Πίσω από τον πιο Instagrammable χώρο της Αθήνας κρύβεται μία απρόσμενα νέα γυναίκα. Στα 31 της, είναι μοντέλο, εστεμμένη καλλιστείων, επιχειρηματίας και η αυτοδίδακτη μάνατζερ που τώρα πια καλούν οι πολυεθνικές για να τους οργανώσει τα projects.
Από την πρώτη στιγμή που άνοιξε στο Μοναστηράκι πριν από δύο χρόνια, έγινε viral. Oλοι ήθελαν να φωτογραφηθούν στο μοναδικό flower café της Αθήνας και πολύ σύντομα οι ουρές έφταναν μέχρι την Ερμού. Το «Ellyz» μεγάλωσε, επεκτάθηκε και στο απέναντι μαγαζί, άνοιξε στο Χαλάνδρι και στη Γλυφάδα, απέκτησε δικό του παρασκευαστήριο και σήμερα είναι μία μικρή αυτοκρατορία από ανθισμένες μπουκαμβίλιες.
Πίσω απ’ όλα αυτά δεν βρίσκεται μία μεγάλη εταιρεία, μία ομάδα διακοσμητών, ένα σύστημα που να στηρίζει την υπερπαραγωγή του ροζ και των λουλουδιών, αλλά η 31χρονη Ευτυχία Λαζάρου. Η οποία ονειρεύτηκε το «Ellyz», αποφάσισε να το κάνει πραγματικότητα και στην πορεία οργάνωσε μία εταιρεία με δικά της κεφάλαια που άντλησε από τις άλλες της δραστηριότητες, χωρίς σπουδές management, μόνο με την προσπάθεια και τη φαντασία της.
Το κατόρθωμα ακούγεται ακόμα πιο εντυπωσιακό αν αναλογιστεί κανείς ότι η Ευτυχία είναι μοντέλο με καριέρα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με διάκριση στα καλλιστεία (αναπληρωματική Σταρ Ελλάς το 2012) και με 55.000 followers στο Instagram, ιδιότητες που σημαίνουν ότι θα μπορούσε να βρει λιγότερο σύνθετους τρόπους για να βιοποριστεί.
Φαίνεται όμως πως η επιχειρηματικότητα είναι στο DNA της και πως εκείνο που την ενδιέφερε από το μόντελινγκ ήταν ν’ αποταμιεύσει το δικό της κεφάλαιο. Eτσι, αφού εργάστηκε περιστασιακά από βοηθός οδοντιάτρου μέχρι υποδοχή σε club, δοκίμασε την τύχη της στα καλλιστεία.
«Hταν μια ωραία εμπειρία που μου άνοιξε πολλές πόρτες για δουλειές αργότερα και κυρίως ένα πολύ σημαντικό ταξίδι στον παγκόσμιο διαγωνισμό ομορφιάς στην Κίνα. Εκεί έμεινα έναν μήνα και μου ήρθε η ιδέα να εισάγω τεχνητές βλεφαρίδες. Oπότε έψαξα, βρήκα πώς θα το κάνω και όταν γύρισα στην Ελλάδα πήγα στον λογιστή και ίδρυσα την πρώτη μου εταιρεία. Το κεφάλαιό μου ήταν κάποια χρήματα που είχα βγάλει από το μόντελινγκ. Ονομαζόταν Felicia Beauty, την έχω ακόμα, και πουλάω βλεφαρίδες μέσω eshop. Τα πρώτα κουτιά τα τυλίγαμε με τη μαμά μου πάνω στο κρεβάτι μου. Μετά νοίκιασα έναν χώρο κοντά στο σπίτι μου στο Περιστέρι και τώρα πια κάνω και χονδρική, στέλνω και στο εξωτερικό».
Η Ευτυχία είχε πάντα πρωτότυπες ιδέες. Το επόμενο βήμα της ήταν ένα κατάστημα στην παλιά πόλη της Ρόδου που πουλούσε μόνο «μικρά πλαστικά παπάκια κάθε είδους. Είχα δει ένα τέτοιο μαγαζί στη Βαρκελώνη και θεώρησα ότι έλειπε από το νησί. Πράγματι, πήγε τέλεια. Μπορεί να πουλούσα και χίλια την ημέρα. Μετά ήρθε η καραντίνα, έκλεισε η παλιά πόλη και όταν ξανάνοιξε αλλάξαμε το εμπόρευμα και βάλαμε ρούχα». Τα παπάκια, όσο κι αν ακούγονται ταπεινά σαν κόνσεπτ, ήταν ο λόγος που έκανε την Ευτυχία να αναζητήσει χώρο στο Μοναστηράκι και να εμπνευστεί ένα καφέ δίπλα τους.
«Επειδή είχα δει τα flower café στο Λονδίνο και το Λος Αντζελες, ήθελα να κάνουμε ένα τέτοιο στην Αθήνα. Οι δικοί μου έλεγαν ότι θα είναι πολύ κοριτσίστικο, ότι δεν θα έρχονται άνδρες, αλλά εγώ πίστευα πως ένας ωραίος χώρος που είναι ανθισμένος όλο τον χρόνο θα τους έκανε όλους να θέλουν να έρθουν. Ετσι ξεκινήσαμε το “Ellyz” χωρίς να έχει κανείς μας σχέση με την εστίαση, μαζί με τον αδελφό μου που ήταν καπετάνιος και τον σύντροφό μου που ήταν πολιτικός μηχανικός».
Οταν δίνεις τον πρώτο λόγο στις γυναίκες σε μία επιχείρηση, τότε είσαι σε καλό δρόμο, πιστεύει η Ευτυχία. «Εχω εμπιστοσύνη στη γυναικεία επιχειρηματικότητα και ακόμη περισσότερο αν πρόκειται για παροχή υπηρεσιών σε φαγητό και γλυκό. Εγώ, για παράδειγμα, δεν είχα ξαναεργαστεί ποτέ σε αυτόν τον τομέα, αλλά ήξερα ακριβώς ποιο πιάτο έπρεπε να βγάλουμε, πώς έπρεπε να παρουσιαστεί, πώς ήθελα τη συσκευασία. Ασχολήθηκα με τη διακόσμηση, πήγα στην Ιταλία για να βρω τα σωστά λουλούδια, δεν μπήκε καν interior designer. Ηθελα να κυριαρχεί η μπουκαμβίλια γιατί την αγαπώ πολύ και τη βλέπουμε παντού στην Ελλάδα. Στην αρχή τα γλυκά μας έρχονταν από εργαστήρια, αλλά δεν μας κάλυπτε η ποιότητα. Οπότε φτιάξαμε το δικό μας παρασκευαστήριο. Είμαι αδιαπραγμάτευτη στην ποιότητα. Για να έχεις διάρκεια δεν αρκεί να προσφέρεις ένα όμορφο περιβάλλον όπου ο πελάτης θα βγάλει μια φωτογραφία. Δεν θα επιστρέψει για τη φωτογραφία»
Ωστόσο, αυτό που έκανε το καφέ γνωστό ήταν ακριβώς αυτή η ιδιότητά του, το ότι ήταν τόσο φωτογενές. «Ηταν η βασική μου αρχή: έπρεπε τα πάντα μέσα στο καφέ να είναι φωτογραφήσιμα. Το φλιτζανάκι του καπουτσίνο, το μαξιλάρι του καναπέ, ακόμα και οι τουαλέτες έπρεπε να είναι τόσο εντυπωσιακές ώστε να θέλεις να τα ανεβάσεις όλα σε στόρι. Αποτελεί τη βάση της επιτυχίας για κάθε παρόμοιο πρότζεκτ σήμερα, τα πάντα πρέπει να δείχνουν ελκυστικά στο Instagram. Μέσα σε μία εβδομάδα από την ημέρα που άνοιξε, οι φωτογραφίες του “Ellyz” ήταν παντού, χωρίς να έχω κάνει διαφήμιση. Τώρα σκέφτομαι να το εξελίξω και σε άλλες πλατφόρμες, και η αλήθεια είναι ότι η προώθηση στα σόσιαλ δεν έχει ταβάνι. Μου αρέσει πολύ το μάρκετινγκ και αν γύριζα τον χρόνο πίσω θα ήθελα να το σπουδάσω. Στην πραγματικότητα, βέβαια, πιστεύω ότι δεν σπουδάζεται. Ή το έχεις μέσα σου ή δεν το έχεις. Αν προσφέρεις κάτι ποιοτικό και κάνεις σωστές κινήσεις, δύσκολα θα αποτύχεις».
Η έννοια του επιχειρηματικού κινδύνου δεν την τρομάζει. Ολες οι επιχειρηματικές κινήσεις της απέδωσαν. «Ναι, όλες. Και να σου πω κάτι, όλες έγιναν με ρίσκο, χωρίς να υπάρχει γνώση, μόνο με το ένστικτο και τον ενθουσιασμό. Εχω την ιδέα και λέω εντάξει, θα το δούμε στην πορεία τι θα γίνει. Θυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν γεννήθηκε κανείς γνωρίζοντας, ότι πρέπει να δοκιμάσεις για να μάθεις. Συχνά με ρωτάνε “πες μας από πού να ξεκινήσουμε”. Το μόνο που απαντάω είναι “κάν’ το, γιατί αν δεν το κάνεις, δεν θα μάθεις ποτέ τι θα γινόταν”. Σε κάθε νέα εταιρεία ξέρω ότι θα ρίξω όλα μου τα χρήματα και θα ζοριστώ. Μέσα μου όμως είμαι σίγουρη ότι θα πάει καλά. Από την άλλη, δεν φοβάμαι να εργαστώ. Ακόμη κι αν όλα πάνε στραβά, ξέρω ότι μπορώ να κάνω μία δουλειά με το μόντελινγκ ή με το Instagram και να έχω αμέσως κάποια έσοδα».
Με αυτή τη συνειδητοποιημένη στάση ζωής, η Ευτυχία καταφέρνει να κοιμάται κάθε βράδυ από τις 11, να ετοιμάζει τον γάμο της και να σχεδιάζει τα επόμενα ταξίδια της. «Τα καλοκαίρια θέλω να τα περνάω στην Ελλάδα, δεν τη συγκρίνω με κανένα μέρος του κόσμου. Τον υπόλοιπο χρόνο μού αρέσει πολύ να ταξιδεύω στο εξωτερικό, γιατί κάθε φορά γυρίζω με νέες ιδέες».
Αγαπημένος προορισμός; «Η Κοστιέρα Αμαλφιτάνα, το Ποζιτάνο, το Κάπρι». Μα, δεν έχει πολύ κόσμο και φασαρία; «Οχι, νοικιάζουμε σκάφος και επισκεπτόμαστε τα χωριά από τη θάλασσα, οπότε είναι τέλεια». Αυτό, λοιπόν, σημαίνει επιτυχία: να προσφέρεις στον εαυτό σου τη ζωή που θέλεις. «Ναι, είμαι περήφανη που έχω φτιάξει ό,τι έχω φτιάξει ξεκινώντας μόνη μου από το μηδέν. Δεν μου χαρίστηκε τίποτα, δεν βρήκα τίποτα έτοιμο. Γι’ αυτό ξέρω ότι μπορώ και να τα ξανακάνω όλα από την αρχή».
