Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της «Είμαι η Εριέττα», η κόρη του Νίκου Κούρκουλου και της Μαριάννας Λάτση μίλησε στην «Κ» και στον δημοσιογράφο Νίκο Κωστούρο.
«Και τα δύο επίθετα φέρουν βαριά ιστορία. Ωστόσο, η αντίληψη του κόσμου γύρω από αυτά διαφέρει σημαντικά. Ο πατέρας μου ήταν το παιδί του λαού, ένας άνθρωπος ιδιαίτερα αγαπητός, που είχε τον θαυμασμό όλου του κόσμου. Από την άλλη πλευρά, το όνομα Λάτση έφερε επίσης ένα στοιχείο θαυμασμού εξαιτίας του τεράστιου φιλανθρωπικού έργου του παππού και της μητέρας μου.
Ωστόσο, υπήρχαν και κριτικές σχετικά με τον πλούτο. Υπήρχε η πεποίθηση ότι όσοι διαθέτουν χρήματα είναι αυτομάτως ανήθικοι, άπληστοι κτλ. Δε λέω αν αυτό είναι σωστό ή λάθος. Ένα μεγάλο μέρος αυτής της άποψης είναι αληθινό, ακόμα και για μένα που βρίσκομαι κοντά σε αυτή τη ζωή. Σίγουρα, όμως, δεν ισχύει σε όλες περιπτώσεις» αναφέρει αρχικά η Εριέττα Κούρκουλου.
«Η έκτρωση, ας πούμε, που έκανα όταν ήμουν 15 ετών είναι ένα από τα “τζιζ” θέματα στα οποία αναφέρομαι στο βιβλίο μου. Είναι ένα πολύ προσωπικό βίωμα, το οποίο επέλεξα να μοιραστώ δημόσια για πρώτη φορά, ακριβώς γιατί παραμένει ταμπού, είτε λόγω της θρησκείας μας είτε λόγω άλλων κοινωνικών προκαταλήψεων. Ένα κορίτσι σε αυτή την ηλικία δεν είναι έτοιμο να γίνει μητέρα, και είναι σημαντικό να ανοίγουμε την συζήτηση, γιατί μόνο έτσι θα απομυθοποιηθούν τέτοια θέματα.
Όταν μοιράζεσαι την εμπειρία σου, βοηθάς κι άλλους να μιλήσουν και τότε συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι μόνος. Η μητέρα μου με στήριξε απίστευτα, δεν με έκανε να νιώσω ενοχές, και αυτό με βοήθησε πολύ. Μου πήρε καιρό να το μοιραστώ, αλλά το θεωρώ σημαντικό για τα νέα κορίτσια να ξέρουν ότι έχουν αυτό το δικαίωμα» εξομολογείται σε άλλο σημείο η Εριέττα Κούρκουλου.
Η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση μίλησε και για τον τρόπο που έμαθε για τον θάνατο του πατέρα της, Νίκου Κούρκουλου: «Έμαθα για τον θάνατο του πατέρα μου από την τηλεόραση. Εκείνο το πρωί είχαμε αργία λόγω των Τριών Ιεραρχών, δεν είχα πάει σχολείο και μόλις είχα ξυπνήσει. Χωρίς να προλάβει κάποιος να το πει, άνοιξε την τηλεόραση και ήταν η πρώτη είδηση της ημέρας. Δεν είχα μιλήσει καν με τη μητέρα μου.
Όταν τηλεφώνησα στη μητέρα μου και την ρώτησα αν πέθανε ο μπαμπάς, μου απάντησε “όχι ακριβώς”. Το θυμόμαστε, και το συζητάμε με ένα είδος χιούμορ, αν και είναι μια πολύ δύσκολη στιγμή. Η μητέρα μου εκείνη την ώρα δεν είχε προλάβει καν να σκεφτεί πως θα μιλήσει στα παιδιά της για τον θάνατο του πατέρα τους. Ήταν επικεντρωμένη στο να φροντίσει να μην τραβήξουν τα κανάλια την έξοδο του πατέρα μου από το νοσοκομείο.
Σε τόσο προσωπικές και οδυνηρές στιγμές, ως δημόσιο πρόσωπο, δεν έχεις την πολυτέλεια να θρηνήσεις ιδιωτικά. Μέχρι και τα παιδιά σου μπορεί να μάθουν από την τηλεόραση ότι πέθανε ο πατέρας του. Είναι δύσκολο να μην μπορείς να διαχειριστείς τέτοιες βασικές ανθρώπινες στιγμές».
«Πέρασα αρκετά χρόνια της ζωής μου ούσα σε μία μουδιασμένη κατάσταση χωρίς έντονα θετικά ή αρνητικά συναισθήματα. Έδειχνα άτρωτη ενώ δεν ήμουν, και αυτό κάποια στιγμή ξέσπασε μέσα μου, με αποτέλεσμα τις κρίσης πανικού» τονίζει για τις κρίσεις πανικού.
