Το σύνδρομο του κοντού είναι οργισμένο και κουφό. Δεν θέλει ν’ ακούσει. Δεν ακούει τα λόγια του Κυρίου ”ειρήνην την εμήν διδωμι υμίν”.
Μπορούμε να αλλάξουμε τους ανθρώπους, να αλλάξουμε τους τόπους, τους ρόλους μας , αλλά δεν μπορούμε , αν δε βρούμε την ειρήνη με τον εαυτό μας, να αλλάξουμε το σύνδρομο του κοντού. Όπου κι αν πάμε το κουβαλάει μαζί μας.
Ο Καβάφης περιέγραψε το σύνδρομο του κοντού ως εξής:
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.
Σύνδρομο του κοντού λοιπόν έχουμε όλοι , ώσπου να βρούμε την ειρήνη με τον εαυτό μας. Αν δεν έχουμε βρεί την ειρήνη, ό,τι και να μας δώσει ο Θεός, δεν μας ευχαριστεί. Λέμε στον εαυτό μας: Καλό είναι αυτό, αλλά με το να είμαι κοντός, αυτό δεν είναι ούτε θα είναι ποτέ ένας ικανοποιητικός ρόλος για μένα.”
Το σύνδρομο του κοντού δεν το ενοχλούν οι άλλοι, το ενοχλεί ο ίδιος ο εαυτός του. Οι άλλοι απλώς παίζουν το ρόλο του κομπάρσου, για να εκδηλωθούν τα αποτελέσματα του να μην είναι κανείς σε ειρήνη με τον εαυτό του.
Ο Δαβίδ μιλάει, επίσης, για κάτι ανάλογο με το σύνδρομο του κοντού, στον 57ο ψαλμό του, και το παρομοιάζει με το κουφό φίδι, που θυμώνει, που δεν ακούει, ακόμα κι όταν του τραγουδάς, για να του δώσεις χαρά. ” ουκ εισακούσεται φωνής επαδόντων, Ότι βρίσκει κανείς το μπελά του μαζί του. Και καταλήγει να αναρωτιέται,”άρα εστίν ο Θεός κρίνων αυτούς εν τη γη”.
