Τώρα που δεν αντικρίζω τα θλιμμένα μάτια σου, βάζω κάτω τις σκέψεις μου, τη λογική μου, την εμπειρία μου και θέλω να γράψω αυτές τις γραμμές για να τις διαβάσεις, να τις σκεφτείς και να βρεις τη δύναμη να προχωρήσεις. Δε θέλω να σε βάλω δίπλα και ν’ αρχίσω να δίνω συμβουλές, σκοπός μου δεν είναι να σε πιέζω να δεις τη δική μου οπτική, όμως, στόχος μου είναι να κάνω ό,τι μπορώ για να σε βάλω να σκεφτείς, να προβληματιστείς και να πάρεις τις αποφάσεις σου για το υπόλοιπο της ζωή σου.
Δεν το αξίζεις αυτό που ζεις, κανένας δεν τ’ αξίζει και πρέπει να βγεις απ’ αυτό. Ναι, «πρέπει», έφτασα εγώ να λέω «πρέπει», που είναι μια λέξη που δεν τη συμπαθώ καθόλου, γιατί με περιορίζει.
Σίγουρα, ο πόνος είναι ανυπόφορος όταν τελειώνει μια μακροχρόνια σχέση, όμως, να ξέρεις όσο κι αν έχεις πειστεί ότι δε θα βγεις ποτέ απ’ αυτό, η πραγματικότητα είναι ότι η θλίψη δε θα κρατήσει για πάντα.
Ξέρω, πονάς, δεν το χωράει το μυαλό σου πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που δρουν εγωιστικά και καταχρηστικά σε μια σχέση, όμως, η σκληρή αλήθεια είναι πως υπάρχουν και μια χαρά βολεύονται. Πέρασαν τόσοι μήνες κι αφού έλεγα ότι θα κλάψεις, θα ξεσπάσεις και θα αποδεχτείς την κατάσταση, ώστε να βρεις τη δύναμη να βγεις από αυτό και να προχωρήσεις, εσύ όλο και πιο πολύ κλείνεσαι στον εαυτό σου κι έχεις πειστεί ότι γι’ όλα φταις εσύ.
Η «δοτικότητα» είναι σημαντική αρετή. Είναι πολύ όμορφο να υπάρχουν άνθρωποι μ’ ευαισθησία, διακριτικότητα, που μ’ όλη τους την ψυχή προσφέρουν, ό,τι κι όσα μπορούν, σε αυτούς που αγαπούν χωρίς να περιμένουν κανένα αντάλλαγμα. Δεν έχω λόγια γι’ αυτούς τους ανθρώπους! Όμως, όταν η δοτικότητα ξεφεύγει, φτάνει σε επίπεδα που ο εαυτός σου δεν υπάρχει πουθενά και τελικά το μόνο που κυνηγάς στη ζωή σου είναι να ικανοποιήσεις και να σταθείς για όλους τους ανθρώπους που συναντάς, τότε κάπως μπερδεύονται τα πράγματα.
Εκεί έχεις φτάσει, να δίνεις χωρίς κανένα όριο, καταπατώντας τον ίδιο σου τον εαυτό. Έμαθες τους άλλους να ζητάνε ολοένα και περισσότερα από σένα, χωρίς όμως να σου δίνουν τίποτα. Στέρεψαν τα συναισθήματα και το άφησες να γίνεται αυτό όλο και πιο πολύ. Και τώρα που τερμάτισες, έχεις εγκλωβιστεί κι όταν σε ρωτάω, μου λες «προσπαθώ». Δε μ’ αρέσει η λέξω «προσπαθώ», γιατί τελικά δε δεσμεύεσαι ότι θα βγεις απ’ αυτή την κατάσταση. Ψάξε να βρεις μια άλλη λέξη, που να σε ντύνει με μια αποφασιστικότητα κι ένα δυναμισμό. Μια λέξη που όταν τη λες στον εαυτό σου θα σου δίνει κίνητρο.
Μη φοβάσαι ότι θα χρειαστεί να αντιμετωπίσεις τη μοναξιά αν μειώσεις τη δοτικότητά σου. Βάλε όρια στις σχέσεις σου, υπολογίζοντας και τις δικές σου επιθυμίες, τις δικές σου ανάγκες. Πολλές φορές οι άνθρωποι εμπλεκόμαστε σε σχέσεις χειριστικές κι ανισότιμες, όμως, οι υγιείς σχέσεις είναι οι ισότιμες, αυτές που μπορούν σε βάθος χρόνου να σε γεμίσουν χαρά και χαμόγελα και να νιώσεις πληρότητα και γαλήνη.
Αν σε ικανοποιεί το να δίνεις, είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσεις ότι αυτό μπορεί να μην εκτιμηθεί απ’ όλους και θα υπάρξουν και περιπτώσεις που οι άλλοι δε θα στο ανταποδώσουν. Όταν δεν εκτιμούν τη δοτικότητα σου, μάθε να φεύγεις και κράτα λίγη για τον εαυτό σου.
Η αγάπη που προσφέρεις είναι υπέροχη, αλλά ακόμα πιο υπέροχο είναι να σε αγαπάς.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
