Γεωργία Καλτσή: Η αθλήτρια της ξιφασκίας σε αμαξίδιο παίρνει το βάπτισμα του πυρός ως ηθοποιός

Τα ελληνικά media τρέμουν τη διαφορετικότητα. Ισα-ίσα προτιμούν να μηρυκάζουν τα στερεότυπα. Γι’ αυτό και το γεγονός ότι η Γεωργία Καλτσή βρίσκεται στις σελίδες ενός περιοδικού, μιλά για ένα αυτοκινητικό ατύχημα που πριν από οκτώ χρόνια τής άλλαξε τη ζωή και εξιστορεί πώς στα 21 της αναγκάστηκε να στήσει τη ζωή της από την αρχή πάνω και γύρω από ένα αμαξίδιο, είναι από μόνο του επιτυχία. Ακόμα μεγαλύτερη ευτυχία είναι ότι το κορίτσι που όλη η Ελλάδα θυμάται ως επιζήσασα ενός τρομακτικού τροχαίου στη λεωφόρο Κηφισίας τον Μάρτιο του 2015 πρωταγωνιστεί στη σειρά μυθοπλασίας «Στα 4». Δηλαδή στο νέο σίριαλ της πλατφόρμας ΑΝΤ1+ με κεντρική ηρωίδα τη Στέλλα, μια νεαρή γυναίκα που έγινε ανάπηρη ανήμερα των γενεθλίων της και αναθεωρεί εν μια νυκτί ολόκληρη τη ζωή της. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει ιδανικότερη ενσάρκωση της ηρωίδας από τη Γεωργία Καλτσή, έναν άνθρωπο ουσιαστικά θετικό, πυρηνικά αισιόδοξο και ταγμένο, όπως λέει, να σπάει τα ταμπού και τα στερεότυπα. Δηλαδή αληθινά επιδραστικό. Η Γεωργία δεν επιτρέπει στη ζωή να της ξεγλιστρήσει από τα χέρια. Και γι’ αυτό δεν ευθύνονται οι 24  ημέρες που έμεινε σε κώμα. Ετσι γεννήθηκε. Και, κυρίως, έτσι αποφάσισε: να μην προδώσει τον εαυτό της ακόμα και όταν τα προγνωστικά ήταν συντριπτικά εναντίον της.

GALA: Καταλαβαίνω ότι βρίσκεσαι διαρκώς σε κίνηση.
ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΛΤΣΗ: Ναι, μόλις γύρισα από τη λαϊκή αγορά. Είχα πάει να αγοράσω μπρόκολο. Βρίσκομαι πάντα κάπου. Κάνω πρωταθλητισμό στην εθνική ομάδα Ξιφασκίας με Αμαξίδιο -αυτή την περίοδο κυνηγάμε την πρόκριση για τους Παραολυμπιακούς του Παρισιού- και παίζω καθημερινά μπάσκετ με αμαξίδιο. Μετά το τροχαίο ήταν απόφασή μου να μείνω πολύ ενεργή.

G.: Και να καταρρίψεις τα στερεότυπα;
Γ.Κ.: Η αλήθεια είναι ότι βρίσκω πάντα μια ευκαιρία να περάσω τα σωστά μηνύματα. Για παράδειγμα, ότι είναι λάθος να χρησιμοποιούμε τους όρους «άτομα με ειδικές ανάγκες» ή «άτομα με ειδικές ικανότητες». Μακάρι να ήμουν ο Ironman. Είναι ο αγαπημένος μου ήρωας της Marvel. Ειδική ανάγκη είναι ότι πίνω τον καφέ μου με μαύρη ζάχαρη και κανέλα. Αυτή είναι μια ειδική ανάγκη που έχω ως άτομο. Οτι κινούμαι με ρόδες και θέλω να πάω τουαλέτα είναι ειδική ανάγκη; Εσύ όταν θέλεις να πας τουαλέτα είναι ειδική ανάγκη; Απλώς σ’ εμάς το κάνουν πιο δύσκολο λόγω της μη προσβασιμότητας εκεί έξω. Νομίζω ότι ως κοινωνία κάπως αναζητάμε άφεση αμαρτιών με αυτούς τους όρους.

G.: Σε ενοχλούν αυτοί οι αφορισμοί;
Γ.Κ.: Καθόλου. Εχω γεννηθεί στη δεκαετία του ’90 κι έχω μεγαλώσει με τα ίδια δεδομένα. Να λέμε αναπηρία, να λέμε καροτσάκι, να φανταζόμαστε ότι ανάπηρος είναι αυτός που τον σπρώχνει κάποιος άλλος γιατί μόνος του είναι ανίκανος να κάνει οτιδήποτε. Ξέρεις τι έχω συνειδητοποιήσει; Οτι η ζωή μας είναι πολύ επηρεασμένη από τη μόδα. Αν κάτι υπάρξει πρώτα στη μόδα, γίνεται πολύ πιο εύκολα αποδεκτό από την κοινωνία. Ηρθε, για παράδειγμα, η Καγιά και είπε ένα diversity και την επόμενη μέρα βρέθηκαν άνθρωποι που πρόβαλαν τη διαφορετικότητά τους. Ευτυχώς που βρέθηκε κι εκείνη και το είπε.

G.: Πριν από το ατύχημα ήσουν το ίδιο ευαισθητοποιημένη;
Γ.Κ.: Από μικρή ήθελα να υποστηρίζω κοινωνικές ομάδες που ήταν πιο «αδύναμες» ή που θεωρούνταν παράταιρες. Δεν θεωρούσα ποτέ ταμπού το να είσαι μαύρος ή Αλβανός ή Τούρκος ή να σου λείπει ένα πόδι ή ένα χέρι. Ξέρεις, σκατόψυχους ανθρώπους θα βρεις και στο αμαξίδιο. Οπως θα βρεις και όρθιους. Πάντα μου άρεσε να σπάω ταμπού. Και μου έβγαινε ένα είδος προστασίας. Με το που έβλεπα κάτι να πηγαίνει λάθος, ζοριζόμουν και ήθελα να παρέμβω. Στη Ναύπακτο ήξερα έναν άνθρωπο που ήταν σε αναπηρικό αμαξίδιο από τροχαίο, είχε νυχτερινά μαγαζιά, ήταν αυτόνομος, οδηγούσε, κυκλοφορούσε, έκανε οικογένεια, έκανε παιδί. Είχα ένα παράδειγμα. Ετσι όταν επανήλθα από το ατύχημα σκέφτηκα ότι αυτό στη ζωή μου ήρθε για κάποιον λόγο. Εγιναν τόσα πολλά κι εγώ χτύπησα τόσο όσο να βρίσκομαι σε αμαξίδιο, να έχω την αίσθηση του σώματός μου, να μπορώ να είμαι ενεργή και αυτόνομη. Από την ώρα που ξύπνησα, με το που είδα το χάος που είχε προκληθεί, αποφάσισα ότι δεν θα με άφηνα ποτέ να μείνω πίσω. Πάντα έλεγα ότι μια ολόκληρη ζωή δεν μου φτάνει για να κάνω όσα θέλω. Και συνέχισα να το λέω.

G.: Ακόμα και όταν σε ενημέρωσαν ότι είχες υποστεί παράλυση;
Γ.Κ.: Το ήξερα ότι είχα υποστεί παράλυση. Μου είχαν εξηγήσει οι γιατροί τι είχε γίνει και τι μπορούσα να περιμένω. Πίστευα όμως από την αρχή ότι μπορούσα να ζήσω πολύ καλύτερα από αυτό που μου έλεγαν. Εκείνο που με ένοιαζε ήταν να βγω όσο το δυνατό γρηγορότερα από το νοσοκομείο και μετά να κάνω ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να ζήσω κανονικά. Αμέσως μετά το ατύχημα ήμουν η μόνη από τους τέσσερίς μας που είχα τις αισθήσεις μου. Και η μόνη που θα μπορούσα στην πραγματικότητα να μας βοηθήσω. Ομως εκείνη τη στιγμή προέκυψε η παράλυση. Είχα σπάσει τη σπονδυλική στήλη και τον θώρακά μου. Ομως δεν είχα χάσει την αίσθηση του σώματός μου. Γι’ αυτό εκείνη τουλάχιστον τη στιγμή και δεν σκέφτηκα ότι είχα παραλύσει. Αυτό ήταν, όπως έμαθα αργότερα, το νωτιαίο σοκ. Προσπάθησα να σηκωθώ τρεις φορές, αλλά δεν τα κατάφερα.

G.: Φύλακας-άγγελος;
Γ.Κ.: Ηταν ο οδηγός ενός ταξί που είδε τους καπνούς από την πυρκαγιά του αυτοκινήτου, έκανε αναστροφή και ήρθε από πάνω μου. Ηταν δίπλα μου και μου έδινε κουράγιο μέχρι τη στιγμή που με πήρε το ασθενοφόρο. Οταν ξύπνησα μετά το κώμα στο νοσοκομείο, μίλησα γι’ αυτόν. Αλλά δεν τον είχε δει κανείς, δεν φαινόταν από τους καπνούς ούτε στις κάμερες ασφαλείας της τράπεζας. Μου έλεγαν ότι ήταν παραίσθηση από τον φόβο ή το σοκ. Ακόμα και ότι ήταν μετενσάρκωση αγγέλου για να μου δώσει δύναμη. Πίστευαν ότι τα είχα χάσει. Ομως τελικά ήμουν απλώς ρεαλίστρια. Οταν μετά από ενάμιση μήνα πήρα το κινητό μου στα χέρια μου, ξεκίνησα να απαντάω στα μηνύματα. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν με είχε βρει και είχε στείλει να δει πώς αναρρώνω. Μέχρι και σήμερα έχουμε επικοινωνία με τον συνονόματο που ήταν εκεί και μου κρατούσε το χέρι στην πιο δύσκολη φάση της νύχτας.

G.: Στην περίοδο της αποκατάστασης υπήρξε κάποιος άνθρωπος που θεωρείς ότι σε καθόρισε;
Γ.Κ.: Ο Παραολυμπιονίκης Μάκης Καλλαράς. Μία από τις νοσηλεύτριες στο κέντρο αποκατάστασης βρήκε το τηλέφωνό του και μου το έδωσε. Προηγουμένως δεν ήξερα ότι υπήρχε σε αυτόν τον κόσμο. Του τηλεφώνησα, του εξήγησα τι είχε γίνει, ζήτησα τη βοήθειά του για το αμαξίδιο κι έτσι γνωριστήκαμε. Ηρθε με την Porsche του, έβγαλε το αμαξίδιό του, ήταν ένας τύπος γαμάτος. Είπα τότε «επιτέλους, θα δουν οι δικοί μου ένα παράδειγμα που φοβούνται να το σκεφτούν». Ετρεμαν το γεγονός ότι θα έμπαινα ξανά ενεργά στη ζωή μόνη μου. Με τον Μάκη κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Και, όπως προέκυψε από τη συζήτηση που κάναμε, χτυπήσαμε και οι δύο την ίδια ημέρα με διαφορά 21 χρόνων. Είμαστε πια οικογένεια, παίζουμε μπάσκετ, κάνουμε ωφέλιμα πράγματα, με μύησε στον εθελοντισμό. Είναι ο άνθρωπος που μου άλλαξε τη ζωή. Μου έδωσε το παράδειγμα να ξαναζήσω τη ζωή που ζούσα πριν.

G.: Αλήθεια, αναρωτιέσαι ποτέ «γιατί σ’ εμένα»;
Γ.Κ.: Δεν το έχω πει ποτέ. Μέσα σε όλο αυτό το χάος που ζήσαμε -μην ξεχνάμε ότι στο ατύχημα «έφυγε» ο φίλος μας ο Αποστόλης- ένιωσα ευγνώμων. Είμαι ερωτευμένη με τη ζωή. Και τι σημαίνει «γιατί σ’ εμένα;». Γιατί «όχι σ’ εμένα» και «ναι σε κάποιον άλλο»; Ιδιες πιθανότητες έχουμε όλοι οι άνθρωποι να μας συμβεί ή να μη μας συμβεί. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει και όχι να έχω ακόμα μία ευκαιρία στη ζωή.