Μικράκι θυμάμαι που με έσερναν σε κάτι θείες που δεν είχα ξαναδεί κι αυτές μου τσιμπούσαν τα μάγουλα και έλεγαν μα πόσο μεγάλωσα και φέρνανε δίσκους με βυσσινάδες και γλυκό νεραντζάκι.
Πολύ βαριόμουνα εκείνες τις επισκέψεις και ντρεπόμουν ακόμα περισσότερο.
Στις κρίσεις εκείνες ντροπαλοσύνης -κι όσες θ’ακολουθούσαν μετέπειτα- η απάντηση ήταν “αν ντρέπεσαι να βάλεις ένα κοφίνι στο κεφάλι σου“.
Αμέτρητες χαμένες ώρες μ’ένα ποτήρι βυσσινάδα στο χέρι αναρωτιόμουν ποιος να’ταν ο λόγος ύπαρξης διαδικασιών που θ’αποκτούσαν ενδιαφέρον μόνο μ’ένα κοφίνι στο κεφάλι.
Έχω την αμυδρή εντύπωση γιατρέ μου, πως εκείνες οι επισκέψεις πρέπει να έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα αποστροφή που θα ανέπτυσσα απέναντι σε κάθε είδους κοινωνικές συμβάσεις.
Τέλος πάντων πίσω στο κοφίνι…
Λόγω σπουδών και επαγγέλματος αργότερα, θα αποκήρυσσα μετά βδελυγμίας ως άκρως αντιπαιδαγωγική και άκομψη τη μέθοδο κοφίνι-στο-κεφάλι.
Πλανιόμουν πλάνην οικτράν.
Πού να ήξερα ο αδαής χωριάταρος τότε, πώς όχι μόνο άκομψη και αντιπαιδαγωγική δεν ήταν μα, στην ουσία, μία πρώτη επαφή με τη φιλοσοφία του Ζεν Βουδισμού…..
