Δύσκολες είναι οι ώρες που βιώνει η Ειρήνη Νικολοπούλου καθώς έφυγε από τη ζωή η πολυαγαπημένη της αδερφή.
Η γνωστή δημοσιογράφος μετά την ενημέρωση για την απώλεια της αδερφής μέσα από μια ανάρτησή της στο Facebook, δημοσίευσε τον επικήδειο που έγραψε και εκφώνησε για την αδερφή της.
Συγκεκριμένα έγραψε: «Ο επικήδειος που εγραψα & εκφώνησα αποχαιρετώντας την αδελφή μου
Ο μικρός μας Αινστάιν γεννήθηκε 19 Σεπτεμβρίου του 1959
Ένα μήνα νωρίτερα είχα σβήσει το πρώτο κερί των γενεθλίων μου με τη μαμά μου έγκυο να περιμένει το δεύτερο παιδί της.
13 μηνών περπατούσα και μιλούσα ήδη,
Ετσι στο μαιευτήριο που γεννήθηκε η Άννα ,έκοβα βόλτες στα δωμάτια με τις αλλες λεχώνες και καταχαρούμενη αφού ανακοίνωνα τον ερχομό της αδελφούλας μου,ρωτούσα
Εσάς το παιδάκι σας πόσα κιλά γεννήθηκε ; γιατί το δικό μας ζυγίζει 5100!
Εσάς ; Αποκλείεται να είναι τόσο ,συμπλήρωνα με υπερηφάνεια
Ήταν ήδη το μεγαλύτερο και το εξυπνότερο μωρό που γεννήθηκε εκείνη την ημέρα στο παιδικό μου μυαλό. Ήταν σίγουρα ταυτόχρονα η γέννηση της καλύτερης μου φίλης , Σαν να γεννήθηκε το ένα μου μισό 16 Αυγούστου 1958 και το άλλο μου μισό όταν ήρθε η Άννα στον κόσμο.
Τι περίεργο!Μόλις χθες διάβασα ότι το 1959 που ήρθε η Αννα στην γη , ήταν η χρονιά που ανέβηκε ο Φιντέλ Κάστρο στην εξουσία και ταυτόχρονα κυκλοφόρησε η πρώτη Μπάρμπι
Η αδερφή μου παρέμεινε ένας αιώνιος επαναστάτης και ταυτόχρονα ένα κορίτσι που του άρεσε να παίζει με τις κούκλες, ένα μικρό παιδί ως το τέλος ….
Τελείωνε τόσο γρήγορα την ύλη των μαθημάτων στο δημοτικό ώστε οι δασκάλες δεν ήξεραν πιά τι να την διδάξουν .
Ήταν η εποχή που κάναμε ομηρικούς καυγάδες γιατί έβαζα τό πικ απ δυνατά και χόρευα τους χορούς της εποχής , εκείνη έπαιζε με τις κούκλες και την ενοχλούσα…… Μας έντυναν με τα ίδια φουστανάκια σαν δίδυμα ίσως σε διαφορετικά πατρόν . Συνήθως τα φορέματα την …..έξυναν έλεγε και μουρμούραγε ακατάπαυστα ενώ εγώ δεν έβλεπα την ώρα να βγω να δείξω το καινούργιο μου φουστάνι
Μαγειρεύαμε στην κουζίνα καταλήγοντας να μου πετάει όλο το χυλό από το κέικ στο κεφάλι γιατί τελικά η μαγειρική δεν ήταν το φόρτε της
το μυαλό της ήταν προορισμένο για πιο υψηλές αναζητήσεις .
Έπαιρνε τα πτυχία των ξένων γλωσσών με τέτοια ταχύτητα ώστε ο πατέρας μου είχε δώσει σε μένα το παρατσούκλι ,σπρωχτόπουλος Αφού καταυτόν καθυστερούσα κάνα δυο χρόνια να δώσω τις εξετάσεις.
Εντελώς διαφορετικές οι δυο μας :εγώ περνούσα τις περισσότερες σχολικές ώρες στην χορωδία και στο θεατρικό τμήμα, ως ηθοποιός και τραγουδίστρια ,εκείνη έλυνε εξισώσεις αλλά και σκάρωνε την επόμενη σκανταλιά.
Κυκλοφορούσε με σκισμένα τζιν για την εποχή και έβριζε σαν πειραιώτης βαρκάρης με τους γονείς μου να μην κατανοούν από που μάθαινε αυτή την ξένη γλώσσα .
Τα καλοκαίρια μας ως το τέλος της εφηβείας μας τα περάσαμε στο θερινό σινεμά ΑΛΑΜΠΡΑ του μπαμπά και της μαμάς αλλά και στην Ερμιόνη με την θεία Αννα τον θείο Μήτσο
– δυο κορίτσια που είχαν αρπάξει τη ζωή και την ρουφούσαν διαβάζαμε ατελείωτα κολυμπούσαμε ατελείωτα Ψαρεύαμε κάναμε πυροφάνι και τόσο ποδηλάτο ώστε μείναμε στην ιστορία της Ερμιόνης σαν οι αδελφούλες με τα ποδήλατα τους
Στο εξατάξιο γυμνάσιο το Α θηλέων Πειραιά που τελειώσαμε και οι δύο,ηταν τόσο άριστη μαθήτρια που δεν υπήρχε βαθμός εκτός από 20 στον έλεγχο της
Όλα καλά θα μου πείτε ; και όμως …… ήταν τόσο άτακτη , τόσο ο επίσημος αρχηγός όλων των …. επαναστάσεων ώστε με καλούσε συχνά ως μεγαλύτερη ο γυμνασιάρχης για να μου παραπονεθεί.
Η Άννα μόνο συνηθισμένος άνθρωπος δεν ήταν , έξυπνη και κοινωνική , πρωτοπόρος για την εποχή της σε όλα αλλά και ο απόλυτος μαμάκιας
Πάντα δίπλα της καθόταν η μαμά μας για να διαβάσουν μαζί αλλά και να προετοιμάσουν από κοινού το επόμενο εκπαιδευτικό ταξίδι
To παιδί θαύμα της εποχής άρχισε να γυρίζει τον κόσμο από τα 13
Αυτό συνεχίστηκε ως το τέλος της ζωής της μητέρας μου , η Άννα είχε πάντα κοντά της την μαμά γιατί ενώ όπου κι αν πήγαινε έπαιρνε υποτροφίες και μας στέλνανε συγχαρητήρια και βραβεία, παράλληλα παρέμενε το παιδί της μαμάς της .
Το ένα καλοκαίρι βρισκόταν στην Αμερική σε ένα campus , το επόμενο στη Νίκαια της Γαλλίας για να τελειοποιήσει τα γαλλικά της, το τρίτο στο Λονδίνο σε μια εποχή που τα ταξίδια δεν ήταν εύκολα και τα παιδιά δεν τα άφηναν οι γονείς να φεύγουν Αλλά η momager η δική μας η Κατίνα Νικολόπουλου είχε βρει στο πρόσωπο της Άννας αυτό που δεν ολοκλήρωσε η ίδια ως νέα να την φτάσει όσο πιο ψηλά γινόταν………
Τόσο ψηλά που χθες παρήγγειλε στους αγγέλους να την ξανάφέρουν δίπλα της
Στο οικονομικό της Νομικής απέκτησε δυνατές φιλίες που κράτησε μια ζωή την Μαρίνα τον Πέτρο , τον Μέμο , την Μαιρούλα την Νίνα την Νικολέτα , τη αργότερα στο London business school, το Γιάννη Κλιάφα και τον Βασίλη Φουρλή στον Berkley Τζόναθαν τον Τομ
Αλησμόνητο μας έχει μείνει το μεθύσι με ούζο από το πάρτι ενόψει των μεταπτυχιακών της δεν ήταν ο σπασίκλας που δεν έβγαινε να διασκεδάσει τα συνδυάζε όλα
Στα 21 της ήταν ήδη μια κοσμοπολίτισσα με φίλους γνωστούς συμμαθητές από όλο τον πλανήτη. Δεν πρόλαβε να τελειώσει το πανεπιστήμιο και ήταν περιζήτητη
Πήγε σε μία μεγάλη αμερικανική τράπεζα αλλά όταν κατάλαβε ότι ότι έπρεπε να φοράει φιόγκους και να ντύνεται σαν τραπεζικός υπάλληλος μας πήρε με κλάματα ένα βράδυ δεν το ξεχνάω ποτέ εκείνο το τηλεφώνημα στον μπαμπά μου και στην μαμά μου και εγώ από κοντά να την ακούω να μας σπαράζει την καρδιά και της είπαμε : γύρνα τώρα Καταλάβαμε ότι δεν της πήγαινε επιστρέφει στην Ελλάδα και οι προτάσεις πέφτουν βροχή μόλις 25 χρονών και γίνεται γενική διευθύντρια εξαγωγών της πειραϊκής πατραϊκής δουλεύει σε μία πολυεθνική και τελικά ξεκινάει την προσωπική επιχειρηματική της διαδρομή
Με καινοτόμες σκέψεις μυαλό αστραπή ο μικρός μας Αϊνστάιν είχε γίνει πια μια επιχειρηματίας επιτυχημένη και Aξιάγάπητη στους κύκλους της κλωστοϋφαντουργίας
Όπως ξέχασα να σας πω οτι όταν είμαστε μικρά ούτε 12 χρονών ως στόχο ζωής της ήταν να βγάλει χρήματα γιά να κάνει 12 παιδιά
έκανε τελικά τρία με μεγάλη διαφορά ηλικίας το ένα από το άλλο γιατί στο ενδιάμεσο έδρεπε δάφνες στο παγκόσμιο επιχειρείν , ήταν ο άνθρωπος βαλίτσα η ιπτάμενη Άννα
Τώρα πώς καταφέρνει να γίνεται ταυτόχρονα και μέντορας νέων ανθρώπων, άριστη μάνα , υπέροχη αδελφή ,καταπληκτική φίλη, φιλάνθρωπος ….
Μά γιατί της Άννας το μεγάλο ατού δεν ήταν το μυαλό της αλλά η ακεραιότητα της,η τιμιότητα της, η ηθική σε σημείο αφέλειας , η εύπιστη Αννα , η ανθρωπιά της η ζεστασιά της ,η Αννα Που μπορούσε να σου κάνει τον προϋπολογισμό της χρονιάς και το cash flow σε χρόνο DT αλλά ο συναισθηματικός της κόσμος και τα όχι της παρέμεναν στο νηπιαγωγείο της ζωής και της ωριμότητας
Όλα αυτα μαζί έμοιαζαν με ρωσική ρουλέτα για την υγεία της…
Το 2009 Άνοιξε πανιά για την Κίνα.
Μόνη γυναίκα από την αρχή
ξανά το νέο ξεκίνημα στο άγνωστο στα 50 της,
Το πλήρωσε με τη ζωή της .
Eπί 10 χρόνια πηγαινοερχόταν Αθήνα Χονγκ Κονγκ Παρίσι Σαγκάη Αμερική Καναδά και ξανά Παρίσι και ξανά έφερνε την υδρόγειο ανάποδα
με μία βαλίτσα στο χέρι…..
Εκπαίδευσε τους κινέζους στην αισθητική ,
τα εργοστάσια της βαθιάς Κίνας την καλοδέχονταν γιατί έβλεπαν ότι ξεχώριζε τα νήματα ,έπιανε στα χέρια της τα υφάσματα και καταλάβαινε τη παραμικρή διαφορά , τα μικρά σκιστά μάτια των Κινέζων άνοιγαν διάπλατα στην δυτική νοοτροπία της δουλειάς της και στο ευρωπαϊκό γούστο, τους έκανε Πιο φινέτσατους πιο ποιοτικούς πιο ελκυστικούς –
παράλληλα η βαλίτσα της πήγαινε στο Λονδίνο για να δει την Μαρίνα που σπούδαζε στο Bocconi στο Μιλάνο για να δει την Μαρίνα που σπούδαζε , ξανά στο Λονδίνο για την Ιόλη και στην Αθήνα για το στερνοπούλι της το Βενιαμίν της ,τον Ερμή της
Άρχισε πάλι το νέο της success story
Ταξίδευε άνοιγε πανιά και με μαγικό τρόπο είχε χρόνο για όλους και……….
θα την αφήσω τώρα εκεί κάπου στην Σπέτσες σ’ αυτή την τεράστια ξαπλώστρα που νοικιάζαμε μπροστά στη θάλασσα στο ΚΑΪ́ΚΙ να την αγναντεύει και να φοράει το μπλε Electric μαγιό της να μπαίνουμε στη θάλασσα και να ξεχνάμε να βγούμε
να μιλάμε να ονειρευόμαστε να σχεδιάζουμε για τα παιδιά μας να μιλάμε να ονειρευόμαστε να σχεδιάζουμε για τα παιδιά μας
Πάμε για μπάνιο αγάπη μου αδερφούλα μου πάμε να κολυμπήσουμε»
