Η μελέτη των εκλογικών αποτελεσμάτων αλλά και των αναμετρήσεων (σ.σ : υπό την έννοια των τάσεων, των προταγμάτων, της ιεράρχησης των προβλημάτων, του αυτοπροσδιορισμού κ.λ.π) στον Δυτικό κόσμο τα τελευταία χρόνια οδηγεί σε μία και μόνη διαπίστωση: Δεξιά αναγέννηση!
Από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ μέχρι και πολύ πρόσφατα την Αυστρία, οι πολίτες-ψηφοφόροι αναδεικνύουν είτε την παραδοσιακή είτε την εναλλακτική Δεξιά, ως κυρίαρχο πολιτικό σχηματισμό, σε πλήρη αντίθεση με την επικρατούσα και συνάμα επιθετική -στο όριο της αστικής δημοκρατίας- στάση του Μιντιακού κατεστημένου.
Ένα κατεστημένο που με χυδαιότητα, κυνισμό, ολοκληρωτική νοοτροπία επιχειρεί να προφυλάξει το υφιστάμενο status quo, να ποδηγετήσει τα έθνη, να συντηρήσει την «Παγκοσμιοποίηση» (ως πολιτική, κοινωνική και οικονομική έκφραση ), διατηρώντας ταυτοχρόνως, και στο ακέραιο, τις γιγαντιαίες οικονομικές συμφωνίες που έχουν υπογραφεί, ερήμην ασφαλώς της δημοκρατικής διαδικασίας.
Η Νέα Αριστερά, η οποία έχει μεν ρίζες στον Μαρξ και στον Λένιν, αλλά εκκινεί κυρίως από τη Σχολή της Φρανκφούρτης, διείσδυσε μεθοδικά στις δημοκρατικές κοινωνίες της Δύσης κι επικράτησε κατά κράτος σε όλους τους πυλώνες του πολιτεύματος. Επένδυσε στην ελευθεριότητα, στην αποδόμηση των προτύπων, στην κυριαρχία της στο χώρο του Πολιτισμού και των Τεχνών, στη δημιουργία νέων ατομικιστικών αξιών (στο όνομα της
συλλογικότητας). Επέβαλλε νέα θεσμικά πλαίσια, εμφορούμενα από τις αντιλήψεις των λεγόμενων «δικαιωματιστών», δημιούργησε νέο Δίκαιο, συντάχθηκε με την «Παγκοσμιοποίηση» -εντελώς άκριτα- στο πλαίσιο της πολεμικής της έναντι του κράτους-έθνους, αμφισβήτησε όλες τις μορφές εξουσίας της συγκροτημένης Δυτικής Πολιτείας, αμφισβήτησε την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη όπως την αντιλαμβάνεται η Δυτική κοινωνία.
Η Νέα Αριστερά εν πολλοίς επιχείρησε να επιτύχει την άλωση της Δύσης εκ των έσω (πάγια αριστερή επιδίωξη), συνεπικουρούμενη από μέρος της οικονομικής -κυρίως- ελίτ του καπιταλιστικού συστήματος, η οποία αυτή ελίτ διείδε στη Νέα Αριστερά τρομακτικές ευκαιρίες για νέες αγορές: από την «κλιματική αλλαγή» και το «Χόλυγουντ», μέχρι σειρά προϊόντων για sex και gender, από τα νέα διατροφικά πρότυπα που αφορούν στους μουσουλμάνους μετανάστες και πρόσφυγες στη Δύση, έως και τα καινούρια οπλικά συστήματα που θα παραχθούν και θα πωληθούν ώστε να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που εσκεμμένα δημιουργήθηκαν…!
Η Νέα Αριστερά και οι σημερινοί εκφραστές της σε θεωρητικό επίπεδο, έχουν υποκαταστήσει τον «προλετάριο» από τον «μετανάστη» ως υποκειμένου της Ιστορίας, αλλά και στο πλαίσιο της «εργαλειοποίησης» του ιστορικού γίγνεσθαι. Η πρώτη μεγάλη της -πολιτική- νίκη ήταν η επικράτηση των ιδεών της στο Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, επί ηγεσίας Μπαράκ Ομπάμα. Άλλωστε ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος επικαλέστηκε την ιδεολογική του πλατφόρμα ως το μεγάλο του όπλο για τη νίκη, αμέσως μόλις ξεκίνησε την πρώτη του αναμέτρηση για το χρίσμα του κόμματος. Δεν κρύφθηκε!
Από την άλλη πλευρά στα μέρη μας, στην Ευρώπη, η Αριστερά έχει σαφώς και μεγαλύτερη «ιστορικότητα» από τους Αμερικανούς συντρόφους της, κι έτσι στη Νέα Αριστερά αντιτάχθηκε σθεναρά η «ορθόδοξη» Αριστερά, μέρος της Δεξιάς και ουδείς άλλος μέχρι και πρόσφατα!
Η Χριστιανοδημοκρατική Δεξιά και η Σοσιαλδημοκρατική Αριστερά είχαν παραχωρήσει στο πρόσφατο παρελθόν την ιδεολογική τους συνέπεια στο όνομα της οικονομικής ευμάρειας και της οικοδόμησης της Ε.Ε, και σήμερα στο όνομα της βίαιης προσαρμογής του οικονομικού χώρου που δημιούργησαν στα νέα οικονομικά δεδομένα (κρίση χρέους, κρίση ανταγωνιστικότητας, κρίση απασχόλησης, δημογραφική κρίση). Συνέκλιναν επικίνδυνα ασκώντας ενίοτε την εξουσία από κοινού, με κίνδυνο να ταυτιστούν πλήρως.
Το σημείο- καμπή, η σπίθα που έφερε την πυρκαγιά σε όλο τον Δυτικό κόσμο, ήταν το μεταναστευτικό ζήτημα. Η αφορμή, όχι η αιτία. Για όποιον καταλαβαίνει! Η αποτυχία της κλασσικής μαρξιστικής «νομοτέλειας» δεν έκαμψε την πίστη των οπαδών της. Έτσι, με ενθουσιασμό στους κόλπους της Νέας Αριστεράς και με νέο εργαλείο- υποκείμενο (ο «μετανάστης» αντί του «προλετάριου» ή, κατ’ άλλους το κατά Νέγκρι «πλήθος») επιχειρείται εξ αρχής η αποδόμηση της Δυτικής κοινωνίας και η διάλυση του καπιταλισμού, ως νέα, «μεταμοντέρνα», νομοτέλεια .
Ωστόσο η αλαζονεία, η ύβρις και η αδυναμία κατανόησης, και ως εκ τούτου η μη αποδοχή στην αναλυτική διαδικασία της Αριστεράς ως προς το ιστορικό προτσές (με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως π.χ τους εθνομποσελβίκους ) της καταλυτικής σημασίας του έθνους -κι ό,τι αυτό νοηματοδοτεί- ως επίσης ισχυρού υποκειμένου της Ιστορίας, έχει ως αποτέλεσμα τις πολιτικές εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στη Δύση.
Η δικτατορία της «πολιτικής ορθότητας», εμβληματικής δύναμης σημειολογικά για τη Νέα Αριστερά, δείχνει να γκρεμίζεται. Ένας διάχυτος Πατριωτισμός -όχι, προς το παρόν, με τη μορφή του επιθετικού εθνικισμού- επανέρχεται στο προσκήνιο και σαρώνει κάθε κοινωνική έκφραση σε όλον τον Δυτικό κόσμο.
Η υπεράσπιση της ύπαρξης, των προτύπων, των αξιών, της ιστορίας, των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων κάθε έθνους-κράτους ή και εθνοτήτων, της κοινωνικής οργάνωσης, της δομικής συγκρότησης, της οικογένειας, της θρησκευτικής πίστης, της πολιτικής κουλτούρας αλλά ακόμη και της οικονομικής συγκρότησης, αποτελεί στις μέρες μας το μεγαλύτερο και ηχηρότερο μήνυμα των πολιτών του Δυτικού κόσμου προς τις ελίτ τους! Κι αυτή η υπεράσπιση, σε συνδυασμό με την εναντίωση στην «πολιτική ορθότητα» της «Παγκοσμιοποίησης», είναι πολιτικό έργο της Δεξιάς.
Η αναγέννηση της Δεξιάς είναι προφανής. Κι όσο κι αν αποδίδονται από τις υπάρχουσες ελίτ -ακρίτως κι αδιαλείπτως- σε όλους τους πολίτες και σε όλα τα κόμματα χαρακτηρισμοί όπως «ακροδεξιά», τόσο η -κατά Παρέτο- εναλλαγή των ελίτ πλησιάζει. Και τότε θα σαρωθούν όλες οι υπάρχουσες ηγεσίες, κι ακόμα θα αναρωτιούνται «τι δεν κατάλαβαν»…
Υπό αυτή την έννοια, η Ελληνική Δεξιά έχει μπροστά της πεδίον δόξης λαμπρό. Κι ασφαλώς το κόμμα που κατά βάση την εκφράζει, δηλαδή η Νέα Δημοκρατία, οφείλει να αναλύσει εδώ και ΤΩΡΑ την όλη κατάσταση, τις επικρατούσες κοινωνικές τάσεις, τα αιτήματα των πολιτών, τις ανασφάλειες και αγωνίες τους, τον τρόπο έκφρασής τους. Να προκαλέσει μια τολμηρή ρήξη -σε επίπεδο νέου πολιτικού λόγου- με το άνευ «γωνιών», άνευρο, αποϊδεολογικοποιημένο, αυστηρά τεχνοκρατικό, οικονομοκεντρικό, εξόχως λαϊκίστικο ενίοτε, ενοχικό κι απολογητικό προφίλ μερίδας των προβεβλημένων στελεχών της.
Ο Αντώνης Σαμαράς προσπάθησε σε συνθήκες πρωτόγνωρης κρίσης στη χώρα μας, να οδηγήσει τη Νέα Δημοκρατία σε ιδεολογική αφύπνιση. Τάραξε τα νερά, που ενίοτε ήταν λιμνάζοντα ύδατα. Πολέμησε και πολεμήθηκε. Από εχθρούς αλλά κι εκ των έσω. Ένας ηγέτης-μαχητής, όπως του αναγνωρίζουν φίλοι κι αντίπαλοι, ασχέτως εάν συμφωνούν ή διαφωνούν με τις απόψεις του.
Ο Αντώνης Σαμαράς επιχείρησε από την πρώτη στιγμή, το 2009, να επαναφέρει στο προσκήνιο τη Δεξιά των αξιών, των προτύπων και των αρχών, που ΣΗΜΕΡΑ επανέρχονται με δριμύτητα σε όλον τον Δυτικό κόσμο, ως αποτέλεσμα της λαϊκής ψήφου! Μιάς παγκόσμιας λαϊκής εντολής: Κλίνατε επί Δεξιά!!
Με αυτήν την παρακαταθήκη σε επίπεδο προκατόχου, αλλά και λαμβάνοντας υπόψη τα ιδιαίτερα ευμενή για την Δεξιά διεθνή δεδομένα, η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορεί να επιτύχει τη διεύρυνσή της και την πλήρη επικράτησή της εάν αφουγκρασθεί και εκφράσει το πιο ηχηρό παγκόσμιο μήνυμα που δόθηκε ποτέ τα τελευταία χρόνια σε ΟΛΕΣ τις Δυτικές κοινωνίες…
Απλά πράγματα…!
ΥΓ: επειδή δε γνωρίζουμε καμία φιλοσοφική προσέγγιση, κανέναν διανοούμενο, κανένα ρεύμα με ιδεολογικά χαρακτηριστικά που να αφορά σε αυτό που κάποιοι αποκαλούν «Κέντρο» εξ’ ου και η παντελής αδιαφορία μας για τον όρο. Εκτός, εάν με αυτόν χαρακτηρίζουμε πολιτικά τον «μετριοπαθή άνθρωπο», ήτοι τον πολίτη που δεν είναι φανατισμένος σε σχέση με τα «πιστεύω» του, όταν κι εάν βεβαίως αυτά είναι σταθερά και δεν μεταβάλλονται …
ΥΓ2: το γεγονός ότι η νεο-μαρξιστική, νέο-Αριστερή πολιτική ορολογία έχει επιβάλλει στη δημόσια σφαίρα τον ασαφή χαρακτηρισμό «ακροδεξιά», και μάλιστα με τη μορφή «στιγματισμού», ενώ αποφεύγει τη χρήση του όρου «ακροαριστερά», δε σημαίνει επί της ουσίας απολύτως τίποτα! Διότι πέραν της Δεξιάς υπάρχουν οι Εθνικοσοσιαλιστές, οι Φασίστες, Ρατσιστικά μορφώματα, Νεοναζί, κ.α.
Δεν σχετίζονται, ασφαλώς, με τη Δεξιά! Στοιχειώδες…
Πηγή : http://www.antinews.gr
