Τι θα μπορούσα εγώ να γράψω για τον Σπύρο Λυκιαρδόπουλο;

Τι θα μπορούσα εγώ να γράψω για τον Σπύρο Λυκιαρδόπουλο; Γράφτηκαν τόσα πολλά εγκωμιαστικά, πραγματικά, χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής. Αφοσιωμένος στους ασθενείς του με αλτρουισμό σε βαθμό αυτοθυσίας, ακούραστος υπερασπιστής των ιδεών για τη δημοκρατία κι’ ένα δικαιότερο κόσμο, πιστός φίλος, άνθρωπος χαμηλών τόνων που δεν επιζήτησε ποτέ να «εξαργυρώσει» την όποια προσφορά του προς τους συνανθρώπους του και τον τόπο του, ειλικρινής, ανιδιοτελής, υπομονετικός προς όλους. Τα έγραψαν όλα οι Φίλοι του, οι Σύλλογοι, οι Ασθενείς του..

Μένει κάτι για εμένα; Κι’ όμως, υπάρχει μια πτυχή στην προσωπικότητά του Σπύρου που ίσως δεν προβλήθηκε όσο θα της άξιζε. Είναι αυτή που με αιφνιδίασε ευχάριστα όταν σε ώριμη ηλικία πια, μετά από πολλά χρόνια γνωριμίας (γνωριζόμαστε από τα φοιτητικά μας χρόνια, το 1972) ξεδιπλώθηκε μπροστά μου σε μια συζήτησή μας για ιατρικά θέματα.

Ο Σπύρος Λυκιαρδόπουλος δεν ήταν απλώς ένας πολύ καλός και έμπειρος γιατρός στην καθημερινή ιατρική πράξη. Ήταν πολύ περισσότερο, όπως συμβαίνει με όλους τους σπουδαίους γιατρούς, ένας απόλυτα καταρτισμένος θεωρητικά γιατρός με βαθιά γνώση των εξελίξεων της επιστήμης μας ακόμη και στους τομείς που υπερέβαιναν τα όρια της ειδικότητάς του. Θυμάμαι τη συζήτησή μας τότε για τις επιπτώσεις που έχει η υπέρταση στα αγγεία του βυθού των ματιών, μέσα από την οποία κατάλαβα με έκπληξη το βάθος των γνώσεών του, οι οποίες έφταναν σε επίπεδο ορθής ανάλυσης των μηχανισμών μέσα από τους οποίους αναπτύσσονται οι επιπτώσεις αυτές. Ήταν τότε που σκέφτηκα πόσο ελπιδοφόρο θα ήταν πραγματικά αν τις γνώσεις του αυτές τις είχαν και οι περισσότεροι ειδικευμένοι οφθαλμίατροι!

Σπύρο μου, σ’ αυτόν τον προσωρινό αποχαιρετισμό μας θα ήθελα να σου αφιερώσω τους στίχους του τραγουδιού που πάντοτε, όταν βρισκόμαστε με την παλιοπαρέα μας, μας ζητούσες να σου τραγουδήσουμε και πάντοτε σου κάναμε, ιδιαίτερα ο Μπάμπης μας, το χατίρι προς μεγάλη ευχαρίστησή σου:

• «Αυτό το γράμμα το στερνό απ’ το παλιό λιμάνι
• στο γράφω τώρα που πονώ για το Σταμάτη Κομνηνό στη Νέα Ορλεάνη.
•  Όταν περνάς ωκεανό, μ’ Αύγουστο και φεγγάρι,
• να θυμηθείς τον Κομνηνό που ήταν γεφύρι να περνώ και στα στενά λυχνάρι..»

Γιάννης Λαδάς

Καθηγητής Οφθαλμολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών