“Με τα περιοδικά μου έκανα μόνο καλό. Εγώ πιστεύω ότι ξεβλάχεψα ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού το οποίο εκείνη τη στιγμή έψαχνε την Ευρώπη”.
Τάδε έφη προ ημερών η πεπαλαιωμένη επιτομή του βλαχομπαρόκ lifestyle, Πέτρος Κωστόπουλος, που μπορεί να ξεβλάχεψε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού, άφησε όμως στην άκρη τον εαυτό του…
Βλαχιά λοιπόν για μένα, την ταπεινή Ελληνίδα βλάχα, είναι να απευθύνεσαι στον περίγυρό σου _ επαγγελματικό και μη _ με σφυρίγματα γιδοβοσκού και προσφωνήσεις Τρούμπας την ώρα που ξεφυσάς στα μούτρα του τον καπνό από το πούρο της “ξαναμμένης” σου ματαιοδοξίας.
Βλαχιά είναι να σ’ αποκαλεί η μισή δημοσιογραφική πιάτσα “θείο” και συ να φοβάσαι να πατήσεις στο χωριό σου μη και σ’ αποκαλέσει έτσι κάποιο ξεχασμένο “βλαχαδερό” ανίψι.
Βλαχιά είναι, να’ χεις για κρυφοείδωλα τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, τον Τζορτζ Κλούνει και τον Στιβ Μακουίν και να φαντασιώνεσαι ότι είσαι το alter ego του Φρανκ Σινάτρα. Να είσαι άντρας και να πάσχεις από άκρατο ναρκισσισμό, να είσαι αρσενικό και να ποζάρεις μπροστά από τον καθρέφτη υπό τη σκέψη “Ρε, τι γκόμενος που είμαι!”.
Βλαχιά είναι να επιδεικνύεις τους κοιλιακούς σου στα -ήντα και να βλέπεις την ομορφιά μόνο σε “κώλους”, “βυζάρες”, γλουτούς και κοιλιακούς όντας ανίκανος να καταλάβεις ότι η τελευταία έχει πολλά επίπεδα. Πως ένας άνθρωπος, μπορεί να είναι πραγματικά όμορφος, ακόμη κι αν δεν είναι ωραίος.
Βλαχιά είναι να αποθεώνεις ολημερίς κι ολονυχτίς τα “προσόντα” και τις “ικανότητές” σου ως απόλυτο greek kamaki. Να αντιμετωπίζεις τη γυναίκα ως κρέας, τον έρωτα ως υπηρεσία και τις αντροπαρέες ως δύναμη, ανυπέρβλητη κι αναντικατάστατη.
Βλαχιά είναι να δηλώνεις απένταρος και να υποδύεσαι τον χάι, να χρωστάς της Μιχαλούς χωρίς να αισθάνεσαι ότι οφείλεις κάπου, να πληρώνουν άλλοι τα σπασμένα σου κι εσύ να αρνείσαι να ξεκολλήσεις από τα συντρίμμια του χρυσού σου αιώνα την ώρα που οι πρώην εργαζόμενοί σου φυτοζωούν.
Βλαχιά είναι να μην καταλαβαίνεις ότι οι πραγματικά πλούσιοι άνθρωποι σε όλο τον δυτικό κόσμο είναι εκείνοι που ο πλούτος τους είναι πρωτίστως πνευματικός, μορφωτικός και άρρηκτα συνδεδεμένος με την σοφιστικέ αντίληψη των πραγμάτων. Να μην αντιλαμβάνεσαι ότι ένας πραγματικά πλούσιος άνθρωπος δεν κάνει ποτέ επίδειξη του πλούτου του ούτε αποκτάει την αξία των ακριβών αντικειμένων επειδή απλώς τα κατέχει.
Βλαχιά είναι να υλοποιείς άθελά σου το πνεύμα του Γκυ Ντεμπόρ ο οποίος έλεγε πως “Όταν δεν μπορείς να “είσαι” αν δεν έχεις το “είναι”, τότε, μπορείς απλώς να έχεις και να “φαίνεσαι” και να γίνεσαι η αποτύπωση του Robb Report, του αμερικανικού περιοδικού που αποθεώνει του βλαχοπλούσιους.
Βλαχιά είναι να πρεσβεύεις ότι η ζωή είναι όμορφη μόνο αν κάνεις διακοπές στη Μύκονο, φοράς βρακί Hermes, τρως σούσι για πρωινό, κάνεις σκι στο Γκστάαντ και γίνεσαι σταρ μέσα από ρετουσαρισμένα εξώφυλλα και φτηνιάρικες δηλώσεις.
Βλαχιά είναι το δύστυχο ποίμνιό σου που κλαίει με μαύρο δάκρυ πάνω από τα χαμένα του Cayenne και τα πλειστηριασμένα του παλάτια μη μπορώντας να χωνέψει ακόμη και σήμερα το κακό που το βρήκε και γιατί το βρήκε.
Τέλος, η βλαχιά σε ακολουθεί για πάντα, είτε την “ξεπλύνεις”, είτε την αφαιρέσεις χειρουργικά. Στο πιο κρίσιμο ραντεβού μπορεί να βγεί σαν άλιεν από μέσα σου (όπως έλεγε και κάποιος) και να οδηγήσει το χέρι σου να ξύσει το λάθος σημείο. Μπορεί να περπατάς στην 5th avenue, να πατήσεις περιττώματα σκύλου και να μπεις σε χλιδάτο κατάστημα αφήνοντας ίχνη. Ισως πάλι η βλαχιά μας να είναι γραμμένη στο dna μας, μπορεί να είναι και τιμή μας και καμάρι μας. Κανένας δεν μπορεί να μας ξεβλαχέψει ολοκληρωτικά. Και κανένας δεν μπορεί να ξεβλαχέψει ο ίδιος…
