Πρίγκιπας Χάρι: Η ψυχολογική «κατάρρευση» μετά το Αφγανιστάν- «Κανένας δεν μπορούσε να βοηθήσει»

Πώς η θητεία του «πυροδότησε» το τραύμα από την απώλεια της μητέρας του

Ο πρίγκιπας Χάρι περιέγραψε την ψυχολογική «κατάρρευση» που βίωσε επιστρέφοντας από τη θητεία του στο Αφγανιστάν, το 2013.

Το δυσκολότερο για εκείνον, ήταν πως «κανένας γύρω μου δεν μπορούσε να βοηθήσει», είπε ο πρίγκιπας Χάρι στη νέα σειρά- ντοκιμαντέρ στο Netflix για τους Invictus Games και εξήγησε πως αυτό πυροδότησε το τραύμα από την απώλεια της μητέρας του, πριγκίπισσας Νταϊάνα, όταν εκείνος ήταν 12 ετών.

«Η απώλεια της μητέρας μου σε τόσο νεαρή ηλικία ήταν ένα τραύματα που είχα, το οποίο δεν αντιλήφθηκα ποτέ πραγματικά. Δεν συζητήθηκε ποτέ, δεν μίλησα για αυτό και το κατέπνιξα όπως θα έκαναν οι περισσότεροι νέοι», σημείωσε. Το «χάος» αυτών των καταπιεσμένων συναισθημάτων απελευθερώθηκε αργότερα, εξήγησε.

«Δυστυχώς, για τους περισσότερους από εμάς, η πρώτη φορά που σκέφτεσαι πραγματικά την ψυχοθεραπεία είναι όταν βρίσκεσαι ξαπλωμένος στο πάτωμα, σε εμβρυακή στάση, πιθανότατα ευχόμενος να το είχες αντιμετωπίσει νωρίτερα», εξομολογήθηκε ο πρίγκιπας Χάρι.

«Δεν είχα την υποστηρικτική δομή, το δίκτυο ή τις συμβουλές ειδικών για να αναγνωρίσω τι πραγματικά μου συνέβαινε», ανέφερε ακόμη. Η απώλεια της μητέρας του, περιέγραψε, τον άφησε «χωρίς συναίσθημα. Ήμουν ανίκανος να κλάψω, να νιώσω, δεν το ήξερα τότε».

Πρίγκιπας Χάρι: Δεν είχα υποστήριξη για τα «αόρατα τραύματά μου»
Ο πρίγκιπας Χάρι πήγε δύο φορές στο Αφγανιστάν. Την πρώτη φορά, το 2008, γύρισε νωρίτερα στη Βρετανία, όταν δημοσίευμα αποκάλυψε την παρουσία του στην εμπόλεμη ζώνη. Επέστρεψε για δεύτερη θητεία, που διήρκεσε τέσσερις μήνες, έως τον Ιανουάριο του 2013.

Το νέο ντοκιμαντέρ, με τίτλο «Heart of Invictus» αφορά την ιστορία της αθλητικής διοργάνωσης που αποτέλεσε έμπνευση του πρίγκιπα Χάρι, στην οποία μετέχουν μέλη των ένοπλων δυνάμεων που έχουν τραυματιστεί στο καθήκον. Εξήγησε ότι ήθελε οι Invictus Games να αποτελέσουν ένα «δίχτυ ασφαλείας» για τους βετεράνους, επειδή ο ίδιος δεν είχε υποστήριξη ή κατανόηση για τα δικά του «αόρατα τραύματα».

Ακόμη, υπογράμμισε ότι πρέπει να εξαλειφθεί το στίγμα της συζήτησης για την ψυχική υγεία. «Όσο περισσότερο κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν άβολα, τόσο πιο πολύ πρέπει να το συζητάμε», επεσήμανε.