγμή που φόρεσα τις κάλτσες του πατέρα μου και ξεκίνησα νοητά να εκτελώ νικητήρια σουτ στο θρυλικό Western Forum, ήξερα πως ένα πράγμα ήταν αληθινό. Σε ερωτεύθηκα. Σε αγάπησα τόσο, που σου έδωσα τα πάντα. Το μυαλό και το κορμί μου, το πνεύμα και την ψυχή μου. Ήμουν ένα εξάχρονο παιδί που σε αγάπησε έντονα.
Δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει τρέχοντας από αυτό. Έτρεξα πάνω κάτω σε κάθε παρκέ για να κυνηγήσω κάθε μπαλιά. Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου γιατί μου προσέφερες πολλά περισσότερα. Έπαιξα με ιδρώτα και με πόνο, όχι μόνο επειδή η πρόκληση με καλούσε, αλλά κι επειδή ΕΣΥ με φώναζες. Έκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο ζωντανός, όσο εσύ με άφησες να νιώσω. Έδωσες σε ένα εξάχρονο παιδί το Laker Dream και για πάντα θα σε αγαπώ.
Όμως, δεν μπορώ να σε αγαπώ τόσο αρρωστημένα για πολύ ακόμα. Αυτή τη χρονιά, είναι ό,τι μου έχει απομείνει για να σου δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα, το μυαλό μου θα το διαχειριστεί, όμως το σώμα μου ξέρει πως ήρθε η στιγμή να πω αντίο. Και είμαι εντάξει. Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις. Θέλω να το γνωρίζεις τώρα, ώστε και οι δυο να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας απόμεινε. Τα καλά και τα άσχημα. Δώσαμε ο ένας στον άλλο όσα είχαμε.
Γνωρίζουμε και οι δυο, πως ό,τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις γυρισμένες κάλτσες, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία και τα πέντε δευτερόλεπτα. Η μπάλα είναι στα χέρια μου. 5… 4… 3… 2… 1
Πάντα θα σε αγαπώ, Κόμπι».
