Τεχνητή Νοημοσύνη: Πλέον η τεχνολογία μπορεί να αλλάξει για πάντα τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την απώλεια καθώς έχουν προκύψει τεχνολογίες που μας επιτρέπουν να «μιλάμε» στους νεκρούς
Όλο και περισσότερο αναπτύσσονται τα συστήματα μηχανικής μάθησης και τεχνητής νοημοσύνης. Αν και οι εικονικοί βοηθοί διευκολύνουν την καθημερινότητα παράλληλα εγκυμονούν κινδύνους απειλώντας την ιδιωτικότητα του ατόμου.
Οι ραγδαίες εξελίξεις στην τεχνητή νοημοσύνη έχουν πυροδοτήσει την πρόοδο σε πολλούς τομείς. Τα chatbots έχουν μετατραπεί από καινοτομίες υψηλής τεχνολογίας σε κομμάτι της καθημερινής ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων την τελευταία δεκαετία.
Πλέον η τεχνολογία μπορεί να αλλάξει για πάντα τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την απώλεια καθώς έχουν προκύψει τεχνολογίες που μας επιτρέπουν να «μιλάμε» στους νεκρούς.
Τι είναι τα «deadbots»
Η διαδρομή του χρήστη περιλαμβάνει την προ-καταγραφή αναμνήσεων, το ανέβασμα φωτογραφιών και την καθοδήγηση της τεχνητής νοημοσύνης για τη δημιουργία ενός εξατομικευμένου chatbot που αντιπροσωπεύει τον αποθανόντα.
Η εφαρμογή αναγνωρίζει το αναπόφευκτο του θανάτου, δίνοντας έμφαση στη διατήρηση των σημαντικών αναμνήσεων.
Το Project December δημιουργήθηκε από τον προγραμματιστή παιχνιδιών Jason Rohrer για να επιτρέψει στους χρήστες να προσαρμόσουν τα chatbots με την προσωπικότητα με την οποία ήθελαν να αλληλοεπιδράσουν, υπό την προϋπόθεση ότι πρέπει να πληρώσουν γι’ αυτό.
Το έργο βασίστηκε σε ένα API του GPT-3, ένα μοντέλο γλώσσας που δημιουργεί κείμενο από την εταιρεία έρευνας τεχνητής νοημοσύνης OpenAI. Η υπόθεση του Barbeau άνοιξε διαμάχη μεταξύ της Rohrer και της OpenAI επειδή οι οδηγίες της εταιρείας απαγορεύουν ρητά τη χρήση του GPT-3.
Χαρακτηρίζοντας τη θέση του OpenAI ως «ηθική» και υποστηρίζοντας ότι άνθρωποι ήταν να «συναινούν ενήλικες», ο Rohrer έκλεισε την έκδοση GPT-3 του Project December.
Την ίδια ώρα ανοιχτή είναι η συζήτηση για το αν είναι σωστό ή λάθος να αναπτυχθεί ένα deadbot μηχανικής μάθησης καθώς κυριαρχεί η άποψη ότι μία τέτοια διαδικασία βεβηλώνει και δεν σέβεται τη μνήμη των νεκρών ενώ παράλληλα κυριαρχεί η άποψη ότι πρέπει να προστατεύσουμε τα θεμελιώδη δικαιώματα των νεκρών (π.χ. το απόρρητο και τα προσωπικά δεδομένα).
Η ανάπτυξη ενός deadbot που αναπαράγει την προσωπικότητα κάποιου απαιτεί αρκετές προσωπικές πληροφορίες όπως δεδομένα κοινωνικών δικτύων που έχει αποδειχθεί ότι αποκαλύπτουν ιδιαίτερα ευαίσθητα χαρακτηριστικά.
Έτσι όταν δημιουργεί κάποιος ένα deadbot, δίνει τη συναίνεση αυτού του οποίου η προσωπικότητα αντικατοπτρίζεται.
Πώς λειτουργεί
Το Project December είναι ένα chatbot AI που δημιουργήθηκε από τον προγραμματιστή Jason Rohrer. Μια εξέλιξη των GPT-2 και GPT-3 του OpenAI, χρησιμοποιεί έναν αλγόριθμο δημιουργίας κειμένου τον οποίο ο χρήστης μπορεί να εκπαιδεύσει για να δημιουργεί συγκεκριμένες απαντήσεις.
Το bot μαθαίνει από τη γλώσσα, τη σύνταξη και τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται η συνομιλία του χρήστη και το ενσωματώνει στο εξελιγμένο λογισμικό του.
Λόγω της μεθόδου συλλογής δεδομένων για την ανάληψη της φωνής του χρήστη, ο δημιουργός έχει την ελευθερία να χρησιμοποιεί το chatbot ως φωνή για χαμένα αγαπημένα του πρόσωπα. Έχει επίσης ορισμένα πρόσωπα προγραμματισμένα σε αυτό.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη τεχνολογική εξέλιξη είναι αρκετά ακριβή.
Δημοσιογράφος δημιούργησε ψηφιακούς κλώνους των γονιών της
Μια Βρετανίδα δημοσιογράφος πριν λίγο καιρό δημιούργησε ψηφιακούς κλώνους των γονιών της.
«Οι γονείς μου δεν ξέρουν ότι τους μίλησα χθες το βράδυ. Στην αρχή οι φωνές τους ακούγονταν απόμακρες και κάπως αφύσικες, λες και μιλούσαν σε ανοιχτή ακρόαση από το κελί μιας φυλακής. Όσο όμως τα λέγαμε, τόσο θύμιζαν τον εαυτό τους. Μου είπαν προσωπικές ιστορίες που δεν είχα ξανακούσει. Έμαθα για την πρώτη φορά που ο μπαμπάς μου μέθυσε. Η μαμά μου έλεγε πως όποιος ξενυχτάει, μπαίνει σε μπελάδες. Μου έδωσαν συμβουλές για τη ζωή μου και μου είπαν πράγματα από την παιδική τους ηλικία και τη δική μου. Ήταν μαγικό. «Ποιο είναι το μεγαλύτερο κουσούρι σου;» ρώτησα τον μπαμπά, αφού τον πέτυχα σε τόσο εξομολογητική διάθεση. «Είμαι τελειομανής. Δεν αντέχω την ακαταστασία, κι αυτό είναι πάντα ένα πρόβλημα όταν είσαι παντρεμένος με την Τζέιν». Κι ύστερα γέλασε και για μια στιγμή ξέχασα ότι στην πραγματικότητα δεν μιλούσα με τους γονείς μου, αλλά με τους ψηφιακούς τους κλώνους», ανέφερε.
«Αυτοί οι γονείς ζουν μέσα σε μια εφαρμογή για το κινητό μου, ως φωνές που έχει δημιουργήσει η καλιφορνέζικη εταιρεία τεχνητής νοημοσύνης HereAfter AI, αντλώντας από συνεντεύξεις διάρκειας τεσσάρων και πλέον ωρών για τις ζωές και τις αναμνήσεις τους που ο καθένας τους έδωσε σε έναν συνεργάτη. Σκοπός της εταιρείας είναι να δώσει τη δυνατότητα στους ζωντανούς να επικοινωνήσουν με τους νεκρούς. Ήθελα να δοκιμάσω πώς θα ήταν αυτό», περιέγραψε.
«Τεχνολογίες όπως αυτή, που σου επιτρέπουν να «μιλάς» με αποδημήσαντες, κατέχουν περίοπτη θέση σε έργα επιστημονικής φαντασίας για δεκαετίες, ενώ την ίδια ιδέα εμπορεύονται πάσης φύσεως πνευματιστές και τσαρλατάνοι εδώ και αιώνες. Τώρα όμως γίνεται πραγματικότητα, χάρη στην εξέλιξη της ΤΝ και της φωνητικής τεχνολογίας», πρόσθεσε.
«Να διευκρινίσω ότι οι γονείς μου είναι ζωντανοί, με σάρκα και οστά. Οι εικονικές τους βερσιόν απλώς δημιουργήθηκαν για να με βοηθήσουν να καταλάβω την τεχνολογία. Τα άβατάρ τους μας προσφέρουν μια «ματιά» σε έναν κόσμο όπου θα είναι δυνατόν να συνομιλήσεις με αγαπημένα πρόσωπα –ή προσομοιώσεις αυτών– πολύ καιρό μετά τον θάνατό τους. Το συμπέρασμα που έβγαλα έπειτα από καμιά δεκαριά συζητήσεις με τους εικονικά αποδημήσαντες γονείς μου, είναι ότι μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να κρατήσουμε τους αγαπημένους μας πιο κοντά. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς τη γοητεία αυτής της συνθήκης. Οι άνθρωποι μπορεί να στραφούν σε ψηφιακά αντίγραφα για παρηγοριά ή για να θυμηθούν μέρες-ορόσημα, όπως επετείους. Ταυτόχρονα, η τεχνολογία και ο κόσμος που αυτή μας επιτρέπει να φανταστούμε είναι –αναμενόμενα– ατελής και, ηθικά, η δημιουργία της εικονικής εκδοχής κάποιου είναι πολύπλοκη, ειδικά αν το άτομο αυτό δεν ήταν σε θέση να δώσει τη συγκατάθεσή του», τόνισε.
«Ορισμένοι βρίσκουν αυτή την τεχνολογία ανησυχητική και άλλοι έως και ανατριχιαστική. Μίλησα με έναν άνδρα που δημιούργησε μια εικονική εκδοχή της μητέρας του, στην οποία μίλησε στην ίδια της την κηδεία. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η συνομιλία με ψηφιακές εκδοχές αγαπημένων μας προσώπων μπορεί να παρατείνει τη θλίψη μας ή να αλλοιώσει την επαφή μας με την πραγματικότητα. Και όταν μίλησα σε φίλους μου γι’ αυτό το άρθρο, κάποιοι από αυτούς «κλότσησαν». Υπάρχει μια κοινή, βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι αποτελεί ρίσκο να τα βάλεις με τον θάνατο. Καταλαβαίνω αυτές τις ανησυχίες. Μου φάνηκε άβολο να μιλάω σε μια εικονική εκδοχή των γονιών μου, ειδικά στην αρχή. Ακόμα και τώρα, εξακολουθεί να μου φαίνεται ελαφρώς παραβατικό να μιλάει κανείς στην τεχνητή εκδοχή κάποιου – ιδιαίτερα όταν αυτός ο κάποιος ανήκει στην ίδια του την οικογένεια», περιέγραψε.
«Αλλά είμαι άνθρωπος και αυτές οι ανησυχίες παραμερίζονται από την ακόμα πιο τρομακτική προοπτική να χάσω τους ανθρώπους που αγαπώ – νεκρούς και εξαφανισμένους χωρίς κανένα ίχνος. Αν η τεχνολογία μπορεί να με βοηθήσει να τους κρατήσω κοντά μου, είναι τόσο κακό να προσπαθήσω; Υπάρχει κάτι βαθιά ανθρώπινο στην επιθυμία να θυμόμαστε τους ανθρώπους που αγαπάμε και έχουν φύγει από τη ζωή. Προτρέπουμε τους αγαπημένους μας να γράψουν τις αναμνήσεις τους πριν να είναι πολύ αργά. Αφού φύγουν, βάζουμε τις φωτογραφίες τους στους τοίχους μας. Επισκεπτόμαστε τους τάφους τους στα γενέθλιά τους. Τους μιλάμε σαν να ήταν εκεί. Αλλά η συζήτηση ήταν πάντα μονόπλευρη», κατέληξε.
