Πολλές φορές όμως εγκαταλείπουμε στα μισά του δρόμου, ίσως και πιο νωρίς. Μένουμε στο παρελθόν και σιγά- σιγά γυρνάμε πίσω αδιαφορώντας για το παρόν και για αυτά που έρχονται.
Γράφει ο Δημήτρης Ι. Πετρούνιας (*)
Αναμνήσεις και στιγμές μας εγκλωβίζουν εκεί να πορευόμαστε με αυτά. Στιγμές που σε έχουν χαράξει, στιγμές που θα ήθελες να ξαναζήσεις, να τις φέρεις πίσω και μην ξαναφύγουν ποτέ. Αυτά τα πρώτα βλέμματα, τα πρώτα μηνύματα που μάθαινε ο ένας τον άλλον, που επένδυες σε κάτι καινούργιο με τόσο ενθουσιασμό κι όρεξη κι όμως τώρα που τελείωσε και φθάρθηκε απ’ τον χρόνο και το βλέπεις πια από μακριά, ποσό ωραίο σου μοιάζει;
Ναι, ξέρω θα έδινες πολλά για να το ξαναζήσεις το ίδιο σκηνικό, αλλά η ζωή συνεχίζεται κι εσύ μαζί της.
Κι ίσως εκεί που πίστευες ότι τα έχεις ξεχάσει όλα, ότι έχεις προχωρήσει μπροστά κι είσαι έτοιμος για καινούργιους έρωτες και καρδιοχτύπια, βλέπεις το παρελθόν σου στην απέναντι στάση λεωφορείου, σε ένα διάδρομο της σχολής, στο μπαράκι που γνωριστήκατε κι όλα έρχονται μπροστά σου σαν αυτές τις ρομαντικές ταινίες. Και ξαναθυμήθηκες τα παλιά κι όλα αυτά που είχες βάλει στο πίσω μέρος του μυαλού σου, όσα είχες κρύψει βαθιά στην καρδιά σου.
Όμως να σου πω κάτι; Η κάθε στιγμή, η κάθε εικόνα, η κάθε ανάμνηση που είχες, έχει το δικό της συναίσθημα, το δικό της χώρο μέσα στην καρδιά. Γι’ αυτό στη ζωή κάθε σχέση είναι μοναδική, γιατί έχει έρθει τον συγκεκριμένο χρόνο –όχι απαραίτητα τον κατάλληλο– για να σε γεμίσει με εμπειρίες και φρέσκα συναισθήματα.
Το παρελθόν είναι για το αφήνουμε πίσω μας κι εμείς να προχωράμε μπροστά έχοντας πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μας όλα αυτά. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά στη ζωή τι έρχεται με ευκολία; Πολλές φορές μένεις πίσω συνειδητά ή ασυνείδητα και κλείνεις πόρτες για το μέλλον.
Τίποτα δε σταματάει κι όσο κι αν πιστεύεις ότι δε θα ξαναβρείς τη χαρά ή ενδεχομένως την ευτυχία που σου αξίζει, πέφτεις στα πατώματα και κλαίς με μαύρο δάκρυ. Να θυμάσαι ότι πάντα σε περιμένει μια καινούργια μέρα για να την εκμεταλλευτείς και να την αξιοποιήσεις. Οι άνθρωποι μένουν στο παρελθόν από φόβο για το μέλλον που είναι άγνωστο κι αβέβαιο, όμως αυτή δεν είναι κι η μαγεία του;
Σίγουρα τίποτα δε δίνεται απλόχερα, ακόμα κι εάν εσύ το κάνεις απ’ την καλή σου την καρδία, όμως έτσι είναι τα πράγματα κι εμείς θα πρέπει να αποδεχόμαστε και να προχωράμε μαζί με αυτά.
Γέλια, κλάματα, τσακωμοί, φιλιά, αγκαλιές∙ όλα αυτά θα γεμίζουν τη ζωή σου. Θα έρχονται καινούργια συναισθήματα, νέοι άνθρωποι. Κι εάν πιστεύεις ότι έχεις πληγωθεί ή απογοητευτεί αρκετά απ’ τους γύρω σου κι ότι θες να κλειστείς στο καβούκι και μην ασχοληθείς με κανέναν, ένα θα σου πω: και πού είσαι ακόμα;
Συχνά εμείς οι άνθρωποι κάνουμε το λάθος να περιμένουμε απ’ τους άλλους αυτά που θα κάναμε εμείς για αυτούς –κ ι εγώ ανήκω σε αυτούς δυστυχώς–, αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Στο τέλος μένεις μόνος, να σκέφτεσαι τι μπορεί να έκανες λάθος κι αυτή την φορά. Τίποτα δεν έκανες λάθος, εντάξει ίσως και να έκανες, αλλά άνθρωποι είμαστε κι είναι φυσιολογικό ή κι αναμενόμενο να κάνουμε λάθη.
Ζήσε τη ζωή σου με πάθος κι ένταση, ονειρέψου, κλάψε, αγάπησε, ερωτεύσου, δημιούργησε, δώσε ό,τι έχεις και δεν έχεις. Πετά τους κανόνες που σε βασανίζουν και ζήσε με τις επιθυμίες, με τα πάθη σου και τις ανασφάλειές σου, τι νομίζεις ότι είσαι ο πρώτος ή ο μόνος;
Ζήσε ελεύθερος κι άτρωτος στα άπειρα «αν» σου. Αποδέξου το παρελθόν και προχώρα με τα μάτια ανοιχτά και τα χεριά ορθάνοικτα να πιάσεις και να δεις ό,τι μπορείς. Στο τέλος μαζεύεις εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές, χάδια, γέλια, ήχους, αστεία σκηνικά, έρωτες, ταξίδια, φίλιες, αμαρτίες και τα βάζεις όλα στην ιστορία σου. Γιατί αυτό δεν είναι η ζωή, στιγμές;
Επιμέλεια Κειμένου Άννας Τζαβίδη: Πωλίνα Πανέρη
