Τα τελευταία του λόγια πριν πεθάνει σε ένα χαρτί
Το γράμμα του Άκη Τσοχατζόπουλου στον γιο του
«Παιδί μου, γεννήθηκες στον κόσμο με οδηγίες. Ξέρω πως έχω κάνει λάθη στην πορεία και λυπάμαι γι’ αυτά. Απέχω πολύ από το να είμαι ο τέλειος γονιός. Όμως έκανα τα πάντα, ό,τι καλύτερο μπορούσα για σένα. Αυτά τα λάθη έγιναν από έλλειψη κατανόησης κι όχι από έλλειψη αγάπης, γιατί από την πρώτη στιγμή που ήρθες στη ζωή μου, ήξερα πως θα σε αγαπούσα με όλο μου το είναι. Σε αγαπάω πιο πολύ από ό,τι μπορείς να φανταστείς. Τώρα και για όλη την αιωνιότητα.
Παιδί μου, όποιο κι αν είναι το ταξίδι που θα σε πάει η ζωή, προσεύχομαι να είσαι πάντα ασφαλής και να απολαύσεις τη διαδρομή. Και ποτέ μα ποτέ να μην ξεχνάς τον δρόμο που θα σε επιστρέψει πίσω στο σπίτι σου. Ο μπαμπάς σου».
Η εξομολόγηση της Βίκυς για την απώλεια της συζύγου της
Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο «Secret» και στην Σάσα Σταμάτη παραχώρησε η Βίκυ Τσοχατζοπούλου, έναν χρόνο και τρεις µήνες από την απώλεια του συζύγου της, Άκη Τσοχατζόπουλου. Η ίδια μίλησε για τον θάνατο του συζύγου της και το πώς βιώνει το βαρύ πένθος, ενώ πριν μερικές μέρες αναφέρθηκε και στο κουτί δωρεών στην Κιβωτό του Κόσμου στην κηδεία του.
Είναι ομολογουμένης η πρώτη φορά που η Βίκυ Σταµάτη εκφράζει τα συναισθήµατά της αλλά και τον πόνο που της έχει προκαλέσει η απώλεια αυτή. Την ίδια στιγμή, μάλιστα, η ίδια µίλησε για την επιθυµία της να δικαιωθεί ο εκλιπών σύζυγός της.
«Το ψυχικό αποτύπωµα που προκάλεσαν o εγκλεισµός, οι συµφορές, τα βασανιστήρια, οι ασθένειες του Ακη, η εγκατάλειψη, η προδοσία και, τέλος, ο χαµός του ήταν και είναι η αιτία της διαιώνισης µιας δυσάρεστης συνθήκης, η οποία για όλο αυτό το διάστηµα ουσιαστικά µε είχε ακινητοποιήσει.
Η στεναχώρια, ο φόβος, η αβεβαιότητα, η ανέχεια, η ευσυγκινησία, η διαταραχή στον ύπνο, η απόσυρση του εαυτού µου και πολλές απαισιόδοξες σκέψεις… Η αδυναµία µου να αποδεχτώ τη νέα πραγµατικότητα (την απώλεια-φυγή του άνδρα µου). Ολοι κάποια χρονική στιγµή στη ζωή µας θα βιώσουµε την απώλεια ενός αγαπηµένου προσώπου, φυσικός νόµος της ζωής. Η αντίδραση του ψυχισµού µου στη δυσάρεστη αυτή συνθήκη είναι το πένθος. Το πένθος που βιώνω χαρακτηρίζεται από εκείνο το επώδυνο και βαρύ συναίσθηµα που επιµένει, ριζώνει και ανακυκλώνει έναν βαθύ ψυχικό πόνο. Το πένθος αναβιώνει το τραύµα της απώλειας, εγκλωβίζει τον ψυχισµό και επηρεάζει δυνητικά την καθηµερινότητά µου, την καθηµερινότητά µας. Πένθος µπορούµε να βιώσουµε ή να εκδηλώσουµε έπειτα από οποιαδήποτε δυσάρεστη απώλεια συµβεί στη ζωή µας η οποία σχετίζεται µε καταστάσεις στις οποίες έχουµε επενδύσει συναισθηµατικά…
Ο πόνος που βιώνουµε στις περιπτώσεις αυτές είναι αντίστοιχος πάντα µε την επένδυση που έχουµε κάνει, εννοώντας τη συναισθηµατική επένδυση, κάτι που διαφέρει εντελώς από άτοµο σε άτοµο. Τα στάδια τα οποία βιώνουµε είναι η άρνηση της απώλειας, η οποία επιδρά και προστατευτικά ως προς τη διαδικασία να διαπραγµατευτούµε µόνο ό,τι αντέχουµε ως οικογένεια… Ο θυµός, ο οποίος µπορεί να στρέφεται είτε προς το πρόσωπο που χάθηκε είτε σε άλλους, απολύτως δικαιολογηµένα και τεκµηριωµένα, είναι επίσης ένα στάδιο του πένθους. Το τρίτο και σηµαντικότερο στάδιο για µένα έχει άµεση σχέση µε τις συνθήκες οι οποίες οδήγησαν στην απώλεια του άντρα µου, στο µοιραίο – σχετικές πιθανές ενέργειες που θα µπορούσαν να έχουν αποτρέψει να λάβει χώρα, προκειµένου να αποτραπεί η εξόντωση-θάνατος.
Υπάρχει πλέον η αναγνώριση της απώλειας (αναγκαστικό στάδιο) και κυριαρχεί η επιθυµία στον υπερθετικό βαθµό να δικαιωθεί ο άντρας µου, ο Ακης Τσοχατζόπουλος, µε κάθε τρόπο, σε όλα τα επίπεδα, διότι προνόησε και άφησε βαριά πνευµατική, πολιτική παρακαταθήκη µε όρους», είπε χαρακτηριστικά η Βίκυ Τσοχατζοπούλου.
