Αποκαλυπτική η «Ιουλία» σε νέα της συνέντευξη στο YOU
Σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει αέρινη και εύθραυστη, όμως στην συνέχεια η έντονη προσωπικότητά της και το φλογερό ταμπεραμέντο της, σβήνουν μεμιάς τις πρώτες εκτιμήσεις… Πληθωρική στον λόγο της, χειμαρρώδης, δυναμική αλλά και ξεκάθαρη όταν παραδέχεται τα λάθη της και τα πάθη της, μια γυναίκα που κινείται σε γρήγορους ρυθμούς για να κερδίσει χρόνο και που μαζί της δεν καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος… Η Αντιγόνη Κουλουκάκου στη «Γη της Ελιάς» του MEGA μιλάει με την ελληνοιταλική προφορά της για δύσκολες στιγμές που έμειναν στο παρελθόν, αλλά και για την επιθυμία της να υιοθετήσει ένα παιδί.
Η εξομολόγηση της Αντιγόνης Κουλουκάκου
«Μαύρες μέρες» δεν έχεις ποτέ;
Φυσικά και έχω και όταν συμβαίνει μπορεί και να μην φύγω καθόλου από το κρεβάτι μου και να καθίσω κλεισμένη 2 μέρες στο δωμάτιό μου. Άλλες φορές μπορεί να έχω γυρίσει από την δουλειά με κλάματα γιατί έχει συμβεί κάτι που να με έχει στενοχωρήσει. Εννοείται πως τα έχω κάνει όλα αυτά, όμως πιστεύω ότι κάθε αυγή είναι και ένα νέο ξεκίνημα. Στο σπίτι μου ξυπνάω με φως, δεν έχω παντζούρια, έχω μόνο κουρτίνες, αρνούμαι το σκοτάδι, θέλω να ζω στο φως.
Έχεις πάει ποτέ σε ψυχολόγο;
Με είχαν πάει μικρή, σε μεγάλη ηλικία δεν έχω πάει ποτέ, ούτε σε ψυχολόγο ούτε σε ψυχίατρο. Δεν ξέρω εάν κάτι μέσα μου αμύνεται, βρίσκω δικαιολογίες ότι δεν προλαβαίνω, προσπαθώ πάντως όμως να αυτοβελτιώνομαι. Άλλωστε πιστεύω ότι εμείς οι ηθοποιοί υποφέρουμε – όχι ότι πρέπει κάποιος να γίνεται ηθοποιός για να λύσει τα ψυχολογικά του – η υποκριτική όμως είναι μια ωραία ανάλυση του εαυτού μας αφού πολλές φορές υπερβαίνουμε τα όριά μας.
Ένα παιδί θα ήθελες να υιοθετήσεις;
Ναι γιατί όχι; Παλιά έλεγα εάν δεν μπορούσα να κάνω εγώ παιδιά δεν θα είχα πρόβλημα να υιοθετήσω, απεναντίας με χαρά. Απλώς στην Ελλάδα, κάποτε ήταν πολύ δύσκολο, τώρα είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα θέλω να πιστεύω. Όπως και να έχει θαυμάζω ακόμα περισσότερο τις γυναίκες που απλά υιοθετούν, δεν έχει σημασία αν μπορούν η όχι γιατί πάντα θα είναι μάνες.
