Παρακολουθώ όσα διαδραματίζονται στα Δημοτικά Συμβούλια και δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω το μεγαλείο των Τοπικών Αρχόντων. Εκπέμπουν μια τάση αισιοδοξίας, έναν αέρα εμπιστοσύνης πως όλα θα αλλάξουν προς το…χειρότερο.
Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί που μας διοικούν υπεύθυνοι για την δημόσια πορεία της Παλικής, αλλά και η ίδια η κοινωνία που αποσιωπά μπροστά στα γεγονότα.
Μία κοινωνία η οποία αποστασιοποιείται και αδιαφορεί για το μέλλον των παιδιών της, γονείς οι οποίοι παθαίνουν κρίσεις ειλικρίνειας, ύστερα από τρία χρόνια που βλέπουν τα παιδιά τους να κάνουν μάθημα σε περιστασιακά κοντέινερ, πως μπορεί να ορθοποδήσει;
Τους τελευταίους μήνες βλέπω μια κινητοποίηση από το σύλλογο μαθητών του Λυκείου Ληξουρίου, προκειμένου να βρεθεί μια μόνιμη λύση στο χρόνιο πρόβλημα της εκπαίδευσης που ταλανίζει τους μαθητές, με αποκορύφωμα την κονσερβοποίησή τους σε παραθαλάσσια κοντέινερ. Και αναρωτιέμαι, αν δεν ήταν αυτοί τότε ποιοί θα γνωστοποιούσαν το πρόβλημα;
Η στάση του συνόλου της Δημοτικής Αρχής απέναντι σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, ίσως να κρύβει μια δόση ρομαντισμού. Ποιός δεν θα ήθελε άλλωστε να παρακολουθεί μαθήματα δίπλα στην θάλασσα; Ποιός δεν θα ήθελε να παρακολουθεί μαθήματα, ένα χειμωνιάτικο πρωινό αγκαλιά με την υγρασία;
Μήπως, τελικά είμαστε υπερβολικοί; Μήπως, τελικά η Δημοτική Αρχή επιτελεί σωστά το έργο της; Ή μήπως τελικά η κοινωνία μας είναι τόσο επικίνδυνη όσο οι Δημοτικοί Άρχοντες;
Ας αγκαλιάσει η κοινωνία την προσπάθεια των μαθητών. Ας ξεπεράσει η κοινωνία μια φορά τους φόβους της και ας υπερασπιστεί τα δικαιώματά της. Γίνεται μια αξιόλογη προσπάθεια από τον νεοσύστατο Εμπορικό Σύλλογο Ληξουρίου, όμως αυτό δεν αρκεί. Δεν αρκεί γιατί οι μάχες δίνονται καθημερινά και όχι όποτε πλησιάζουν εκλογές.
Αλέξανδρος Σπ. Σπυράτος
Ασκούμενος ΟΕΛ
