Όσα φέρνει μία μέρα…
Eventos de solo un día…
Με ένα μικρό ποντοπόρο φορτηγό βαπόρι 5.000 τόνων. Είχαμε αναχωρήσει από Μουρμαγκάο Ινδία φορτωμένοι σιδηρομετάλλευμα (μινεράλι), προορισμός Ρότερνταμ Ολλανδία, μέσω Σουέζ. Ο Ινδικός Ωκεανός είχε βαλθεί να μας βουλιάξει, ήταν η εποχή των μουσώνων. Επί 20 μέρες ταξιδεύαμε σε μια αγριεμένη θάλασσα. Ο ουρανός και η θάλασσα είχαν ενωθεί σε ένα σταχτί-μαύρο χρώμα, άσπριζε από τους αφρούς που έκαναν τα κύματα όταν λυσσασμένα χτυπούσαν το βαπόρι το κατάστρωμα χανόταν κάτω από την αφρώδη αυτή λύσσα τους. Από μπροστά μας από δίπλα μας από πίσω μας ο αέρας σφύριζε στα ξάρτια σα δαιμονισμένος, το βαπόρι πάλευε αγκομαχούσε, ανέβαινε σε υδάτινο βουνό και κατέβαινε σε χαράδρες, η προπέλα ξενέρωνε γύριζε σαν τρελή στο αέρα, κάνοντας το βαπόρι να τρέμει ολόκληρο.
Ξάφνου ο πρώτος μηχανικός ένας Αργεντινός ανέβαινε τις σκάλες της γέφυρας κουνώντας τα χέρια απελπισμένος κρατούσε ένα χαρτί με σημειώσεις και φώναζε ότι του τελειώνουν τα καύσιμα, θα μέναμε ακυβέρνητοι, ίσως να βουλιάζαμε. Έπρεπε να βρούμε στεριά να πανεμίσουμε, εκεί γύρω μας δεν υπήρχε τίποτα παρά το νησί Σοκότρα, στην Αραβική θάλασσα, βάλαμε πλώρη προς τα εκεί, τα βουνά μας έκοψαν τον αέρα, νιώσαμε ένα πιο μεγάλο τράνταγμα, το βαπόρι έπαψε πλέον να πλέει, είχαμε σφηνωθεί σε ύφαλο. Μείναμε ακίνητοι σαν χαζοί κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον.
Ο λοστρόμος, από τη Σύμη έτρεξε έφερε το σκαντάγιο να μετρήσει το βάθος της θάλασσας. Ρίξαμε την σωσίβια λέμβο στην θάλασσα δεμένη επάνω η άγκυρα (αγκουρέτο) της πρύμης να την φουντάρουμε μακριά και να βιράρουμε προς τα πίσω, κόπηκε ο κάβος χάσαμε την άγκυρα. Εν τω μεταξύ τα καύσιμα τελείωσαν, δεν υπήρχε ούτε ρανίδα μαζούτ. Η σωσίβια λέμβος βούλιαξε, αυτή που έκανε κουμάντο ο ανθυποπλοίαρχος ένας καϊκίσος από την Αίγινα, οι ναύτες πέσανε στη θάλασσα ανέβηκαν στο βαπόρι με ανεμόσκαλα.
Καυγάς άρχισε, μαχαίρια τραβήχτηκαν, η σπαραχτική φωνή του λοστρόμου πρόλαβε το γραμματικό να φυλαχθεί, πρόσεχε καπετάν Γιάννη έχει μαχαίρι, έκλεισαν τον ανθυποπλοίαρχο στο δωμάτιό του…
Η ιστορία αυτή έχει και συνέχεια, μα και αρχή, είναι όμως πολύ μεγάλη για να χωρέσει…
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Ο Γαβριήλ έχει καταγωγή και διαμένει στη Πύλαρο Κεφαλονιάς. Τον ελεύθερο χρόνο το γράφει ιστορίες απο τη ζωή του για καράβια.
Και έχει εξαιρετική γραφή! Μέσα στην απλότητα της διηγηματικής του αφήγησης γεννιούνται πλείστα συναισθήματα στον αναγνώστη, χαράς, λύπης, αγωνίας, ενθουσιασμού για την ψυχή του Κεφαλονίτη ναυτικού, αδελφού, πατέρα, συζύγου, θείου, φίλου. Εμένα τουλάχιστον μου δίνει χαρά να τον διαβάζω.
[…] εδω το πρώτο μέρος της ναυτικής ιστορίας του συμπατριώτη […]