Αλίμονο, αν μας τύχει κάτι επείγον εδώ!!
Στις 27 Μαρτίου 2008, μέλος της οικογενείας μου διαγνώσθηκε στο Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο Κεφαλληνίας με «βαρεία ρήξη ανευρύσματος κοιλιακής αορτής». Διενεργήθηκε «επείγουσα» αεροδιακομιδή στην Αθήνα, που είχε ως αποτέλεσμα ο ασθενής μας να φτάσει στο νοσοκομείο, όπου θα αντιμετωπιζόταν πρόβλημά του, την επόμενη μέρα (28 Μαρτίου) το πρωί, 11 περίπου ώρες μετά την προσβολή από την νόσο, 7 ώρες μετά την πλήρη διάγνωσή της. Χειρουργήθηκε αμέσως μόλις έφθασε στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, αλλά έχασε την μάχη για την ζωή του, λίγες ώρες αργότερα. Υπήρξε τότε αλληλογραφία μου με επίσημους φορείς, καθώς και δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο. Το ΕΚΑΒ, που είχε την ευθύνη της αεροδιακομιδής, στην αλληλογραφία μας αποδέχθηκε με κάποιες μικροδιαφορές τα χρονικά πλαίσια που αναφέρω παραπάνω.
Οι βασικοί μας προβληματισμοί σε σχέση με το περιστατικό αυτό ήταν αφενός η υπερβολικά μεγάλη χρονική διάρκεια της διαδικασίας αεροδιακομιδής, αφετέρου η ταλαιπωρία του ασθενούς για λόγους μάλλον τυπικούς παρά ουσιαστικούς: Το ΕΚΑΒ χρειαζόταν ως δικαιολογητικό για την αεροδιακομιδή μια αξονική τομογραφία, που θα επιβεβαίωνε την διάγνωση. Ο ασθενής λοιπόν, με διαγνωσμένη κλινικά και υπερηχογραφηματικά «βαρεία ρήξη κοιλιακής αορτής» και με εσωτερική αιμορραγία, έπρεπε να μετακινηθεί, υποβασταζόμενος ή κρεμασμένος από τα τέσσερα άκρα του, από φορείο σε φορείο τρεις ή τέσσερες φορές, προκειμένου να πραγματοποιηθεί η άσκοπη, κατά την εκτίμησή μας, εξέταση.
Από οποιοδήποτε σημείο της ηπειρωτικής χώρας, μπορεί ένας ασθενής να βρεθεί, το πολύ σε μια-δύο ώρες, σε ένα μεγάλο νοσοκομείο, κατάλληλο να αντιμετωπίσει το επείγον περιστατικό του! Στην περίπτωση των νησιών, θα έπρεπε να είναι σε ισχύ πιο άμεσες και πιο γρήγορες διαδικασίες. Το διάστημα των 7 ή των 11 ωρών είναι υπερβολικά μεγάλο!
Υπέβαλα υπομνήματα σε μια σειρά Υπουργών Υγείας, παραθέτοντας το παραπάνω περιστατικό, ως ενδεικτικό για τα ζητήματα δημόσιας υγείας στις νησιωτικές περιοχές, μαζί με σκέψεις για καλύτερες ρυθμίσεις. Κανένας όμως υπουργός δεν έδωσε κάποια απάντηση. Προσήλθα και σε διάλογο για την δημόσια υγεία, όσες φορές είχα την ευκαιρία (ακόμη και σε περιπτώσεις όπου η διάλογος ήταν μετά βεβαιότητας προσχηματικός), με την επιδίωξη να προωθήσω το ζήτημα αυτό, αλλά το ζήτημα δεν απασχόλησε επαρκώς την τοπική κοινωνία. Τελευταία, ως κλιμάκιο του Οδοντιατρικού Συλλόγου Κεφαλληνίας, στον οποίο έχω την τιμή να προεδρεύω, επισκεφθήκαμε του Διοικητή του Νομαρχιακού Νοσοκομείου Κεφαλληνίας για να ενημερωθούμε για τα προβλήματα της Δημόσιας Υγείας στα νησιά μας. Ο κ. Διοικητής, που είναι άνθρωπος με εμπειρία και προσωπική συμμετοχή στην τελευταία μεγάλη αναδιοργάνωση του ΕΚΑΒ, μας διαβεβαίωσε ότι έχει λυθεί το ζήτημα της διακομιδής των ασθενών με τον καλύτερο τρόπο. Συμμετείχαμε επίσης, μόνος υγειονομικός σύλλογος ο δικός μας (και μάλιστα με παρουσία ολόκληρου του Διοικητικού Συμβουλίου μας) σε σύσκεψη για την δημόσια υγεία, που διοργάνωσε το τοπικό Εργατικό Κέντρο. Αναφερθήκαμε και στο ζήτημα των διακομιδών, πλην όμως και εκεί ματαίως.
Προσφάτως (Σεπτέμβριος 2017), σε άλλο περιστατικό, που είμαι σε θέση να γνωρίζω επαρκώς, διαπιστώθηκε εμβολή θρόμβου στην μηριαία αρτηρία ανθρώπου, μέλους της ευρύτερης οικογενείας μου. Έγινε διακομιδή στο Γενικό Νοσοκομείο στο Ρίο, η οποία ολοκληρώθηκε 9 (εννέα) ώρες μετά την έναρξη της νόσου, 7 (επτά) ώρες μετά την προσέλευση στο Γενικό Νοσοκομείο Κεφαλονιάς. Στο χρόνο που μεσολάβησε το πόδι ήταν μαύρο και κρύο και για τον πόνο χρειάζονταν ισχυρά αναλγητικά. Ένα κομμάτι από τον θρόμβο μπορεί στις περιπτώσεις αυτές να αποκολληθεί και να εγκατασταθεί σε άλλο ζωτικής σημασίας όργανο, με μοιραίες συνέπειες για τον ασθενή. Ο Θεός βοήθησε!
Γράφω αυτό το κείμενο, γιατί θεωρώ ότι ως πολίτης έχω την υποχρέωση να ενημερώσω, για πολλοστή φορά, για ένα υπαρκτό πρόβλημα, που η κοινωνία αγνοεί. Πρέπει επιτέλους να ασχοληθούν σοβαρότερα με το ζήτημα, τόσο το ΕΚΑΒ και ο Ιατρικός Σύλλογος, όσο και οι κοινωνικοί φορείς, ακόμη και τα πολιτικά κόμματα, και ιδιαίτερα όσοι ασχολούνται με τον Τουρισμό, καθώς φέρνουν εδώ επισκέπτες, χωρίς να εξηγούν τους κινδύνους στους οποίους αυτοί εκτίθενται. (Ίσως θα είναι καλλίτερα, αν το επόμενο κείμενο για το ζήτημα αυτό γραφεί στα Αγγλικά).
Διονύσης Γαρμπής
Οδοντίατρος, Πρόεδρος Οδοντιατρικού Συλλόγου Κεφαλληνίας
Καλημέρα σας !
Φυσικά και έτσι είναι τα πράγματα. Ίσως μάλιστα να είναι πολύ χειρότερα. Ο καθένας μας μπορεί έχει προσωπικά περιστατικά ή να γνωρίζει περιστατικά δικών του ανθρώπων, οι οποίοι χρειάστηκαν μεταφορά σε μεγαλύτερο νοσοκομείο από της Κεφαλονιάς. Μόνο που αυτός που θα κρίνει τον “αν” και με “ποιόν” τρόπο θα μετακινηθεί ο ασθενής (ή και όχι) με το ΕΚΑΒ, είναι ευθύνη των ιατρών και όχι του διοικητή του κάθε νοσοκομείου (ακόμα και αν είχε υψηλή θέση σε αυτό τα προηγούμενα χρόνια). Τα αεροπλάνα, τα πλωτά και τα αυτοκίνητα του ΕΚΑΒ δεν είναι ταξί. ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΑΛΕΙ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΚΑΛΕΣΜΑΤΟΣ ΤΟΥ. Ο διοικητής του κάθε νοσοκομείου θα έπρεπε πρώτα να κοιτάξει να κάνει ότι μπορεί για να μην χρειάζεται να μετακινηθεί ο ασθενής (επάρκεια σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό – ιατρικά μέσα και μηχανήματα ) και μετά όλα τα άλλα. Ούτε είναι η δουλεία του να επεμβαίνει αυτός στο ΕΚΑΒ, π.χ. όταν είναι “υψηλά ιστάμενο” το πρόσωπο που χρειάζεται την μεταφορά.
Στην Ελλάδα της κρίσης αλλά και της γεωλογικής της μορφής, με τα πολλά και απομακρυσμένα νησιά, το μεγαλύτερο κακό είναι ότι δεν υπάρχουν τα επαρκή μέσα και πληρώματα για να καλύψουν τις ανάγκες της. Ως πρόεδρος του οδοντιατρικού συλλόγου γιατί δεν ρωτάτε πρώτα π.χ. πόσα είναι τα αεροπλάνα, τα ελικόπτερα αλλά και τα πληρώματα αυτών που πετάνε στην Ελλάδα ? Όταν πάρετε την απάντηση (αν δεν την ξέρετε ήδη), κάντε και εσείς προσπάθεια για την διαχείριση αυτού (του ανεπαρκές) υλικού !
Ευχαριστώ πολύ !