Ήταν το 1998 . Αξιολογούσα βιογραφικά γραμματέων για λογαριασμό ιδιωτικής εταιρίας.. Ανάμεσα στη στοίβα των δεκάδων αιτήσεων ήταν και μία με ημερομηνία γέννησης 17 Νοέμβρη 1973.. Ανασκίρτησε η καρδιά μου..Πως μπορεί να ήταν ένα παιδί που γεννήθηκε τη σημαντικότερη ημέρα της σύγχρονης ιστορίας και τι ξέρει για αυτή την ημέρα; To βιογραφικό της εξάλλου ήταν εξαιρετικό θα την καλούσα έτσι και αλλιώς.
Στην ώρα του ραντεβού ήρθε ένα πανέμορφο λεπτό μελαχρινό κορίτσι… ευγενέστατο, από τη Θήβα. Είπαμε τα τυπικά αλλά εμένα με έτρωγε να της απευθύνω τη μεγάλη ερώτηση χωρίς να δημιουργήσω εντυπώσεις..
- Γεννήθηκες στις 17 Νοέμβρη, τι ξέρεις για αυτή την ημέρα?
Τα μάτια της έλαμψαν.. «Πάρα πολλά. Η μητέρα μου μου τα έχει διηγηθεί χιλιάδες φορές»..
- Τι σου έχει πει;
A, ξέρετε είναι μεγάλη ιστορία.. Παραλίγο να γεννηθώ έξω από τη πόρτα του Πολυτεχνείου!!
Πάγωσα! καθώς μιλούσε η Μαρία .. ο χρόνος γύρισε πίσω..
16 Νοέμβρη , αργά το απόγευμα .. Βρισκόμουν στην οδό Πατησίων και Στουρνάρη.. Προσπαθούσαμε να πλησιάσουμε τη Πύλη του Πολυτεχνείου .. ο κόσμος πολύς, μπετόν αρμέ … δύσκολο να ανοίξεις δρόμο..
Τότε ακούσαμε παρατεταμένα κορναρίσματα απο ένα ταξί επαρχίας εγκλωβισμένο στην οδό Στουρνάρη.. κατά διαστήματα έβγαιναν κεφάλια από τα παράθυρα και παρακαλούσαν να ανοίξει ο δρόμος.. Πρόσωπα γεμάτα αγωνία.. Πλησίασα.. «Γεννάει η γυναίκα μου πρέπει να βγούμε Λεωφόρο Αλεξάνδρας»..
Κοίταξα γύρω μου και αυτό έκαναν ενστικτωδώς και άλλα 3-4 παιδιά, άγνωστοι μεταξύ μας . Βγάλαμε τα μπουφάν μας , τα ανεμίζαμε στον αέρα, μπήκαμε μπροστά στο αμάξι και ουρλιάζοντας προσπαθούσαμε να ανοίξουμε δρόμο να απεγκλωβίσουμε το αυτοκίνητο, να διασχίσουμε μεγάλο μέρος της Πατησίων μέχρι να βγει με ασφάλεια στη Λ. Αλεξάνδρας..
Κουνώντας χέρια και μπουφάν , ουρλιάζοντας, καταφέραμε να το βγάλουμε από το πλήθος και να κόψει εύκολα για τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Χειροκροτήσαμε με ανακούφιση και σκορπίσαμε προσπαθώντας να επιστρέψουμε προς το Πολυτεχνείο.. Μάταια καθώς άρχισαν τα δακρυγόνα..
….
Μιλούσε η Μαρία για τη βραδιά της γεννησής της (γεννήθηκε τα χαράματα της 17ης Νοέμβρη) και εγώ είχα παγώσει! Είναι δυνατόν αυτή η σύμπτωση; Nα έχω μπροστά μου μετά 25 χρόνια το παιδάκι εκείνο που ανοίξαμε δρόμο για να μη γεννηθεί μέσα στο ταξί έξω απο το Πολυτεχνείο;
Τα δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά μου και η Μαρία είχε σαστίσει με την αντίδρασή μου.
«Μαρία ήμουν στα παιδιά που βγάλαμε το ταξί σου στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας»…
Είναι από εκείνες τις συμπτώσεις που σε τσακίζουν συναισθηματικά. Λες, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό.. είναι παλαβό!
Και όμως συνέβηκε.. Η Μαρία ήταν μπροστά μου μετά από 25 χρόνια! Ένα σπουδαίο παιδί, την γνώρισα καλά, γνώρισα και την οικογένειά της, συνεργαστήκαμε τέλεια αρκετούς μήνες μέχρι που άνοιξε τα φτερά της για νέες περιπέτειες με σπουδές στην Αγγλία..
Χαθήκαμε με την Μαρία, όπως χάνονται οι άνθρωποι μέσα στο πλήθος, μέσα στη ζωή, αλλά εκείνα τα συναισθήματα τόσο της νύχτας της γέννησής της όσο και της συνάντησής μας ποτέ μα ποτέ δεν θα χαθούν…..
Ε.Χ.
