Η Αράχνη – La araña
Κάποτε δεν είχα μόνιμο κατοικία, ξημεροβραδιαζόμουνα όπου με έβγανε η ρότα του βαποριού, η όπου με έβγαναν τα κύματα της θάλασσας, ή όπου με ξέβραζε η τύχη μου για ν’ αλλάξω βαπόρι. Έτσι διάβηκαν πολλά χρόνια, πάρα πολλά, κι όμως αισθανόμουν ότι ο κόσμος μου ανήκε. Γνώριζα και με γνώριζαν, είχα φίλους σε κάθε γωνιά της γης.
Μια φορά λοιπόν πλέοντας τον Μισισιπή ποταμό είχαμε πλευρίσει στην αριστερή του όχθη στην Gretna Louisiana απέναντι από την Νέα Ορλεάνη η οποία ευρίσκεται 110 μίλια εντός του ποταμού.
Θάταν κατά τις 10 πρωινή όταν πήρα το φεριμπότ να περάσω απέναντι στην δεξιά του όχθη όπου ευρίσκετε η πόλη της Νέας Ορλεάνης.
Ήταν από αυτά τα ποταμόπλοια με τις ξύλινες ρόδες. Κάθισα σε ένα παγκάκι απέναντί μου ήταν το jukebox, ήταν της μόδας οι δίσκοι των 45 έβαλα ένα κέρμα και πάτησα την μελωδία serenade του Glen Miller, όπως γύρισα και κάθισα στον πάγκο μια αράχνη κατέβηκε απ το ταβάνι κι έπεσαι πάνω μου, η διπλανή μου συνεπιβάτης μια νεαρά γυναίκα άρχισε να μου μιλά και να με συγχαίρει για τον καλό οιωνό που με βρήκε.
Μου είπε ότι έχεις στο νου σου να κάνεις θα στεφθεί με επιτυχία. Τι να της πω δεν ήξερα, ψέλλισα ένα ευχαριστώ, ξεμπάρκαρα στην οδό Canal Street της Νέας Ορλεάνης, την γυναίκα μάντισσα δεν την ξαναείδα.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι από τότε μπλέχτηκα στον ιστό της αράχνης, κι ακολούθησα το μονοπάτι αυτής που έπεσε απ’ τον ουρανό στην μέση του Μισισιπή ποταμού….
Λέτε να ήταν έτσι γραμμένο από την μοίρα μας, αυτή που μας ακολουθεί σαν μια αόρατη ενέργεια, σαν φωτοστέφανο και μας στέλνει ενδείξεις μηνύματα όπως π. χ, την αράχνη και την νεαρά γυναίκα δίπλα μου να μου εξηγήσει τη σημασία χωρίς καν να την ρωτήσω;
Γαβριήλ Παναγιωσούλης (Ναυτικός απο τη Πύλαρο)
